Маликоу подшоҳо , оташҳои ҳирси моро ба оби раҳмат хеш бинишон . Ҷони муштоқонро шароб ваҳдат бичашон . Змирдли моро ба анвори маърифату асрори ваҳдат , мунаввару равшани дор . Домҳои умеди моро ки дар саҳрои съти раҳмати ту бозгшодаҳем ба мурғони саодат ва шикорҳои каромати мушаррафу макрами гардон , оҳи саҳаргоҳи сӯхтагони роҳро ба самъи қабулу ъотФт истимоъ кун . Дӯди дил бедилонро ки аз сӯзи фироқи он маҷмаъи арвоҳ , ҳар дами он дӯди бртобхонаҳи фалак барме ояд ба атри висоли муаттари гардон . Қолу қили моро ва гуфту шунӯди моро ки чун посбонон бар боми салтанати ишқ , насиби мудом бахшиш фармо . Қоли моро хулосаи ҳол « иўФиҳми аҷўрҳми бғирҳсоб » чӯбак мезананд аз иҷрои гардон . Ҳоли моро аз шарафоти қоли даргузарони моро аз дшмнкомӣ ҳар ду ҷаҳони нигоҳи дор . Ончӣ душманон мехоҳанд бар мо , аз мо даври дор . Ончӣ дӯстон мехоҳанд ва гумон мебаранд , моро олӣтару беҳтар аз он гардон . эй хазонаи лутфи ту бепоён вае дарёӣ бо паҳноӣ бо карами ту бекарон . Ибтидои тзкир ба хабарӣ кунем аз ахёри Мустафавии слии аллоҳи алайҳу силами он бшири нзир ва он нзир беназир , Сайиди алмрслини чароғи осмону замин , лақади ҷоءи фии асҳи алонбоءи ани аФсҳи алонбёءи алайҳи афзали алслўот ва аълоҳоу касод умматӣ ъанд фасоди умматӣ , алои ман тамассук бснтӣ ъанд фасоди умматии фалаи аҷрмоӣаҳ » : акмали алтҳёту асноҳои анаи қоли сидқи алифи шаҳид » сидқи расӯли аллоҳ .

Расӯли кунин , пешвои сиқлин , хоси алхос « лъмрк » , мушаррафи ташриф « лўлок » , фасеҳ « анои аФсҳи алъараби волъҷм » , пешвоӣ « одам ва ман дунаи таҳти лўоӣии явми алқимаҳу лоФхри алФқри фахрӣ » чунин мефармоед ки : касоди уммати ман ба ҳангоми фасоди уммат ман бошад . Яъне ҳеҷ набӣӣ нест баъд аз ман ки уммат ӯ тафзил ёбанд бар уммати ман , чунонкии уммати ман тафзил ёфт бар уммати исоу Мӯсо ва ҳеҷ динӣ нест ки дайни маро мансӯх кунад ва косад кунад , чунонкии дайни ман , дайнҳои мо тақаддумро мансӯх кард .

Гуфтанд : ё расӯли аллоҳи уммати ту ба чаҳ косад шаванд ?

Фармуд ки чун уммати ман фасод оғоз кунанд , ин шарафӣ ки ёфтаанд ва ин халъати атласи тақво ки пӯшидаанд ки дркўнин тобонаст ки : « влбоси алтқўии злки хайр » чун дӯд маъсият барояд он халъати атласи осмониро ва он ташрифи дебои зебои Маҳмадиро мутағаййир гирданд ва дӯд олуд кунад ва косад шавад .

Гуфтанд : ё расӯли аллоҳ ! чун чунин дӯд олуд ва косад шавад ва аз дӯди маъсият беқимат ва қадар гардад , муштарӣ « ани аллоҳи уштурии ман алмؤмнини анФсҳм » харидорӣ накунаду колаи аъмоли косад шуда эшонро нахираду баҳои « лиўФиҳми аҷўрҳм » надиҳад , бебарг ва косад бимонанд фарёд кунанд . Шеър :

Дар тамӯзи он ихки ниҳода ба пеши каси харидори не ва ӯ дарвеш

Яхи гудозон шудаи зи гармӣу мард бо дили дарднок ва бо дами сард

Ин ҳаме гуфт ва ашк меборид ки басӣ мон намонад ва кас нахарид »

Гуфтанд : чун ин яхи вуҷӯди мо косад шавад ва аз тоби офтоби маъсият гудохтан гирад чораи мо яхи фурӯашон чаҳ бошад , то матоъи мо қимат гираду кӣсаҳои умеди мо пар шавад ? ҷавоб фармуд ки : « аломни тамассук бснтӣ ъанд фасоди умматӣ » фармуд :

« ҳаркас ки ба кори хеш саргашта шавад он ба бошад ки бар сар ришта шавад »

Суннати ман инаст ки чун дӯстони ман роҳ ғалат кунанду пой дар хорстон маъсият ниҳанд , асари захм хор биёбанд бстизҳм дар он хорзори ндўоннд ки : « аллҷоҷ шавам » .

« дарҳои гулистони зи паии ту кушодаем дар хорзор чанд рӯй эй бараҳнаи по ? »

« ҳарки дар корҳо ситеза кунад даври ҳафт Асияаш реза кунад »

Чун захми хори диданд , бидонанд ки роҳ ғалат карданд ва дар хорзори афтоданди пеш ва пас бингаранд ъломоти роҳи бибинанд ки ман дар ин роҳ бефарёд бенишон , аломатҳо ва нишонҳо дар ҳаво кардаам ва дар ин биёбони чӯбҳо фурӯ бардаам ва сангҳо дарҳами ниҳода то мусофирони он нишонҳоро биҷӯянд ва дар ин биёбон саргашта нашаванду асари қадами ман ки номаш суннатаст дар роҳи биҷӯянди чунонкии асари қадами шикорро талабанд сайёдон дар барф ва дар пай сайд дуанд , ҳамчинонкӣ дар барфи залолату ғўоити асари қадамҳои ҳидояту ниҳояту бдоити марои биҷӯянд ва бикӯбанд ки чун бар қадам ман ронанду Аннан аз хорстони маъсияти бгрдоннд то дар гулистон қабул уфтанд ва бо шоҳидону шаҳидон ки муоширон ъушрат абаданду подшоҳони мамлакати сармад , ҳам Аннан ва ҳамнишин ва ҳам ҷоми ваҳм ҳариф гирданд ки : « аўлӣки маъаи аллазӣнаи анъми аллоҳи алайҳими ман алнабӣину алсдиқину алшҳдоءу алсолҳин » чаҳ ҷой инаст балки тафзил ёбанд бар фозилони шуҳадо ки : « фалаи аҷрмоӣаҳи алифи шаҳид » .

