Малико ! ин ммолику убайду ниёзмандон ки ба ниёзҳои содиқ ва ниятҳои холис дар ин мавзеи ҷамъ омадаанд , ба умеди раҳмати ту , ҳамаро ба съодоту муродоти дайну дунёи оростаи дор . Имдоди алтофи худро аз ҳар як бозмгир . Хуфтагони хоби ғифлатро ба танбеҳи лутфи худ бедори гардон . Шаҷараи ниҳод ҳар якро ба самараи тоъоти оростаи гардон . Подшоҳи вақт , шоҳи муаззам , ки млҷоءи ақосӣу адонӣ рӯй заминаст аз тоби офтоби нўоӣбши нигоҳи дор . Қоидаи малики мустақӣмашро ба имдоду ҳифзу аснофи тайиди муассиси дор . Рояти давлаташро ба ояти насру тғрои саодату фирӯзӣу беҳрузии оростаи дор . Ақолими рубъи маскӯнро аз муъаддилату салтанат ӯ солҳои дароз холӣ магардон . Ансори воркони давлатро ки кулоҳи ҷоҳ аз хизмат ӯ ёфтаанду камари тоъат ӯ бар миён доранд , ҳамаро саодату иқболи афзӯни дор .

Маҷлиси мавлонои фалони алмлаҳу аддӣн , насири алислому алмуслимӣн , носеҳи алмулуку алслотин , қомъи албдъаҳ , Носири алшриъаҳ , муншии алнзр , муфтии албшр ки устоди носеҳу мураббии мушфиқи ин дуъогӯӣасту илтифоти хотири мубораки вай ба ҳеҷ ҷо аз аҳволи ин доъӣ ҷудо нест , худовандо , ин оростагии зот ки ӯро додае , сабаби саодати дайну днёўии ваии гардон . Он дуое ки фарз ва ҳатмасту ифтитоҳу хатми сухан ҷуз бидон дуо нишоед , дуои модар ва падараст ки нашаву намодиҳанда ин ниҳоланд . Худовандо эшонро дар паноҳи аФзоли худ осӯдаи дор , ҳамчинонкии ин заъифро ба зери пару ҷиноҳи тарбияти худ бпрўриднд . Ҷиноҳу пурэҳсони худ , бар сари эшон дор .

Бузургону хуишону дӯстон ки ӣнҷои ҷамъ омадаанд , ҳамаро дар нури ҳузури раҳмати хеши дор . Ҳамаро ба доруссаломи ҷамъи гардон . ё илоҳи Алъоламин ва ё хайри алносрин , брҳмтк ё арҳми алроҳмин .

Уламои миллату воъизони умматро суннат онаст ки дар ифтитоҳи иқомати ин хабар ба ҳадисӣ аз аҳодӣси тайибаи Сайиди авлод банӣ одам ифтитоҳ кунанд . Акнӯн ин дуъогӯӣ мухлис мехоҳад ки бар ҳамон сироти алмстқим қадам занад ва дар ҳамон минҳоҷи қавӣами сулӯки намояд .

Ҳадис : рӯй ани умри бен улхитоби разии аллоҳи анҳу она қол : қоли расӯли аллоҳи слии аллоҳи алайҳу силам : « ман харҷи ман зли алмъосии илои ъзи алтқўии ағноаҳи аллоҳи бломолу аъзаҳи блоъшираҳ ва ман разии ман аллоҳи болисири ман алрзқи разии аллоҳи анҳу болқлили ман алъамал » .

Тарҷумаи ҳадису порсии хабар онаст ки амӣралмуъминӣни умри хитоби разии аллоҳи анҳу он мӯҳтасиби шаҳри шариъат , он одили маснади асли тариқат , он мардӣ ки чун дарраи адл дар дасти имзои иқтизоӣ ақл гирифт , Иблисро Зуҳра он набӯд ки дар бозори васвасаи хеш ба таррорӣу дуздӣ , ҷайб дилӣ бишкофад , ки : « ани алшитони лиФри ман зилли умр » ошиқӣ буд бар ҳазрат ки ҳаргизи нифоқ , роҳи вифоқ ӯ назд . Содиқӣ буд дар хизмат ки ҳаргизи даҳри пари мдоҳнт , ба равғани хиёнат , фарқи диёнат ӯ чарб накарда буд .

