Бидон ки ибтидои аҳволи ин ҷамоат аз аҳди расӯли зоҳир шудааст ки дар рӯзгор ӯ ҷамоатӣ бӯдаанд аз мутасаввифа ки ҳамаи маъонии тасаввуф даришон ҷамъ буд . Ин тариқ аз он аҳд ммҳд шуд , ва ҳамчунин хоҳад буд илои явми алқёмаҳ .
Ва ин ҷамъ мутафарриқ нашаванд ва аз ҳам мунқатиъ нигараданду ҳамаи дарҳам баста бошанд . Чун ҳақи субҳонау таъолӣ бо яке аз эшон хитобӣ кунад ҳама дар он шарик бошанд . Зикри эшон дар муҳками китоб рафтааст : « риҷоли лои тлҳиҳми туҷҷорау лобиъи ани зикри аллоҳ » , мардоне ки тиҷорати эшонро монеъ наёяд аз парастиши мо . Вҷоиии дигари ҷумлаи аҳли имонро ёд карду ҷамоатиро махсӯс гардонид ки : « ман алмؤмнини риҷоли сдқўи мо ъоҳдўои аллоҳи алайҳ » , аз муъминон баъзе мардонанд ки роҳ сидқ супурданду мулозим вафо бошанду мулозимати тариқи сидқу ҳифзи аҳду тарки дунёу мувозибат бар зикри ҳақи таъолӣ тасаввуфаст . Ҳар ки ин тариқи супурд сӯфӣаст ,у мақсӯд ӯ дар ин оят эшонанд .
Дар хабараст ки ҷамоатӣ дар аҳди расӯли чандоне бе баррагии доштндкаҳи ҳафтод танро як пероҳан буд . Вақти намози як як кӣ пӯшеданд ва намоз мегузорданад . Вақте ба дили магар шикоятӣ карданд ё эътирозӣ намуданд . Дар ҳол ваҳй омад ки : « валави басти аллоҳи алрзқи лъбодаҳ , лбғўои фии аларз , влкни инзл бақадр мо ишоء » , манъи дунё азишон на аз бухласт бал ки аз баҳри муҳофизату муроқибати ҷониб эшонаст то ҳузури эшон ба ғайб бадал нашавад .
Ва тамоми фазл буд эшонро бад-ӣн ки ҳқ‐сбҳонаҳу тъоли‑оишонро ёд кунад ва бар рӯзгори эшон сано гуяд : «у иؤсрўни алии анФсҳму Лукони баҳами хсосаҳ » . Ҳар чанд оят дар шаъни амӣралмуъминӣни алии карами аллоҳи вҷҳҳ‑ўи ҷамоат ӯ омад , разии аллоҳи анҳуам , аммо бар як тоиқаҳ мқсўр нест . Ҳқ‑сбҳонаҳу тъоли‑ҳмаҳи олам ба мтобъти сид‑олслўаҳи волслом‑Фрмўд , ва ӯ ба мувофиқати аҳл тасаввуф фармуд ки « восбри нФски маъаи аллазӣнаи идъўнрбҳми болғдўаҳи волъшӣ , иридўни виҷҳа , влои тъди ъиноки анҳуам , тридўни зинаи алҳиўаҳи алднё . Влоттъи ман ағФлнои қиблаи ани зкрноу атбъи ҳўиаҳу кони амраи Фрто » . Тамоми фазлӣ буд ки бо расӯли чандин хитоб равад аз баҳри эшон .
Ва дигронкаҳ чун ҳқ‑сбҳонаҳу тъоли‑ксиро ба исмии махсӯс ёд кунад тафзил буд вайро дар он ихтисос ва ин ҷамоатро дӯсти худ хондааст . Барои онкии эшон ба тарки дунёу қамъи ҳаво машғӯл бошанд , ва эшонро дар он сарой хавфӣ набошад . « лои ани авлиёъи аллоҳи лои хавфи алайҳиму лои иҳзнўн » . Авлиё эшонанд ва ин сифати эшон рост ки « лоиҳзнҳми алФзъи алокбр » . Касе ки мақбулу мазкӯри ҳақи таъолии омдбри ҳамаи хилоиқи мФзл ва макрам бошад .