ё расӯли аллоҳ ! чаро тафзил ёбанд ? чу эшон омиланд ва инҳо омилу тарозуии адл овехтааст . Кадоми тарозуии адл ? ! тарозуӣ «у ани лӣси ллонсони алои мосъӣ » тарозуӣ « анмои аҷрки алии қдртъбку нсбк » тарозуӣ « Фомои ман сиқлати мавозина » .

Ту ки зрҳои ақли дории музди муздуронро ба кор май дорӣ ки фалони муздур дар боғи даҳ рўзбил заду фалони муздури панҷ рӯзу фалони як рӯз ва ҳар якеро бар қадари кори худ аҷрат май диҳӣ ва ғалат намекунӣ олам « ании аълами молотълмўн » . Доноӣ « ва мо иъзби ани рбки ман мисқоли зарраи фии аларзу лофии алсмоء » он донои худовандӣ ки мӯри сиёҳро брснг сиёҳ бидон пои борӣк , дар шаби торик , меуфтад ва май хезад ва меравад он бинои мутлақи таъолӣ ва тақаддус мебинадаш ки он мӯр , дар он шаби диҷўр дар рафтор , тез ё оҳиста меравад ё миёнаи сӯй хона меравад ё сӯй дона меравад . Пас он донои худованд , андозаи ранҷу кӯшиши бандагони хешу адади ашки чашми осӣони пурҳасрату оҳ , въдди қатраҳои хӯни ҷигари хӯни чикони орифони боргоҳу адади анфоси поси мсбҳони тасбеҳи саҳаргоҳу адади иқдоми боқдоми соликони моликони мамлакати муҷоҳида ки рӯзу шаб ба боргоҳу пешгоҳ « мақъади сидқ » рақсон ва тарона гӯйонанд , шеър :

« мо шаби равон ки дар шаби хилват сафар кунем дар тоҷи хусравон ба ҳақорат назар кунем »

Май раванди бҷон на савор ва на пиёда , бедилу дилдода , бемураккабу зўодаҳ , бар қадами таваккул , бар молики ҷузву кул , пас он донои худованд , шумори ҷони нисори тамоми айёр , он бандагонро дар нусхаи илми қадими худ , як ба як , зарра ба зарра , мӯӣ ба мӯӣ , нашимурда бошад ва нанавишта бошад ? ! ки : « ва накутуб мо қдмўоу осорҳм » ва чун шимурда бошад ва навишта бошад қадамҳо вдмҳоу ндмҳои аввалёну охирёнро , пас он одили худовандӣ ки захми тири адлаш бар омоҷи исобат , мӯиро ду ним кунад , чун раво бошад аз адли чунин одилӣ аз инсофи чунин мунсифӣ ки ин як омилро сад дҳдў садҳазор диҳад вони омилро ки ӯ ҳамин кор карда бошад , яке диҳад ! ё расӯли аллоҳ ! эй мушкили гушои аҳли осмони взмин , эй « раҳмаи ллъолмин » , мушкили моро ҳал фармо ки мушкили гушои мушкилоти аҳли осмону замини имрӯзи туе . Шеър :

« агар марди ҳақиқатро дар ин олами ншонстии ҳамаи рамзи илоҳиро зи хотири трҷмонстӣ

Вагар мурғони саҳроро бидон олами раҳе будӣ зи пари вабол ҳар мурғии ҳамаи мушкили ъёнстӣ

Мусаллам нест ҳар касро ки дар бозор ишқ ояд вагарнаи зер ҳар сангии ҳазорон корўонстӣ »

Расӯли аллоҳи слии аллоҳи алайҳу силами он тарҷумони боргоҳи қадам , он аФсҳи арабу аҷами он маъдани илму карам , он шаҳаншоҳ бетаблу илм , Сайиди коинот , султони мавҷӯдот , ҷавоб фармуд ки :

эй ёрони содиқ вае саҳоба мувофиқ бидонед ки агар сайл бо қӯт аз кӯҳсор , ғалати ғалатони ошиқи вор ба дарё боз равад , ва ба дарёи пайвандад , бо чандини дасту по ки обҳо даст ва пой якдигаранд , ва мураккаб якдигаранд , ба қӯти ҳамдигари кӯҳу биёбонро бибаранд ва Ҷайҳунҳо ва ба дарё ки асл эшонаст , пайванданд ва ҳар қатрае наъра мезанад ки : « арҷъии илои рбки розӣа » ин чаҳ аҷаб бошад ? аҷиби саъбу душвору ғариб он бошад ки қатра танҳо монда дар миёни кӯҳсорӣ ё дар даҳони ғорӣ ё дар биёбон безинҳорӣ аз орзӯии дарё ки маъдани он қатрааст , он қатра бедасту по танҳо монда бепоу поафзор , бедасту дастафзор , аз шавқи дарё , бор бе мадади сайлу ёр , ғалатон шаваду биёбонро май барад ба қадами шавқи сӯй дарё медуанд бар мураккаби завқ . эй қатраи бечора , хоки хасми ту , боди хасми ту , тоби офтоби хасми ту , мақсадат ки дарёст сахт давраст , эй қатра бедасту по , дар миёни чандини аъдо , ҷониби дарё чун хоҳӣ рафтан ? қатра ба забон ҳол мегуяд ки : дар ҷони ман ки қатра Эйаму заъифам , шавқӣаст аз таъсири анояти дарёӣ бепоён ки : « вҳмлҳои алонсони анаи кони злўмои ҷҳўло » андарин биёбон ки сайл ҳо меларзанд аз бим фурӯмондан , ки : « анои ързнои аломонаҳи алии алсмўоту аларзу алҷболи Фобини ани иҳмлнҳоу ашФқни минҳо » аз ҳайбати хатари биёбон бе зинҳори муҷоҳида осмон билразед ва битарсед ва кӯҳҳо фарёд кард ки рбнои мо ин амонат барнатобем замин гуфт : ман хоки он рҳрўонм , аммо тоқат он надорад ҷонами ҷони одамӣ ки қатра Эйаст , миён ба хизмат барбаст ки :