« лўлми абъси лбъст ё умр » эй мухотаби хитоб : « ҳсбк » вае мъотби итоб : « ва ман атбък » агар маро ки Муҳамадам ба пайғомбарӣ аз ҳуҷра « лўлоки лмои хилқати алоФлок » беруни нФрстодндӣ , туро ки умрӣ ба ҳукми адл , аҳамияти он будӣ ки бо маншур « блғ » ба майдони рисолати охири замонёни Фрстодндии ин умр ки шамае аз фазойил ӯ шунидӣ , чунин ривоят мекунад аз Сайиди мамолику хоҷаи масолик , он мардӣ ки қамар дар хизмат ӯ камари бастӣ ки : « ақтрбти алсоъаҳу аншқи алқмр » аввали мурғӣ ки дар саҳаргоҳи муҳаббат , нутқ сидқ зад ӯ буд . Пеш аз ҳамаи шароб иттиҳод нӯшеду қабои истеъдоди пӯшед .

Ҳануз гузарёни вуҷӯд , дар бозор шуҳуд нанашаста буданд , ҳануз на валвалаи млк буд , на мшълҳи фалак , на смк дар зери замини ҷунбида , на смок бар афлок дурахшида , ҳануз наққошони қадари ин сФҳи гачандӯд сафи осмонро парда ложўрдӣ накашида буданд , ҳануз фароашони қазо , фазои ин чори тоқи аносир дар бидоӣ вуҷӯд назада буданд ки нури вуҷӯди ман ки субҳи шуҳуд буд , аз машриқ « анои арслнок » лмъон намӯда , ба амр « кун » ҳаст гаштам ва ба шароб « қул » масти гаштам то навбати набуввати ман , навбатёни қазо , бар дар саропарда одам назада буданд , ҳеҷ фириштаеро Зуҳра он набӯд ки пояи тахти одамро бабўсад .

Чун ба олами вуҷӯди омадам , мстхброни рӯзгор ба астФсори ҳол ман омаданд .

Ки мҳмдои туе одил , туе дар шаҳри шариъат . Гуфтам чаҳ ҷой инаст ! ки ҳамаи пайғомбарони маншури амали тўкил дрмн ёфтаанд . Дами одам , фатҳи Нӯҳ , дарси Идрӣс , мؤонсти Мӯсо , ҳадиси шис , тбҷили Исмоилу хулати халил , ҳама бо манаст .

Мҳмдо ба чаҳ кори омадае ? омадаам то риндони маҳалати куфрро адаб кунам . Мисатони харобони ширкро ҳади занам .

Рӯзии меҳтари оламу сарвар банӣ адм нишаста буду саҳоба дар пеш ӯ ҳалқа зада , он садиқони содиқ , он хамӯшон нотиқ , розро бо ҳазрат бениёз фиристода буданд то он анқои олами ғайб ба овоз « қул » ояд ва он ҳазор дастони бӯстони маърифат ба шохгл ояд ва навой ошиқонаи бсроиду муроди дайн ва дунё барояд . Меҳтари олам , сари дарҷ дар асрор бикшод ва ин лафз бар нтъи бозаргонони ҷонбози ҷонони талаби маънии ниҳод ва чунин фармуд ки : « ман харҷи ман зли алмъосии илои ъзи алтқўӣ » ҳркаҳи қадам аз зли маъсият , бе тӯҳмати риёу ғифлат ба саҳрои парҳезгорӣу трскорӣ нааду кимиёии тақворо ба дасти талаби маънӣ бар миси нафаси сҳорەи ғдорەи мкорەи аммораи афканд ва ба қадами муҷоҳидаи сӯии анвор мушоҳида равад , « ағноаҳи аллоҳи бломол » камоли фазли илоҳят ба маҳзи лутфи рубубият , ин бандаро бемол тавонгар гирданд .

Тақвои пероя ӯ гардад , парҳезгории сармоя ӯ бошад . Омилон , тавонгарӣ ба касрат мол донанд .

Тавонгарӣ , тавонгарӣ диласт на « алғнӣ , ғании алқлби лоғнии алмол » : аммо ғалат кардаанд ки миФрмоиди меҳтари олами тавонгарӣ мол .

