Бдонкаҳи беҳтарини аъмол ва некӯтарин афъоли бандаро зуҳдасту зуҳди давр бӯданаст аз ончии схт шаръ бидон пайваста бошаду эҳтирози гзир буд аз вай . Ва ибтидои қадам дар исломи тарки зёдтҳосту ҳақиқати зуҳди тарк зёдтиҳоаст ки монеъ дайнаст . Ва қол « ман ҳасани исломи алмрءи таркаи мо ло яънеа . »
Ва агар касе хоҳад ки дод шариъат бидиҳад он аввалитар ки бҳўҷҳӣ диҳад ки шариъат фармӯда бошад .
Ва ҳеҷ ваҷҳи некӯтар аз он нест ки мард ба тарки дунё ва бешӣ бигӯед . Хоҷагӣу ҷоҳу ҳишмату маълуму зёдтӣу тамаъу низоми аҳўолднёи як сӯ наад . Пои талаб дар доман фароғат кашаду дасти ғараз аз гирифтани ҳтоми дунё кӯтоҳ кунад . Ба қӯт қонеъ шавад .
Ва бидонад ки зуҳд дар се чиз бошад : дар мол , ва дар нафас , ва дар суҳбати халқ .
Дар моли зёдтӣ , зуҳд варзидани нишон ақласт , ва дар ҳавои нафаси зоҳид бӯдани нишони хушўъ , ва дар суҳбати зоҳидӣ шудан , нишони қабз .
Ва гуфтаанд зуҳди се қисмаст : яке тарки ҳароми воин зуҳд омаст , ва яке тарки фузули ҳалол ва ин хосаст , ва яке тарки мо сӯии аллоҳ ва ин зуҳд муҳаққиқонаст .
Зуҳдро тухмӣаст ки онро бибояд кишт ва он кӯтоҳӣ амласт ки ҳамаи ранҷҳо ба одамӣ аз дарозӣ амл мерасад . Чун амл кӯтоҳ шуд тамаъҳо бугсалад ва ранҷҳо аз вай биафтад . Ва қусӯри амл на дар касб ояд ва на ба такаллуфи бадв тавон расед , алои онкии ҳқ‑сбҳонаҳу тъоли‑иқинӣ дар дилӣ наад то он кас донад ки прўрндҳўи рӯзидиҳанда қадре ва қӯтӣ дорад ки ҳеҷ муҳтоҷ нест , ва ҳар касеро аҷалӣ ниҳодааст ки чун дар расад таъхир напазирад . Чўноини яқин ҳосил ояд мехи амл мунқатиъ шавад , ва дар зуҳд бар аҳволи он кас кушода шавад .
Абубакри вроқро аз зуҳд пурседанд . Гуфт се ҳарфаст : зо ваҳоу дол . « зо » тарк зинатаст , ва «ҳо » тарки ҳаво , ва « дол » тарки дунё ,у ҳавои азин ҳар ду азим тараст ки дар талаби дунё зинтҳўоаст . Чун ҳаво сӯхта шуд на зинат ба кори оиднаҳи дунё . Ҳар ду дар дил сард шавад , зуҳд пайдо ояд .
Машойихро дар ҳақоиқи зуҳди сухан бисёраст ки зикри он китобро аз қоидаи бабрад , аммо табаррукро суханӣ чанд ҷамъ кунем .
Ҷнидро‑рҳмаҳи аллҳ‑оз зуҳд пурседанд . Гуфт : холии доштани зоҳир аз малик ,у ботин аз тамаъ .
Рўимро‑рҳмаҳи аллоҳи ълиҳ‑прсиднд . Гуфт : ба тарки насиби худ бгФтн аз дунё ,у асмникўу ҳурмату саноу роҳату Муҳамадати ҳамаи насиб нафасаст ,у дасти азин ҷумлаи бдоштн зуҳдаст .
Ибни алҷло‑рҳмаҳ аллҳ‑гФтаҳаст зуҳд нгрстнаст ба чашми завол ба ҳамаи дунё ҳар кас ки донад ки днёзўол пазираст машғӯлии бадв дар дили вай сард шавад , ҳақиқати зуҳд дар ботини пдидоид . Чун бад-ӣн сифот шуд бҳтрк ҳар чаҳ мегуяд ҳқ‑сбҳонаҳи тъоли‑ўӣ робдлӣ медиҳад дар олами боқӣ ва давлатӣ мефиристад дарин олам , ва ин давлати кашфи ҳикмат буд ва он дил ба мадади ҳикмат фароғат ёбад аз андешаҳои мухталиф .
Расӯл хабар додааст ки чун касе бибинед ки либоси зуҳд пӯшида бошад бадв наздик шавед ки чашмаи ҳикмат дар дил ӯ бошад то азу насиб ёбед .
Ва либоси зуҳди ин авсофаст ки дар муқаддама ёд кардем , таксиро сӯрат набандад ки чун пилос дар пӯшад ва аз халқ нФўр шаваду нохуш табъ гардад зоҳид нагардад . Взҳд ба дайни ҳеҷ таъаллуқ надорад .
Сафёни сўриро‑рҳмаҳи аллоҳи ълиҳ‑оз зуҳд пурседанд . Гуфт зуҳд дар дунёи кӯтоҳӣ амласт дар ҳтом ӯ , на гилӣми пӯшидан ва на ҷӯ хӯрдан .
Мутасаввифаро ин навъ муяссар шавад ки ончии шароит зуҳдаст биҷои оранд ,у исм зоҳидӣ напазирад ва ин некӯтараст ва ба тариқи наздиктар . ДрФсли зуҳди ин қадар кифоятаст .