« ту марои дили даҳу далерии байни рӯбаҳ хеш хону ширии байн »

Заъифам , наҳифам , бечораам , аммо чун осори аноят « крмно банӣ одам » ба гӯш ҷонам расед , на заъифам , на наҳифам на бечораам , чорагар ҷаҳонам .

« чун зи тири ту пар кунам таркиши камари кӯҳи қофи гираму каш »

То назарам ба худаст ва ба қӯти худ , заъифам , нотавонам , аз ҳамаи заъифони заъифтар , бечораам аз ҳамаи бечорагони бечораи терм , аммо чун назарамро гардонидӣ то ба худ нанигарам ба анояту лутф ту нагарм ки : « вуҷӯҳи иўмӣзи нозраҳи илои рбҳонозраҳ » чаро заъиф бошам , чаро бечора бошам , чаро чора гар набошам , чаро одамӣ бошам , чаро он дамӣ набошам ?

« чўомдрўӣ ма рӯем ки бошам ман ки ман бошам ? ки ман худон замон ҳастам ки ман бехештан бошам

Марогар моя эй бинӣ , бидон кони моя ӯ бошад биравгар соя эй бинӣ , бидон кони соя ман бошам

Чўоўбомн сухан гуяд чу Юсуфи вақт ло бошад чўмн бооўсхн гӯям чўмўсии вақт лн бошам

Сухани пайдо ва пинҳонаст ӯ он дӯсттар дорад ки аўбомн сухан гуяд ман онҷочўн сухан бошам »

Бозомадем ба маънии ҳадиси Мустафавӣу таҳқиқу баёни всру мағзи ҷони он , хунак ӯро ки мағзӣ дорад ва ҷонӣ дорад , он мағз бояд то мағзро дарёбаду ҷонӣ бояд ки аз ҷон лиззатӣ гирад эй ҷони азизи ман ! эй толиби ман ! чндонкаҳи ту дртлб аз як пӯсти берун май оеи арӯси маънӣ аз як пӯст берун меояд ва чун ту аз дувуми пӯсти берун май ое ӯ аз дувуми пӯст берун меояд , мегуяд ки :

« агар ягонаи шӯй бо ту дил ягона кунам зи меҳри халқу ҳавои касон карона кунам »

Чун ту боз ба ҳукми ҳўӣу шаҳват дар пӯст андар мерӯй , ӯ низ дар ҳиҷоб меравад , мегӯйӣ : арӯси маънӣ , эй матлӯби олам ! эй сӯрати ғайбӣ , эй камол беайбӣ ! ҷамол намӯдӣ боз чаро дар ҳиҷоб рафтӣ ? ӯ ҷавоб мегуяд : зеро ки ту дар ҳиҷоби ҳўӣ ва шаҳват рафтӣ .

« дилдори чунон мушавваш омад ки мапурс ҳиҷронаши чунон пар оташ омад ки мапурс

Гуфтам ки : макун . Гуфт : макун то накунам зини як суханами чунон хуш омад ки мапурс

Рӯзии сулаймони слўоаҳи аллоҳи алайҳ бар тахт « всхрнои ?лаи алриҳ » нишаста буд . Мурғон дар ҳавои пар дар пуроварда буданд ва қубба карда то офтоб бар сулаймон нтобад . Ҳам тахти парони ҳам қубба бар ҳавои парон « ғдўҳои шаҳру рўоҳҳои шаҳр » ногоҳ андешае ки лоиқи шукри он неъмат набӯд , дар хотир сулаймон бигузашт . Дар ҳоли тоҷ бар сараши кажи гашт . Ҳарчанд ки рост мекард боз каж мешуд . Гуфт : эй тоҷи рости шӯ . Тоҷ ба сухан омад , гуфт : эй сулаймон ! ту рости шӯ . Сулаймон дар ҳол дрсҷўд афтод ки : « рбнои злмно » дар ҳоли тоҷи каж шуда беонкӣ ӯ рост кунад , бар сари рости истоди сулаймон ба имтиҳони тоҷро каж мекард рост мешуд . Азизи ман ! тоҷи ту , завқ туасту ваҷд ва гармӣ туаст . Чун завқ аз ту рафт , афсурда шудӣ тоҷи ту каж шуд .

