Сӣли ъисии ълиаҳ ё рўҳи аллоҳ эй шииءи аъзми вмои асъби фии алднёи волохраҳи қоли ғазаби аллоҳи қолўои вмои инҷии ъни злки қоли ани тксри ғзбку ткзми ғизки тариқи он буд : чун нафас хоҳад ки шикоят кунад , хилоф ӯ кунад ва шукр гуяд ва муболиға кунад ; чандоне ки дар андаруни худ муҳаббат ӯ ҳосил кунад зеро шукри гуфтан ба дурӯғ , аз худои муҳаббат ҷустанаст . Чунин мефармоед мавлонои бузурги қудси аллоҳи сира ки алшкоиаҳи ани алмхлўқи шкоиҳи ани алхолқ ва фармуд душманӣу ғайз дар ғайбати ту , бар ту пинҳонаст , ҳамчун оташ чун дидӣ ки ситорае ҷусти онро бикаш то ба адам боз равад аз онҷо ки омадааст . Ва агар мадд кунӣ ба кибряти ҷавобӣу лафзи муҷозотӣ , раҳ ёбад . Ва аз ъдм дигар ва дигар равон шаваду душвори тавон онро бозФрстодн ба адам . АдФъи болтии ҳаии аҳсн то қаҳр аду карда бошӣ аз ду ваҷҳ : яке онкии адуи гӯшту пӯст ӯ нест андеша радӣаст ; чу дафъ шуд аз ту ба бисёре шукр ҳар оинаи азў низ дафъ шавад . Яке табъан ки алонсони ъбиди алоҳсону дувум чу фоида набинад чнонки кӯдакони якеро ба номӣ мехонанд ӯ дашном медиҳад ; эшонро рағбат зиёдат мешавад ки « сухани мо амал кард » ва агар тағйир ( ? тағайюр ) набенанду фоида Эй набенанд майлашон намонад . Дувуми онкӣ чу ин сифати афвӣ дар ту пайдо ояд маълум шавад ки мазаммат ӯ дурӯғаст ; каж дидааст , ӯ турои чнонки туе надидааст , ва маълум шавад ки мазмум ӯст на ту . Ва ҳеҷ ҳуҷҷатии хасмро хаҷалтар аз он накунад ки дурӯғӣ ӯ зоҳир шавад . Пас ту ба ситоиш дар шукр ӯро заҳр май диҳӣ зеро ки изҳори нақсоне ту мекунад ту камоли худ зоҳир кардӣ ки маҳбӯби ҳақӣ ки волъоФини ани анноси валлоҳи иҳби алмҳснини маҳбӯби ҳақ ноқис набошад чандонаш бсто ки ёрон ӯ ба гумон уфтанд ки магар бо мо ба нифоқаст ки бо Ӯши чандон иттифоқаст . Шеър : бркн ба рФқи сблтшон гарчи давлатанд башикан ба ҳукм , гарданашон гарчи гардананд вФқнооллаҳи лиҳозо .