Чун дарвешии сафар ихтиёр кунад бидӯни иқомат , шарти адаби ваии он буд ки :

Нахусти бории сафар аз барои худоӣ таъолӣ кунад на ба мтобъти ҳўӣ ва чунон ки ба зоҳир сафарӣ мекунад ба ботин аз ҳавоҳои худ низ сафар кунаду мудом бар таҳорат бошаду авроди худ зойеъ накунад ва бояд то бидон сафари муродаш ё ҳаҷӣ бошад ё ғзўӣ ё зиёрати музиъӣ ё гирифтани фоидаеу талаби илмӣ ё руяти шайхӣ аз машойих ,у ало мхтӣ бошад андари он сафар .

Ва вайро андари он сафар аз мураққаъаеу саҷҷодаеу Асоеу ркўаҳ эйу ҳаблӣу кафшӣ ё нълинӣ чора набошад ; то ба мураққаъаи урати бипушад ва бар саҷҷода намоз кунад ва ба ркўаҳ таҳорат кунад ва ба Асои офатҳо аз худ дафъ кунаду андари он вайро морби дигар буду кафши андари ҳоли таҳорат дар пой кунад то ба сар саҷҷода ояд ва агар касе олати бештар аз ин дорад мари ҳифзи суннатро , чун шонау сӯзану нохуни пироӣу мкҳлаҳ раво бошад ;у боз агар касе зиёдат аз ин созад худро ва таҷаммул кунад нигоҳ кунем то дар чаҳ мақомаст . Агрдри мақом иродатаст , ин ҳар яке бандӣу бутӣу садӣ ва ҳиҷобӣаст ,у мояи изҳори ръўнти нафаси вай онаст ва агар дар мақоми тамкин ва истиқоматаст вайро ин ва беш аз ин мусалламаст .

Ва ман аз шайхи Абӯмуслими Форси бен ғолиб алфорисӣ шунидам разии аллоҳи анҳу ки : рӯзии ман ба наздики шайхи Абӯсаиди бен абӣ алхир даромадам разии аллоҳи анҳу ба қасди зиёрат .

Вайро ёфтам бар Тахтӣ , андари чаҳор болшии хуфтау пойҳо бар як дигари ниҳодау диқии мисрии пӯшида ; ва ман ҷомае доштам аз всх чун дўол шудаи танӣ аз ранҷи гудохтау гӯнае аз муҷоҳидати зард шуда . Аз дидани вай бар он ҳолат , инкорӣ дар дил ман омад . Гуфтам : « ин дарвеш ва ман дарвеш ! ман дар чандини муҷоҳидату ваии андари чандини роҳат ! » ваии андари ҳол бар ботину андешаи ман мушарраф шуду нихват ман бидид . Маро гуфт : « ё бомусаллам , дар кадом девон ёфтӣ ки хештани байни худоӣ байн бошад ? эй дарвеш , чун мо ҳамаи ҳақро дидем , гуфт : ҷуз бар тахтати нншоним ва чун ту ҳамаи худро дидӣ , гуфт : ҷузи андар таҳтат надорам аз он мо мшоҳдт омад ва аз он ту муҷоҳидат . » ва ин ҳар ду ду мақомаст аз мақомоти роҳ . Ва ҳақи таъолӣ аз ин манзалау дарвеш аз мақомоти фонӣ ва аз аҳволи руста . Шайх бўмслм гуфт : ҳуш аз ман бишуду олам бар ман сиёҳи гашт . Чун ба худ бозомадам тавба кардаму ваии тавбаи ман бпзирФт . Онгоҳ гуфтам : « аиҳо ашшайхи марои дастурии даҳ то биравам ; ки рӯзгори ман руяти туро таҳаммул наметавонад кард . » гуфт : « сидқат , ё бомусаллам . » онгоҳ бар ваҷҳ мисли ин байт бигуфт :

Он чаҳ гӯшам натавонист шунидан ба хабар

Ҳамаи чашмам ба аён яксара дид он ба басар

Пас бояд мусофирро то пайвастаи ҳофиз суннат бошад ва чун ба Муқӣмӣ фаро расад ба ҳурмати наздики ваии даройад ва салом гуяд . Нахусти пои чап аз пойафзор берун кунад ; ки пайғамбари алайҳи ассалом чунин кардӣ ва чун пойафзор дар пой кунад нахусти пои рост дар пой афзор кунад ва чун пойафзор берун кунад , пой бишӯяд ва ду ракаат намоз кунад бар ҳукми тҳит . Онгоҳ ба риояти ҳуқуқи даравишон машғӯл шавад ва набояд ки ба ҳеҷ ҳол бар муқӣмон эътироз кунад ва ё бо касе зёдтӣ кунад ба мъомлтӣ ё сухани сафарҳои худ кунад ё илму ҳикоёт ва ривоёт гуяд андари миёни ҷамоат ; ки ин ҷумлаи изҳори ръўнт буд ва бояд ки ранҷи ҷаҳлаи бикашаду бори эшон таҳаммул кунад аз барои худоиро ; ки андари он баракот бисёр бошад .

Ва агар ин муқӣмон ва ё ходими эшон бар вай ҳукмӣ кунанду вайро саломӣ ва ё зиёратӣ даъват кунанд , агар тавонад хилоф накунад ; аммо ба дили мурооти аҳли дунёро мункир бошад ,у афъоли он бародаронро узрӣ май наад ва таъвилӣ мекунад ва бояд ки ба ҳеҷ гӯна ранҷ боист маҳоли худ бар дил эшон наниҳаду мари эшонро ба даргоҳ султон накушуд ба талаби роҳату ҳавои худ .

Ва андари ҷумлаи аҳволи мусофиру муқӣмро андари суҳбат , талаби ризои худованди таъолӣ бояд кард ва ба як дигари эътиқоди некӯ бояд дошту мари як дигарро баробар бад набояд гуфт ва аз пас пушт ғайбат набояд кард ; аз он чаҳ шавам бошад бар толиби ҳақи сухани халқи гуфтани хосса ба нохуб ; аз он чаҳ муҳаққиқони андари руяти феъли фоили бенанд ва чун халқ бидон сифат ки бошанд аз он худованд буванду офарӣда вай буванд маъюб ва беайб , маҳҷӯбу мкошФи хусумат бар феъл , хусумат бар фоил буд . Ва чун ба чашми одамияти андар халқ нигарад аз ҳама боз раҳад ; ки ҷумлаи халқи маҳҷӯби вмҳҷўру мақҳур ва оҷизанд , ва ҳар касе ҷузи он натавонад карду натавонад буд ки хилқаташ бар онасту халқро андари малики вай тасарруф несту қудрат бар табдили айни ҷузи ҳақро таъолӣ ва тақаддус набошаду аллоҳи аълам .