Завқӣ ки з халқ ояд зўҳстӣ тан зояд завқӣ ки зҳқ ояд зояд дилу ҷон эй ҷон

эй сулаймони вақт ! ки парии рӯйони ақлонӣу рӯҳонӣ ба фармон тавонад , деви рӯйони нафсонӣу шайтонии пеши тахти вуҷӯд ту дуанд :

« гирди рахт саф зада лашкари деву парии малики сулаймони ту рост гум макун ангуштарӣ

Сулҳ ҷудо кун зи ҷанг , зонка на некӯ буд коргаҳи шишагар , дстгаҳи гозрӣ »

Дар дукони вуҷӯди ту то шишагар тоъату шавқ ва завқ тавонад бо гозри ҳўӣу шаҳавот ҳарчӣ даҳ рӯзи шишагар дар ин дукон , шишаҳои тоъат созад , гозр кӯбҳои бузанд дукон дар ларзад , ҳамаи шишаҳо дар ҳам шаканд : « ани тҳбти аъмолкму антми лои тшърўн » акнӯн эй сулаймони вақти хеш , чун тоҷи завқу нури ихлос бар фарқи сари ҷон худ набинӣ , худро афсурдаи бинӣу торику маҳбӯси савдоҳо бинӣ , бонги барорӣ ки эй завқи куҷое ? вае шавқ дар чаҳ ҳиҷобӣ ? ҳар чанд мекӯшӣ то он завқ рафта бозояд , наёяд , ва он тоҷи ихлосро ҳар чанд бар сари худ рост мекунӣ , каж мешавад Нидо мекунад ки ту рости шӯ то ман рост шавам . « бони аллоҳи лами як мғиро наамма анъмҳои алии қавм ҳатто иғирўомобонФсҳм » . Чунин мефармоед сонеъи зулҷалол , мътӣ бе малоли қадими пеш аз пеши бахшоянда беш аз беш ҷли ҷалола ки ман ки худоем , бахшандааму бахшоянда ва бахшандау бахшояндаи офаринам , чун ба бандагони неъматии даҳум , ҳргзонро дигргўн накунам то эшон муомилау зиндагонии худ дигргўн накунанд .

Омадем ба тамомати он ҳадиси аввал ки ин ҳадиси моро поён ва ниҳоят нест ки : « қул луи кони албҳри мдодои лклмоти рабии лнФди албҳр қабл ани тнФди калимоти рабӣу луи ҷӣнои бмслаҳи мддо » « волъоқли икФиаҳи алошораҳ » мефармоед ки : « аломни тамассуки бснтии ъндФсоди умматӣ » яъне он қатраи ҷони поки муштоқ аз дарёии ҷонони даври монда , маҳҷӯб гашта дар олами обу гул аз шавқи ҷону дил , чун моҳӣ бар хушкӣ май тпду қатраҳои дигар бо ӯ ёр намешаванд ки : « алисломи бдأи ғрибоу сиъўди ғрибо » баъзе қатраҳо бо хок даромехтанд , баъзе қатраҳо бар баргҳо дроўихтнди баъзе қатраҳо ба васвасаи зулмоти худро чормих карданд , баъзе қатраҳо ба доягии дарахтони қасд бех карданд ҳар қатраи ҷонӣ ба чизе машғӯл шуд : яке ба хайётӣ , яке ба кафшгарӣ ва яке ба савдои ахиӣ , яке ба самоъи чангӣ ва яке ба бӯу рангӣ , аздрёш фаромӯш шуд .

Акнӯн ҳамон кор ки он сайлҳо ки садҳазор қатра буданд , ҷамъ шуданд , роҳ карданду роҳи рафтанд ба қӯти ҳамдигар ки : « алсобқўни алсобқўн » ин як қатра аз ёрони монда , ҳамон роҳу биёбон бо паҳно танҳо пеш гирифт беёрӯ бепешкор ва бе пушти дор , таваккул карда бар ҷаббори парвардгор . Даштҳо ва водӣҳо ки он сайлҳои бо садҳазор қатра буриданд , аўтнҳо май барад ки : « воҳиди колأлФи ани амри анӣ » « қалили азои ъдўои касӣри азои шдўо » пас чу он қатра , кори сад ҳзорқтраҳ кард ки « алои ман тамассуки бснтӣ » , ин қатра набошад , сайл бошад дар сӯрати қатра ки « ани иброҳӣми кони ИМА » пурседанд пайғомбарро аз ҳоли уммати иброҳӣми алайҳи ассалом ҷавоб омад ки : чаҳ май пурсӣ аз уммати иброҳӣм ки ба худии худуммат буду фарқ , ҳам подшоҳ буд ва ҳам ба худ лашкар буд ҳам қатра буд ҳам ба худ сайл буд . Уммат ҳазор бошад всдҳзор бошад « ани иброҳӣми кони ИМА » иброҳӣм , ҳазор буд балки садҳазор буд , адад бешумор буд :

« киштии вуҷӯди марди доно аҷабаст афтода ба чоҳ , марди бино аҷаб аст

Киштӣ ки ба дарё буд он нест аҷаб дар як киштӣ , ҳазор дарё аҷабаст »

*

«гар насими Юсуфам пайдо шавад ҳаркии нобӣно буд , бино шавад

эй дил аз дарё чаро танҳо шудӣ аз чунон дарё касе танҳо шавад ?

Моҳӣӣ каз баҳр дар хушкӣ фитод май тпд то зӯдтар онҷо шавад

Гар касе гуяд ки баҳри ишқи баҳри дил чаро шӯрида ва шайдо шавад ?

Ту ҷавобаши даҳ ки : андари шавқи баҳри қатра беором ва нопарво шавад

Ҳам ҷавобаши даҳ ки пеши офтоби зарраи саргардон ва нопидо шавад »

Азизи ман ! он қатраи ҷонӣ ки дар фироқи дарёи қарор гирифта бошаду ёд дарё намекунад , гоҳе дар баррагӣ май овезад , гоҳе дрхок майомезад , магар беадабӣ кардааст , ки ӯро банд бар пой ниҳодаанд банди заррин , банди симин , банди мҷўҳр . Аўъошқи он банд шудааст , чунонкӣ аз ишқи симу зар , он бандро банд намебинад ӯро панди мада ки банд ӯ аз он схттрост , ки панд роҳ ёбад .

