Ва манеҳам : бақияи аҳли инсу зини ҷумлаи ҷину инс , молики бен динор , разии аллоҳи анҳу

Соҳиби ҳасани басарӣ буд ва аз бузургони ин тариқат . Вайро каромот бисёр машҳурасту андари риёзат , хисоли мазкӯр . Ва динор банда бӯдааст ,у мавлуди ваии андари ҳоли убудийяти падар буд .

Ва ибтидои ҳолати ваии он буд ки шабӣ ки субҳи давлати илоҳии шуълае аз анвори худ бар ҷони молики динори нисор хост кард , ваии он шаб дар миёни гуруҳеи ҳарифон ба тараби машғӯл буд . Чун ҷумла бихуфтанд , ҳақи ҷли ҷалолаи бахташ бедор гардонид ; то аз миён равадӣ ки мезадӣ ин чунин овозии баромад ки : « ё молик , молики أни лоттўб ? ё молик , туро чаҳ бӯдааст ки тавба менакунӣ ? » даст аз он ҷумлаи бдошт ва ба наздик ҳасан омаду андари тавбаи қадамӣ дуруст карду манзалаташ ба ҷое расед ки вақте дар киштӣ нишаста буд . Ҷавҳарии андари киштӣ ғоиб шуд . Ваии маҷҳӯлтар ҳама қавм менамӯд . Вайро ба бурдани он тӯҳмат карданд . Сари сӯй осмон кард , андари соъат ҳар чаҳ андари дарёи моҳӣ буд ҳама бар сар об омаданд ва ҳар як ҷавҳарии андари даҳони гирифта аз он ҷумлаи яке бастад ва бидон мард дод ва худ қадам бар сари оби ниҳод ва бар рӯй об хушӣ бирафт то ба соҳил берун шуд .

Ва аз вай меояд ки гуфт : « أҳби алأъмоли إлии алإхлоси фии алоъмол . » дӯсттарин кирдорҳо бар ман ихлосаст андари кирдорҳо ; аз он чаҳ амал ба ихлос амал гардаду ихлоси мари амалро ба дараҷаи рӯҳ буд мари ҷасадро ; чунон ки ҷасад бе рӯҳи ҷамодӣ буд , амал бе ихлоси ҳбоиӣ буд . Аммо ихлос аз ҷумлаи аъмол ботинасту тоъот аз аъмоли зоҳир ,у аъмоли зоҳир бо аъмоли ботин тамом шаваду аъмоли ботин ба аъмоли зоҳир қимат гирад ; чунон ки агар касе ҳазор сол ба дили мухлис буд то амал ба ихлос накунад ихлос набошад ва агар касе ба зоҳири ҳазор соли амалӣ май орад то ихлос ба амали ваии нпиўндди он амали вай амал нагардад .