Дарме чанду динорӣ чанд , аз макони кони фонӣ , ба сунъи сонеъу ибдоъи мубдиъ , глғўнҳи ҳмрт бар сафаҳот ӯ кашида , рангӣу ҳонгӣ ба вай дода , зарробони раъно , нақшӣу доирае бар вай кашида ва ба кӯраи имтиҳони даровардаи даст ба дасту шаҳр ба шаҳр , гаштан пеша карда , чаҳ лоиқи ъшқбозии бандагони ҳазрату шоҳон бо ғайрат бошад .

Оқилони тавонгарӣ аз ин донанд аммо ғалат кардаанд , аммо ошиқони ҳазрати ҳақ , тавонгарӣ аз он донанд ки дар дори алзрби намоз , сбикҳи розу сиккаи нёздорнд .

Овардаанд ки рӯбоҳӣ дар беша Эй рафт . Онҷо таблӣ дид овехта дар паҳлавии дарахти афканда , ва ҳар борӣ ки бодӣ биҷустӣ , шохи дарахт бар табл раседӣ , овози баланд ба гӯш рӯбоҳ омадӣ . Рӯбоҳ чун бузургӣ табл бидиду баландӣ овоз бишунид , аз ҳирс тамаъ дарбаст ки гӯшту пӯст ӯ дархури шахсу овоз ӯ бошад . Ҳамаи рӯз то ба шаб бакӯшед ва ба ҳеҷ корӣ илтифот накард то ба ҳила бисёр ба табл расед ки гирди табли хорҳо буд ва хасмон буданд . Чун бидонҷо расед ва онро бадаред , ҳеҷ чрбўиӣ наёфт . Ҳамчун ошиқони дунё ба шаби ҳангоми марг , навҳа оғоз кард ки :

Аммо равшани чашмони маърифат ва серума кашидагон ҳазрат , дар ин бешаи рӯбоҳ , ба овози табл илтифот накунанд , шикори шикори боқии ҷӯянд .

Онро ки дргўши овози ваҳй « қул »аст , ӯро чаҳ ҷои пурвои овоз дуҳуласт ?

Ва содиқон , нақди дилро азкони ҳақиқати ҷӯянду зари холиси ихлос аз онҷо ҳосил кунанду сикка шуҳуд биравӣ нависанд , ҳусайни Мансури вор , сар дар бозанад , абои язиди вор аз айни ишқ , сикка « субҳонии мо аъзами шаънӣ » бароранд . Неи ҳаркаси ин зарро тавонад дид , ва на ҳар дили ин дард тавонад кашид . Маҳмадӣ бояд то аз чамани Яман аингл чӣанд ки : « оне лأҷди нафаси арраҳмони ман қабл алимн » . Маҷнӯни содиқ бояд то ин рамзи бғмзи орад ки :

эй дӯсти ман ! роҳи бас наздикаст , аммо роҳрўндаҳи бас коҳиласт .

эй дар ҳамаи кӯйҳо бегона , вай дар ҳамаи нақдҳо нбҳраҳ , нмидоникаҳи ӣнкор , карданӣаст нигФтнӣ ва ин дунё , гузоштанӣаст , на доштанӣ . Иброҳӣми адҳамро раҳмаи аллоҳи алайҳ май орндкаҳ чун ба роҳи ҳақи ошногшту дидەи дил ӯ ба айби ин ҷаҳони биногшт , ҳарчӣ дошт , дрбохт . Гуфтанд : аброҳимо ! чаҳ афтодат дар диқи рқ , тани бгдохтӣ , ҳарорати мрорти ҳиҷр , коми вуҷӯдат талх гардонид ва дар зулфи мусалсали дайн , мӯӣ шудӣ дар мамлакати Балх , ба сабурии талх , шаҳ рух задӣ ?

Иброҳӣми адҳами раҳмаи аллоҳ алайҳ мегуяд : зиндонӣ дидаму марои қӯти не , қозӣ одил дидаму марои ҳуҷҷати не . НаДоӣ шунидам : агар малики ҷовидони хоҳӣ , ба кори дро , ва агар васли ҷонони хоҳӣ , аз ҷони бро , агар манъами митлбӣ , ошиқӣ кун , ва агар неъмат мехоҳӣ бандагӣ кун . Ҳудҳуди шӯ то сулаймон , номаи билқис ба ту диҳад . Боди шӯ то ёқӯби хабари васли Юсуф аз ту пурсад . Чун тзрў , рангин мабош .