« малику молу атласи ин марҳала ҳаст бар ҷони сбкрўи силсила

Силсила заррин бидиду ғарра гашт монад дар сӯрохи чоҳии ҷони зи дашт

Сӯраташи ҷинат ба маънии дӯзахии аФъӣии пари заҳру нақшаши глрхӣ

Алҳзр эй ноқисони зини глрхии кӯбаи гоҳ суҳбат омад дӯзахӣ »

Чунонкии манофизи идрокоту фаҳм ӯро ишқи он рангу бӯ ва гуфту гӯ гирифтааст ки сари сӯзанӣ аз панди роҳи наёбад , балки панддиҳандаро душман гирад , зеро зангӣ ҳамеша душмани ойӣна буд . Носеҳону воъизон оинаанд ё оина доранд . Ошиқони нафасу толибони дунё зишт рӯйонанд , зангӣ чеҳра гонанд ки : « вотбънои ҳам фии ҳзаҳи алднёи лаънау явми алқимаҳи ҳам ман алмқбўҳин » аммо дар вилояти Зангбор , зиштии зангӣ кӣ намояд ? ! ки онҷои марду зан ҳама зангӣанд ва ҷинс ҳамдигаранд , бош то аз ин вилояташ бар мураккаби аҷал берун баранд бар хуби чеҳрагони тарку рӯм ки Фариштагон нӯронӣанд « кироми брраҳ » ки маскани эшон ҳафт осмонаст , онгаҳ расвои хеши миёни рӯмёни рӯҳонӣони бибинанд , ҳасрат хуранд ва ҳеҷ суд надорад . Лоҷарам аз ин сабаби душман оинаанд ва ойӣна доранд .

« знгӣӣ ёфт оина дар роҳи андар ӯ рӯй хеш кард нигоҳ

Байне пахш диду рӯеи зишти чашм чун оташу рух аз ангушт

Чун бар ӯ айбаш оина нанаҳуфт бар заминаш зад он замон ва бигуфт :

Конкаҳи ин зиштро худовандаст баҳри нангаш ба роҳи бФкндст

Гар чу ман худ ба корӣ будӣ ин кӣ дар ин роҳи хор будӣ ин ? »

Аммо он сиёҳӣ ки ранг зангӣ дорад , ва зангӣ нест , аз вилоят таркаст ва аз вилоят рӯмаст , ба тифлӣ ба Зангбораш ба асирӣ бардаанд . Душманӣ , сёҳӣӣ дар рӯй ӯ молидаааст . Чун оинаро бинад , ҳолеи холи сиёҳ дар рӯй сипед бибинад , гӯйанд : аҷабо ! чаҳ молидааанд дар рӯем , ҳама рӯй чаро чунин сипед нест ? пас сипедӣ бо сиёҳӣ дар ҷанг ояд ки « лооқсми биўми алқимаҳу лооқсми болнФси аллўомаҳ » ё худ чун ӯ миён зангён афтод эшон бо ӯ бегона мебуданд аз рӯй онкии ту сипедӣ ва мо сиёҳ , аз мо нестӣ . ӯ танҳо ва бикс мемонад аз зарурат то бо эшон бошад ва ӯро бегона надоранд , сиёҳӣ дар рӯй худ мемолида то духтарони зангён аз ваии нарманд ки : « ани ман азўоҷкму аўлодкми ъдўои лакам » . Ин духтарчагони зангӣ , шоҳидону хубон ва лиззатҳоу шарбатҳои ин олам фонӣаст ки адуии чеҳра чун моҳи шмоинд ки аз баҳри эшон сиёҳӣ дар рӯ мемолида . Ҳону ҳон ба худ ойед ва ин сиёҳӣ аз рӯ бизадойед мабодо ки чун бисёр бимонад ин сиёҳӣ бар рӯй шумо ранги аслиро бихӯрад ва ҳамранг кунад ва он фари сипедӣу сурхии рӯятон , дар зери он сиёҳӣ ба рӯзгори бпўсди ранги сиёҳи ориятӣ , ранг аслӣ шавад . Зӯдтар ҷудоӣ биҷавӣед ва рӯй худро аз нанги ранги сиёҳи табоҳ эшон бишуед ки :

« одат чу куҳан шавад табиат гардад . »

Ва онгоҳ ки он холи сипед ки бар рӯй шумо ёдгор сипедӣаст , намонад , сиёҳӣ муҳӣт шавад бар рӯй ҷони шумо ки : « воҳотт ба хтиӣтаҳи Фоўлӣки асҳоби алнори ҳам фӣҳо холдўн » баъд аз он ҳаргиз аз сияҳи рӯе берун наёяд ки : « явми тбизи вуҷӯҳу тсўди вуҷӯҳ . » чун қавмии сиёҳӣ бар рӯу сёҳкорӣ дар дил ориятӣаст ва баъзеро аслӣаст , фардо чун ба ҷӯии оби таҳури қиёмат , сар бар кунанд ва аз хоби марг , хоб олуд бархезанд , ҳама рӯйҳо бишӯйанд чунонкии одат буд ки чун хуфта аз ҷома хоб бархезад , рӯй бишӯяд . « Фоғслўои вҷўҳкм » чун рўҳоФрў шӯйанд , онҳо ки тарк ва рӯмӣанд , он оби муборак , сиёҳиро аз рӯй эшон бабрад ва онҳо ки зангӣ аслӣанд , чндонкаҳ бишӯйанд сиёҳтар шаванд чун сар аз ҷӯй бароранд аёни бибинанди ҳол ҳар ду қавмро ки : « явми тбизи вуҷӯҳу тсўди вуҷӯҳ » .

Азизи ман ! мабодо ки турои ин сиёҳӣу сёҳкории ишқи дунёии фонӣу макори ғаддор гандум намой ҷўФрўш , сиёҳаи сипедаи бркрдаҳи ъаҷузаи худро ҷавони сохта , ранги зишт ӯ бар ту табиат шавад , душмани оинаи илоҳии шӯии сифати хФошӣу офтоби душманӣ дар ту мутамаккин шавад , душмани офтоби шӯй .

