Бидон ки ҳеҷ қавм бар ҳақи таъолии азизтар азин қавм ки аҳл тақво анд нест ки « ан акрмкм ъанд аллоҳи атқикм » .

Ва тақвои парҳез карданаст аз маосӣ ,у рағбати намӯдан бар тоъат ,у давр бӯдан аз ҳар чаҳ ҳқ‑сбҳонаҳ ва тъоли‑мнъ кардааст ,у наздик шудан ба ҳарчӣ даъват кардааст .

Тақвои дарҳамаи чизи нигоҳ бояд дошт , ва дар ду чизи бештар ки ин ду чизи асл тақвоаст : яке луқмаи ҳалол хӯрдан ,у дигари ҷома намозӣ дошт ; ва дарин ҳар ду тариқатаст ва ҳам шариъат .

Аммо луқмаи ҳалолро самара онаст ки маърифат дар дили бавоситаи қолаби барҷоӣ буд ва ба ҳаёти қолаб , ки то таом ёбад модаи ҳаёт мунқатиъ нашаваду одамӣ бе таоми натавонад буд . Пстъоми қавоми ҳаёту асл қӯтаст . Ва чун луқма бҳўҷд набошад мард дар ғифлат руста шавад . Ҳавоу ғазабу шаҳват бар вай ғолиб гардад . На ҳаловати тоъат бадв расад ва на завқ маърифат ёбад . Ва чун луқмае ҳалол бошад марди муҷтамаъу ҳозир буду аҳвол ӯ муставле гардад . Қадари ибодати бидонад , ҳақи мърФтбгзорд . Ҳқ‑сбҳонаҳу тъоли‑оҳли имонро бад-ӣн фармуд : « ё аиҳо аллазӣнаи омнўои клўи ман таййиботи мо рзқнокм » , пок ва ҳалол хуред .

Аммо ҷомаи намозии онбоид то ризои шаръ ҳосил шавад ки чун наҷис бошад ибодат дар он мақбул набӯду ҳосили ҷузи тъб ва машаққат надорад . Ва чун ҷомаи намозӣ буд ибодатӣ ки дарави гузоради яке ба даҳ баргиранд . Бингар ки чаҳ муҳимаст татҳири ҷома ки Сайиди аввалин ва охиринро бидон фармуд ки «у сёбки Фтҳр » . Мақсӯди азин хитоб умматаст .

Ва чун дар луқмаи ҳалолу ҷомаи намозӣ сиёнат кунад ҳақи тақво гзордаҳ бошад . Ибтидои ин ду чизаст : то ба ибтидо дар наёяд ба интиҳо нарасад .

Ва дар ҳақиқати тақво , сухан мутафовитаст .

Баъзе гуфтаанд зод охиратаст ва ин мувофиқаст ин ояро ки : «у ани тзўдўои хайри алзодои лтқўӣ » .

Ва гуфтаанд тақво роҳӣаст ки банда бидон роҳ ба мушоҳидаи ҳқ‑сбҳону тъоли‑рсд .

Тақво бар се навъаст : яке аз барои наҷот аз дӯзах ва ин тақво омаст . Ҳамаи золимони ин тақво талабанд , «у алтқўои алнори алтии аъдти ллкоФрин » . Ва дигар тақвоаст барои никномии охират ва ин хосаст , «у атқўои иўмои трҷъўни фӣаи илои аллоҳ »у муқтасидони бад-ӣн тақво бошанд . Ва дигари тақво барои ихтисоси иззат , « вотқўн ё аввалии алобоб » . Собиқони толиби ин тақво бошанд .

Тақвои аввали тарк муҳаррамотаст ,у дувуми эҳтироз аз дунё , ва сеюм тбро аз ағёр . Ва ин аз ҳама беҳтараст ,у мутасаввифаи ин тақво варзанд .

Ва нишони онкии марди дарин тақвоаст онаст ки насаби худ хароб кунад то тақвои насаб ӯ гардад . Имрӯз бидон насаб рӯзгор гузорад , фардо бидон насаб ба ҳақ расад ки нсбҳқаст ,у маънии ин насаб ихтисосаст . Дар хабараст аз расӯл ки фардои қиёмати ҳқ‑сбҳонаҳ ва тъоли‑мнодӣ фармоед ки эй қавм бидонед ки ман дар дунёи нисбӣ ниҳода будам миёни худ ва шумо ва он тақво буд , ва шумо нисбӣ ниҳодаед аз якдигар ва он Гана ва тавонгарӣ буд . Мномрўзи онропазирам ки тавалло ба насаб ман кардааст ва доштааст , ва онро мақҳур кунам ки насаби худ нозидаҳаст , « Флои ансоби бинҳми иўмӣзу лои итсأлўн » ҳаволаи гоҳи эшон буд , « ани акрмкми ъндоллаҳи атқикм » паноҳгоҳи ин қавм буд .

Ва дар тақвои ин қадари сухан кифоятаст , ва ин тақвои ҳақиқӣ « аз » сифат мутасаввифааст . Ҳқ‑сбҳонаҳу тъоли‑оишонро тавфиқ додааст ,у роҳи тақвои ҷуз ба тавфиқ натавон рафт .