Домани дашти адам гиёҳ надорад

Вой бар он кас ки зод роҳ надорад

Рози дили ошиқони зи сина аён аст

Арсаи маҳшар гурезгоҳ надорад

Бихбрст аз баҳори олами боло

Боғи вуҷӯдӣ ки сарв оҳ надорад

Равшании синаҳо зи равзан доғ аст

Тира буд ҳар шабӣ ки моҳ надорад

Ҳар сари мӯии ту теғи малик гушойӣ аст

Ҳеҷ шаҳии ин чунин сипоҳ надорад

Дар дил хурсанд оҳи срднбошд

Бодхзон дар биҳишт роҳ надорад

Сайр нашуд ташнае азон лаби нўхт

Оби ҳаёти ин дил сиёҳ надорад

Ашки маро чун садаф дилӣ напазируфт

Вой ба абрӣ ки хона хоҳ надорад

Ранг бурун мезанад зи шишаи софӣ

Чархи Аннани маро нигоҳ надорад

Ҳар ки барояд зи сардсери тааюн

Фикри либоси вғм кулоҳ надорад

То нашӯй ошнои олами машраб

Қасри вуҷӯди ту пешгоҳ надорад

Узр писандидааст лек зи нодон

Ҷурми хирадманди узр хоҳ надорад

Дар назари эътибор ишқ азизаст

Соиб агар қадари хок роҳ надорад