« бас равшанаст рўзўлик аз шуъоъи рӯз бе равзананд аз онкии ҳама баста равзананд

Аз хуии зишт , душмани он хуй ва хотиранд вази дарди чашм , душман хуршед равшананд »

*

« он карҳои ба модар худ гуфт : чунки мо обӣ ҳаме хӯрем , сафирӣ ҳаме зананд

Модрчаҳ гуфт ? гуфт : бирав биҳдаҳ магӯӣ ту кор хеш кун ки ҳама риш мекунанд »

Он тарк бача мегуяд падарро ки : маро оҷиз кардӣ ки : рӯ башу , рӯ башу аз сиёҳӣ , агар сиёҳи рӯе бадаст он зангён чаро шодӣ мекунанд ва мо чун доруҳо бар рӯй худ мемолем , чаро бар мо май хнднд ва тсхр мекунанд ва таъна мезананд ?

Падар мегуяд : ту кор хеш куну чеҳра чу моҳ аз баҳри шоҳи абаду азали бёроӣ ки : « ани аллоҳи ҷамили иҳби алҷмол » ки эшон бар рӯй зишти худ май хнднд ки : « ани аллазӣнаи аҷрмўои конўои ман аллазӣнаи омнўои изҳкўн » . Ҳама бар мувофиқати афзали алқроءи фалони аддӣн аз миёни ҷони ном « арраҳмон » бигӯем ки : бисмии аллоҳи арраҳмони арраҳим .

« то дили зи камоли ту нишон ёфт ҷони ишқи ту дар миён ҷон ёфт

Ҷони боргаҳи туро талаб кард дар мағзи ҷаҳон ломакон ёфт

Ҳарҷон ки ба кӯии ту фурӯ шуд аз буии ту ҷон ҷовдон ёфт

Фарёду хурӯши ошиқонат дар куну макон нмитўон ёфт

Аз дарди ту ҷон мо бинолед дармони зи ту дард бекарон ёфт

Чун дард ту ёфт , зер ҳар дарди дармони ҳамаи ҷаҳон ниҳон ёфт

Ҳарчиз ки ҷони мо ҳамеи ҷуст чун дар ту нигоҳ кард он ёфт »

Ҳаркии ҳаловати ин ном ёфт аз зрўаҳи арш то пушти фарш , пеши ҳиммат ӯ пари пашша Эй насинҷиду ҳаркиро ба ҷамоли ин ном сайд карданд , ҳеҷ савти васияту рангу бӯ ӯро натавонади сайд кардан ва ҳар кулбае ки офтоби саодати ин ном биравӣ тофт , шарафоту конгресси қасри мулӯки оламро хизмати он кулба ӯ фиристанд , то ӯро парастанд . Ҳаркии ҳалқаи бандагии ин ном дар гӯш кард , дунёу уқборо фаромӯш кард . Ҳар ки аз машраби ъзби ин ном сероб шуд , умроноти олам дар басару басират ӯ хароб шуд . Рӯзӣ ки офтоби саодат аз бурҷ иқбол барояду дӯсти дерина аз ақсои сина ногоҳ бдроид ки : « аФмни шарҳи аллоҳи садраи ллослом » яъне он муъминиро ки гузидаам аз хок ва бхридаҳам ӯро аз дасти ҷаҳлу худпарастӣ ва писандидааму авсофи писандида бахшидаам ва ӯро лоиқи хизмату дақоиқи писандидаи одоби тоъот гардонидаам , аҷтбо ва астФо кардааму дил ӯро бо вафоу сафо бсрштаҳам ва ба шарҳ , нарм гардонидаам ки шарҳу вусъу зину нур аз як қабиланд дар маънӣ « аФмни шарҳи аллоҳ ? » ин шарҳ ки кард ? ман кардаам ки аллоҳам , бахуд кардаам ба Ҷабраил боз нагузоштам . Ба Микоил ҳавола накардам . Садраи садр дар миён танаст . Садр , сина буд ки ҳарами каъба диласт чунонкии он ҳарам дар миён заминаст , ин ҳарами сина бекӣна дар миён танаст ки « хайри аломўри аўстҳо » беҳтарини ҷавоҳир дар миёни қаллода буд то агар ба канорҳо офатӣ расад , ончӣ хулосааст , дар миён саломат бимонад . Эшон гирд ӯ ҳамчун посбонон бошанду сина дар миён ҳамчун хазинае . Дигар чаҳ мефармоед ? « ллأслом » баъзе муфассирон

Гӯйанд : ин лоам тамлӣкаст , яъне ҳарчӣ берун исломаст аз ҳунарҳоу донишҳо дар дил ориятасту исломи дрдл ҳақиқатаст ва мақсӯд ӯст . Чунонкӣ дар хонаи мақсӯди арӯс буд на канизакон ва на гандаи перони ҳоҷибау ояндау раванда .

« бисмии аллоҳ » он номӣаст ки Мӯсои бен умрони алайҳи салавоти арраҳмони сад ҳазор шамшеру шамшерзану найзау найзаи боз , лашкари оҳани хои оташи пои фиръавнро ба Асое ба қӯти ин номи зер ва зибр кард . « бисмии аллоҳ » он номӣаст ки Мӯсои бен умрон , дувоздаҳ шоҳроҳи хушк аз баҳри гузаштан банӣ Исроил пайдо кард дар дарёу гирд аз дарё баровард . « бисмии аллоҳ » он номӣаст ки исои бен Марям бар мурда хонд , зинда шуд . Сар аз гӯр баровард мӯӣ сипед гашта аз ҳайбати ин ном . эй мункири суоли гӯр аз мункиру накир ! магари қиссаи исоро мункирӣ ки ба овози исо , мурдаи сар аз гӯри бркрд ? чаро ба овози мункиру накир , сар аз кафан берун накунад ва ҷавоб нагӯяд ? « бисмии аллоҳ » он номӣаст ки ҳар рӯзи чандини лангу мубталоу ранҷуру нобӣно , бар дар савмиъаи исои алайҳи ассалом ҷамъ шудандӣ ҳар бомдодӣ , чун ӯ аз аврод фориғ шудӣ , берун омадӣ , ин номи муборак бар эшон хондӣ , ҳама беиллат , бо тамоми сиҳҳату қӯт ба манзилҳои худ равон шудандӣ , « бисмии аллоҳ » , он номӣаст ки Мустафои салавоти аллоҳи алайҳи шаби маҳтоби маи чаҳордаҳ , гирди каъба тавоф мекард ва дар Макка аз ғояти гармои ағлаби халқ ба шаб гирданд Абуҷаҳл ӯро дид , хашм кард ва ҳасадаш Биҷӯшед . Аз ҷӯш каф кард ва гуфт :

Худо донад ки ин соҳир , боз дар чаҳ макраст !

