Инчунин шунидаам ки дар замони ҳазрати расӯли аллоҳи шахсе ба хизмати он ҳазрат омад ва гуфт ё расӯли аллоҳ гуноҳӣ кардаам агар тавба кунам худои таъолии маро май омрзд ? ҳазрат фармуд : балӣ , чаро ки худованди оламёни саттор алъиўбасту ғаффори алзнўб . Он мард гуфт : ё расӯли аллоҳ мушкиласт ин гуноҳ ки аз ман содир шудаи худоӣ таъолӣ бубахшад . Ҳазрат фармуд : хӯн кардае ? . Гуфт : на ! фармуд , пас гуноҳи худро ба ман бигӯ ! . Он мард гуфт : ё расӯли аллоҳи ман мардӣ мебошам набош яъне кафан дуздӣ мек нам , аз он ҷумлаи рӯзии духтарӣ аз бузургони араби фӯт шуда буд донистам ки ӯро кафани хуш қумош хоҳанд кард , шаб рафтам ки кафан ӯро боз кунам шайтони маро фиреб дод ! ё расӯли аллоҳ ! ҳам кафан ӯро берун оварадам ва ҳам бо ӯ ҷамъ шудаму меҳри бакорат ӯро барадам ва дар ҳамон соъати садое ба гӯшам хӯрд ки « эй фосиқи фоҷири ман пок будам марои палиди сохтӣ , худои таъолӣ ҷазоят бидиҳад ! » ҳазрат чун ин суханро аз он мард шунид гуфт : даври шӯ эй малъун ! он мард аз шаҳр берун шуд ва рӯй ба саҳрои ниҳод ва чиҳил рӯз ва чиҳил шаб мегирист ва мезоред ва мегуфт : худованд ! ҳамаи каси бадаргоҳи ту паноҳ меовараду расӯли ту маро аз даргоҳат ронаду баъд аз чиҳил шабонаи рӯзи Ҷабраили алайҳи ассалом ба он ҳазрат нозил шуд ва гуфт : худованди туро салом май расонад ва мефармоед : ки мо туро васила ӣ омурзиши маъсият осӣон кардаем , чаро ин мардро аз даргоҳи мо ноумед кардае ? ӯро дарёб ки тавба ӣ ӯ қабул шуд ! ва ҳам чунин ҳар кас ба қасди тавбаи рӯ ба даргоҳи мо наад албата гуноҳ ӯро май омрзим ! эй гурба ! ман тавба кунам то худои таъолӣ маро биёмурзад . Гурба гуфт : эй мӯш ! ҳарфӣ шунидае аммо дуруст ва тамом нашунидае ! мӯш гуфт , эй шаҳриёри баёни фармой то бишинаваму фарои гирам . Гурба гуфт :