Бидон ки андари шариъату тариқати мари рақсро ҳеҷ аслӣ нест ; аз он чаҳ он лаҳв буд ба иттифоқи ҳамаи уқало чун ба ҷад бошад ва чун ба ҳазл буд луғавӣ ва ҳеҷ кас аз машойихи онро насутӯдаасту андари он ғулув накарда . Ва ҳар асар ки аҳли ҳшўи андари он биоранд , он ҳамаи ботил буд ва чун ҳаракоти ваҷдӣу муомилоти аҳл тўоҷд бидон монанд бӯдааст , гуруҳе аз аҳл ҳазл бидон тақлид кардаанду андари он ғолӣ шуда ва аз он мазҳабии сохта ва ман дидам аз авом гуруҳе мепиндоштанд ки мазҳаби тасаввуфи ҷуз ин нест , он бар даст гирифтанд ;у гуруҳеи асли онро мункир шуданд .

Ва дар ҷумлаи пои бозии шръоу уқало зишт бошад аз аҷҳли мардумону маҳол буд ки афзали мардумон он кунанд .

Аммо чун хуфтӣ мари дилро падедор ояду хафақонӣ бар сар султон шавад вақт қӯт гирад ҳоли изтироби худ пайдо кунад тартиб ва русум бархезад . Он изтироб ки падедор ояд на рақс бошад ва на пои бозӣ ва на табъ парвардан ; ки ҷон гудохтан буду сахт давр уфтад он кас аз тариқи савоб ки онро рақс хонд ва давртар он кас ки ҳолатиро ки аз ҳақ беихтиёр вай наёяд вай ба ҳаракати онро ба худ кашаду ҳолати ҳақ ном кунад он ҳолат ки ворид ҳақаст чизеаст ки ба нутқ баён натавон кард . Ман лами изқи лоидрӣ .