Мустафои салавоти аллоҳи алайҳ ҷавобаш гуфт аз роҳи шафқат ки : макр аз куҷо ва ман аз куҷо ? ман омадаам ки халқро аз макру дом ҳамчун ту гумроҳони бурҳонам . Гуфт : агар соҳири нестӣ , бигӯ ки дар мушт ман чист ? ва ӯ дар мушт , қосид , санги резаҳо баргирифта буд . Ҷабраили амин дар расед ва гуфт : ё Муҳамад ! ҳақ , турои салом май расонад ки : « ассаломи алейк аиҳо алнабӣу раҳмаи аллоҳу баракота » ва мегуяд ки : ҳеҷ миндиш агар турои ном соҳир кунанд , мо турои номҳои некӯ ниҳодаем . Баъзе ба халқон гуфтаем ва баъзеро ки халқон , тоқати фаҳм он надоранд , бо эшон нагуфтаем ки : « кулами анноси алии қадари ъқўлҳм » ӯ ки бошад ки турои ном наад ? хоҷаро расад ки ғуломро ном наад . Ғуломи идборро ки аз дар даройад , кӣ расад ки хоҷароу хоҷаи зодаро ном наад ? номӣ ки ӯ наад , ҳам дар гардан ӯ овезанд ва ба дӯзах фиристанд туро имтиҳон мекунад ки бигӯ дар мушт ман чист ? ҷавобаш бигӯ ки : кадом май хоҳӣ , онкӣ бигӯям ки дар мушт ту чист ё онкии ончӣ дар мушт туаст , бигӯед ки ман кистам ?

Чун Мустафои алайҳи ассаломи ин номи муборакро бар забон ронад ки : « бисмии аллоҳи арраҳмони арраҳим » ҷавобаш бигуфт . Абуҷаҳл гуфт : не , ин қавӣтараст ки ончӣ дар мушт манаст , бигӯед ки ту кистӣ . Ба номи поки худо ҳар санги порае ба овоз омад аз миёни дасти Абуҷаҳл ки : « лои илоҳи алооллаҳ , Муҳамади расӯли аллоҳ » . Тайифае имон овараданд . Абуҷаҳл , аз ғояти хашми снгризаҳҳоро бар замин заду сахт пушаймон шуд ба гуфтан ва гуфт : дидӣ ки чаҳ кардам ман ба дасти хеш ? бози хештанро бигирифт ва бстизаҳ гуфт : ки ба лоату ъзӣ ки ин ҳам ҷодӯӣаст .

Баъзе аз ёрон Абуҷаҳл гуфтандаш ки ҷодӯӣ дар замин равад ва бар осмон асар накунад . Биё то ӯро бад-ӣн имтиҳон кунем . Омаданд ва гуфтанд ки агроин чаҳ мекунӣ , саҳар нест ва ҳақаст ва аз худост , ин моҳи шаби чаҳордаҳро бишкоф ки саҳар дар осмон асар накунад . Дар ҳоли Ҷабраили амин дар расед ва гуфт : миндишу номи мубораки мутаҳҳари муқаддаси қадими лами излу лоязоли моро бхўоон ва бигӯ : « бисмии аллоҳи арраҳмони арраҳим » ва он ду ангушти муборакатро аз ҳам боз кун то қудрати мо ро

Бибинанд . Чунон кард . Дар ҳоли маи ду пора шуд . Нимӣ сӯии ангушти рост пайғомбар мерафт ва нимӣ сӯии ангушт чапаш мерафт ки : « ақтрбти алсоъаҳу аншқи алқмр »у бонг бо ҳайбат меомад ки чандини ҳазор ҳайвон дар шаҳр ва саҳро бамурданду боқии ҳайвонот аз алаф боз истоданд ва меларзиданду чандини халқ ранҷур шуданду қавмиро шикам хӯн шуд . Ҷумла тазаррӯъ карданд ки бидон худоӣ ки ту аз вай май гӯйӣ ки зуди ин моҳро фароҳамовар ва дуруст кун , чунонкӣ буд ва агар неи ҳамин соъати ҳамаи ҷаҳони зер ва зибр шавад . Пайғомбари салавоти аллоҳи алайҳи бози ин номи муборакро аъодт кард ки : « бисмии аллоҳи арраҳмони арраҳим » ва ду ангуштро баҳам оварад ба фармони худо ва ба баракати ин номи ҷонФзо , ҳар ду нима баҳам омад . Қавмии дигар , бисёр , имон овараданд . Абуҷаҳлро ғусса зиёдат шуд ва аз даст бирафт . Бози бҷлдии худро бигирифт ва гуфт : агар ин рост бошаду чашми бандӣу гӯши бандӣу ҳуш бандӣ набошад , бояд ки шаҳрҳои дигари изоин хабар доранд . Баъд аз он вФдҳо ва корвонҳоу пайкону нома ҳо мерасед аз атрофи олам то ба атрофи олами брдўстон ки ин чаҳ воқеа буд ки моҳ исмон бшикофт ки аз он рӯз ки « фотири алсмўот » ин ду шамъро дар ин гунбад , афрӯхтаасту пардаҳои зулмотро ба тобиши тоби ин ду гавҳар месӯхтааст ки « вҷъли алшмси зиёу алқмри нуро » , ҳаргизи ҷинси ин воқеаи аҷиби ғариби нодир , аз обоу аҷдоди мо ҳеҷ кас ҳикоят накард ва дар ҳеҷ китобии ннўштнд ва аз атрофи шаҳрҳо , нома бар нома мераседу Абуҷаҳлу амсол ӯ ҳар дами сияҳ рӯтар мешуданд ки : « Фомои аллазӣнаи фии қлўбҳми марази Фзодтҳми рҷсои илои рҷсҳм » ва онҳо ки имон оварда буданд ҳар рӯзи қавии дилтару қавии имонтар ки : « лиздодўои аимонои маъаи аимонҳм » .