Ҳудҳуди рӯзӣ чанде аз пеши сулаймон ғоиб шуд . Дар иқлӣми ҷаҳон сафар кард . Дар даврони замон назар кард . Оўозەи малик билқис биоварад . Сулаймон бар тахт малик нишаста буд влшкри сулаймони мустамеъ ва ҳар рӯзи бомдод ки офтоб , сар аз даричаи ақабаи кӯҳи бркрдӣ , теғи зари андӯҳ аз қроб машриқ баркашидӣ , хокёнро халъат нур бахшедӣ ҷину инс ба атрофи тахт сулаймон меомаданд .

Шер , шару шӯри дргзоштаҳ , ки чаҳ миФрмоиӣ ? гург , бо мяш , ошно гашта ки чаҳ май гӯйӣ ? шоҳину тзрўи минқори ниқор дар боқӣ карда ки фармон чист ? агар мӯрӣ дар ҷўФи схрەи смои ғамӣ ва ҳаме гуфтӣ , сулаймон , мазмуни ғам ва ҳаму ҳркотшро бишунидӣу бдонстӣ .

Рӯзии бод , ба ҳукми тавсанӣ , аз роҳи суръати ҳаракат , дар анбони орад перзанӣ даромад ва он оради перзанро бирехт .

Перзан аз таҳаввури бод ба тазаллум ба ҳазрат сулаймон омад ки эй валиаҳди амри ҳақ вае файсали аъоҷиби мақомоту муҳимоти халқ , зани дарвешами бод ки ба ҳукм туаст дар майдон « всхрнолаҳи алриҳ » мешуд , феъл « вирсли алрёҳ » ба расми зоти номаҳсуси худ дар анбони орад ман омад ва орадам бирехт . Товони оради ман аз боди бустон , ё бодро адаб кун , то бори дигари гирд даст раст бева занон нагардад .

Сулаймон гуфт : ҳам бодро адаб кунам ва ҳам турои змон ва ғаромат бикашам . Бирӯяд аз касби занбили бофии ман , товони орад перзан бидиҳеду бодро ба зиндон ҳабс кунед то бидонед ки бодиро ки на мукаллафаст ва на мухотаб , аз баҳри ҳақи перзанӣ ҳабс мекунанд . Адл « лмни алмалики алиўм » золимонеро ки дили перу ҷавонро ба зулм кабоб кунанд , фурӯ нахоҳад гузоштан «у лотҳсбни аллоҳи ғоФлои ъмои иъмли алзолмўн » .

Ба зоти поки зўолҷлолкаҳи қадам аз қадам барнадоранд рӯзи ҳисоб то аз ъҳдەи ин се суоли беруни нёинд . Чунонкии Сайиди олами миФрмоид : « лоирФъи алмўмни қдмои ани қадам ҳатто исоли ани сулс : ани умраи Фимои аФноаҳу ани шабобаи Фимои аблоаҳу ани молаи ман ин актсбаҳу Фимои анФқаҳ »

Фардои қиёмати ҳеҷ бандҳоиро фурӯ нагузоранд то аз ъҳдەи ин се суол берун наёяд : яке суол кунанд ки умри азизро дарчӣ гузоштӣ ? дувуми онкии ҷавонӣ ба чаҳ чизи расонидӣ ба сар ? сеюм онкии дунёро аз куҷо ҷамъ кардӣ ва ба куҷо ба кори барадӣ ?

Ҳар касро дар дунё даъвӣаст . Бош то доғи азл бар гӯш муддаӣон зананд ва ин Нидо ба самъи оламёни дрдҳнд ки : « явми тблии алсроӣр » имрӯз рӯзӣаст ки пардаҳоро бардорему ҳамаро ба саҳрои беруни орему ҳамаро забонҳо меҳр кунем : « ҳозои явми лоинтқўн » .

