Роҳдории золиму бдкиш ва бедиёнат ,у амал ӯ роҳдорӣ буд ва ҳамеша мусофирӣну мтрддин аз тоҷиру ғайра аз дасти зулм ӯ дилгир буданд . То рӯзӣ ки вафот ёфт ; мардум мегуфтанд « Аё ҳоли ин роҳдор чигуна бошад ? » қазоро шабии яке аз слҳои он шахсро дар хоб дид ки ба камоли хўшўқтии ороста , он шахс аз он роҳдор пурсед : « эй мард ! ту на он марди роҳдорӣ ки мардумро зулми минмўдӣ ? » гуфт : « балӣ . » гуфт : « мехостам бидонам ки ту чигуна рафъи он мзлмаҳро кардӣ ва ин мартаба аз чаҳ ҷиҳат ёфтӣ ? » он мард гуфт : « карами худо бар исёни ман зёдтӣ кард ва маро бахшед . » он мард гуфт : « туро ба худои қисм май даҳум ки василаи бахшиш баён кун ! » он мард роҳдор гуфт : « дар ҳайни ҳуботи рӯзӣ аз роҳдорхонаҳ мерафтам ки ба гмоштгони саркашии намоям дар миёни роҳи тифлиро дидам ки гиря мекунаду зарф ӯ шикастау дўшоб ӯ рехта аз он Тифли аҳволи пурсидам , гуфт : « падарами ин зарфро пар аз дўшоб кард ва ба ман дод ки ҷиҳати яке аз хуишони бабрам , дар арзи роҳи пой ман билағзеду зарф аз дастами биФтод ва бишикасту дўшоб тамом бирехт , ҳол рафтан ва назд падари хабари бурдан мушкиласт . » чун ин сухан аз он Тифл шунидам ӯро бардошта ба хонаи худ барадам ва ба ҳамон шакли зарф пайдо намудему пар аз дўшоб кардам ва бова додам то бабрад . Ва дар вақти ҳисобу уқоби маро ба савоби он амал бахшиданд . Дигари ман кам аз он Тифл нестам , худованди оламёни туро ба бечорагӣ ман хоҳад бахшед . Дигар эй гурба ! агар ту рост мегӯйӣ ва аз қиёмати хабари дорӣ чаро даст аз зулм бар наме дорӣ ?у ончӣ дар боби қиёмат ба ман гуфтӣ ман муътақидам ва хоҳам эътиқод бидон дошт , лекини ту даст аз озор мардум бурдор ! гурба гуфт : эй мӯш гӯш бидор !у занни бад дарбора ӣ ман мабар ки ман золим нестам балки ту худ золимӣ , дар ин соъати туроу золимии туро бар ту маълум май намоям .