« ма нур мефишонду саг бонг мекунад маро чаҳ ҷурм ? хосияти саги чунин буд

Аз моҳ нур гирад арқони осмон худ кист он сегӣ ки бухори замин буд »

Бихон , малики алқроء ! аз каломи рабии алоълӣ , аз баҳри иршоди соликони ҷодаеро ки : « қул ё ибодии аллазӣнаи асрФўои алии анФсҳми лотқнтўои ман раҳмаи аллоҳ » . Малики ҷалил , воҳби ҷазили дорои ҷаҳон , донои ниҳон , холиқи ҷузву кул , розиқи хору гул , подшоҳи алии алотлоқ , молики алмалики бостҳқоқ , аз баҳри зинда кардани мурдаи дилону тоза кардани пажмурдаи дилон , чунин мефармоед ки : « қул ё ибодӣ » қул : бигӯ эй Муҳамад ки қоли туро ҳалоласт ки қоли ту аз ҳазрат ҷалоласт :

« ҳукаморо буд ба хон ҷалоли луқмау нутқу саҳар ҳар се ҳалол »

« қул » . Бигӯ , эй қоли ту беҳтар аз ҳол , эй қоли ту камоли камол . « ё ибодӣ » ё , Нидоӣ баъӣдаст , яъне эй дурафтодагон аз ҷодаи роҳ ба васвасаи деви сиёҳ ки чун корвонӣ дар биёбон ҳайрон шавад , баъзе гӯйанд : роҳ , ин сӯйаст ва баъзе гӯйанд : аз онсӯӣаст . Дев гуяд : вақт худ ёфтам . Баравад аз тарафи давр ки аз роҳи сахт мухолиф бошад , бонг мезанад аҳли корвонро ба овозӣ ки монад ба овози хуишони эшону дӯстону муътамади эшон ба бонги баланду сухани фасеҳи мушфиқона ки : биёеди биёед ки роҳ ӣнҷост . Ҳон ! эй корвони муъминон ! ҳуш ва гӯш доред вғраҳ машавед ки дар он бонги фитнаҳост , корвон дар он ҳайронӣ чун он овози мушфиқона хешона бишинаванд ҳамаи сӯии он дев равон шаванд . Чун бисёр биёянд , гӯйанд ки : онкии моро мехонд , ӣнҷо буд , куҷо рафт ? хоҳанд ки боз гирданд ки ин худ ғӯли биёбон буд . Раҳзани корвон буд . Дев гуяд : ҳайф бошад ки инҳоро бигзорам ки боз гирданд . Бар сари роҳи боз аз давр , аз он сӯии гумроҳӣ ӯро бенанд ки овоз медиҳад ки : биёед , биёед , аз он гармтар ки аввал мегуфт . ӣнҷои баъзе аз аҳли корвон ба гумон уфтанд ки агар ӯ ғмхўори мо буд ва чунон ки менамӯд , чаро наистоду ошноӣии надод ! ба як назар ба сӯии он дев менигаранд ки сӯй ӯ биравем ва ба як назари боз пас менигаранд он сӯй ки омадаанд , бошад ки аз он тараф касе пайдо шавад , баъзе ки аз аноят давранд ҳам дар он биёбони залолату ъиноду фасод дар паии он дев бар ин нсқ ва бар ин шева чандон бираванд ки на қӯт бозгаштан монад ва на имкони муроҷиат . Аз гуруснагӣу тишнагии ҳама дар он биёбон залолат бимиранд , алаф гиреҳгон шаванд . Ва баъзе ки аҳл аноят бошанд дар миёни биёбони залолат , тазаррӯъ оғоз кунанд ки : « рбнои злмно » зулм кардем , аз роҳ , сахти дўроФтодим . Аҷаб бошад агар мо халос ёбем . Ҳақи таъолии фириштаеро бифиристад , балки набӣиро , расӯли маъсӯмро , мстФои Муҷтаборо то аз забони ҳақ Нидо кунанд эшонро аз тарафи ҷодаи роҳи рост ки : « аллазӣнаи асрФўо » эй бандагони ҳақ ки исроф кардед ва аз роҳ , сахт давр рафтед ту мапиндор ки ҳамаи исроф он бошад ки чанд дар май бгзоФ харҷ кунӣ ё чанд харвори гандум беҳисоб харҷ кунӣ ё миросии мол бисёр бгзоФ ба ъушрат харҷ кунӣ . Исрофи бузург анаст ки умри азиз ки як соъатаи умрро ки ба сад ҳазор динор наёбанд ки : « алиўоқити тштрии болмўоқиту алмўоқити лотштрии болиўоқит » яъне чун вақти умр муҳлат диҳад , ё қӯтҳо ва гавҳарҳо тавон бадаст овардан , аммо ба сад ҳазор иўоқиту ҷавҳар , мўоқит умр натавон харидан .

« ба зари нхридҳои ҷонро азон қадараш намайдонӣ ки ҳиндӯ қадар нашносад матоъи ройгониро »

« алии анФсҳм » ин зулм бар худ кардед ва пиндоштед ки бар дигарон мекунед . Оташ дар дукон худ задяту сармояи худро сӯхтеду шоди мибўдит ки дукони хасмони худро месӯзем . « бад макун ки бдоФтӣ , чаҳ макун ки худ уфтӣ »

« золим ки кабоб аз дил дарвеш хӯрд чун дрнгрии зи паҳлавӣ хеш хӯрд »