Дар талаб , пӯянда чун бод бош . Заҳри беморяш чун шукри нўшкн . Дилро бигӯӣ то офиятро бадрӯд кунад . Танро бигӯӣ то саломатро тбро диҳад ки ҳркаҳи хонае бар лаби дрёкнд , мавҷ бисёр бинаду ҳркаҳи даъвӣ муҳаббат кунад , заҳри балоу меҳнат бисёр чшд .

Қрأ алмқрӣ биор эй мақарӣ , слосли ҷлоҷли аҷзои ошиқонро ба алҳон қуръон биҷунбон . Бигӯ ки : бисмии аллоҳи арраҳмони арраҳим .

Бисмии аллоҳи номи он мулкӣаст ки растгории бандагон дар ризоӣ ӯст . Ҳркаҳро ъзӣаст , аз файз фазл ӯст ҳар киро злӣаст , аз камол адл ӯст бақои оламён ба машйат ӯст . Фанои одамиён ба иродат ӯст . Ҳар куҷо азизӣаст , оростаи халъат карам ӯст , ҳркҷо залилӣаст , хаста қаҳр ӯст аз зери зуннори борӣк ки бар миёни бегонагон бастааст , ин овоз меояд ки : «у ҳўи алъзизи алқдир » аз решаи тилсонкаҳ бар китфи орифон афкандааст ин овоз май оидкаҳ : «у ҳўи аллтиФи алхбир » .

Бисмии аллоҳи он номӣаст ки билқисро дар аҳди сулаймон аз дасти талбиси Иблиси бозстд . Сулаймон чун бишунид ки билқис дар шаҳри сабо , халқиро мусаххар худкардааст ва аз роҳи ҳақ ба ботил мебарад , нома Эй бинвишт дар ду ангушти хат ки : « она ман сулаймон ва она бисмии аллоҳи арраҳмони арраҳим » , ҳудҳудро пайки сохт ба расӯлӣ аз ҳазрати хеш ба вилояти он гумроҳон фиристод то он мунқатиъони бодияи тӯҳматро ба нури мшълҳи ҳидоят аз зулмат залолат барраанду билқисро аз дасти талбиси Иблис ба саҳрои таҳқиқу тақдиси орад .

Он мурғаки заъиф ба пурфар , бар авҷи ҳаво тайрон кард , дар вилоят залолат шуд . Бргўшҳи кнгрەи айвон билқис нишаст . Раҳ меҷуст то ба ҳазрати билқис дар равад равзанӣ дид , аз хилвати хонаи билқис ба саҳрои бозгшодаҳ . Бидон равзани дрприд . Билқисро хуфта дид . Номаи даъвати барканораши ниҳод ва ба минқор , захмӣ бар сина билқис зад ва ба назораи дргўшҳи тоқ иштиёқ нишаст .

Билқис аз хоб дарҷаст , ларза бар вуҷӯдаши афтода ки ин , ки тавонад буд ки ба чандини ҳиҷобу дарбанди даройад ва моро ба қаҳри захми хеш бедор кунад ? хасмӣ азим бошад ки ба чандини айвонҳои ҳсин ва дар бандҳои оҳанӣни даргузаради сари бркрди вксӣро надид . Мутаҳайир шуд . Номае дар даъват мусулмонӣ дид барканораши афтода . Номаро бозкрд , сатрӣ дид набшаи чашмаш бар нуқтаи бои бисми аллоҳ афтод . Дилаш дар самим сина мем шуъла Эй зад . Кебеки дилаш , сайди боз имон шуд . Гуфт : охири ин номаро пайкӣ бибояду чашмро бимолед вгрди хона назар мекард , ногаҳон , мурғ заъиф дид бргўшҳи тоқ сарой нишаста . Бо худгуфт : пайки ин нома , ин мурғ бошад ? эй аҷаб , пайкии бад-ӣни кӯчакӣу пайғомии бад-ӣни азимӣ !

эй дӯстони ман ! муроди ман аз сулаймон , ҳазрат ҳақасту мурод аз билқис , нафаси амморау мурод аз ҳудҳуд , ақласт ки дргўшҳи сарои билқиси нафас ҳар лаҳзаи минқори андешае дар сина билқис мезанад ва ин билқиси нафасро аз хоби ғифлат бедор мекунаду нома бар ӯ арз мекунад .

Ва нФънои аллоҳи аёноу аёкму слии аллоҳ алӣ набино Муҳамаду ?алаи аҷмъин .