Ва он муштамиласт бар чаҳор фасли табаррук ба қавлаи таъолӣ « Фхзи арбаъаи ман алтир » .

Фасли аввал

Дар маъоди нафаси золим ва он нафас ливома аст

Қоли аллоҳи таъолӣ « комаи бдокми тъўдўни Фриқои ҳудоу Фриқои ҳақи алайҳими алзлолаҳ » .

Ва қоли сам « аўрснои алкитоби аллазӣнаи астФинои ман ъбоднои Фмнҳми золими лнФсаҳ ва манеҳам муқтасид ва манеҳам собиқи болхироти бозни аллоҳ » .

Ва қол алнабӣ слии аллоҳи алайҳу силам « комаи тъишўни тмўтўну комаи тмўтўни тҳшрўн » .

Бдонки ҳақиқати маъоди бози гаштани нуфус инсонӣаст бо ҳазрати худовандӣ ё бохтёр чунонк нуфуси съдо ё бо зтрор чунонк нуфуси ашқиё . Ва бозгашти ҳама бо он ҳазратаст ки « ани алинои аёбҳм » ва фармуд « комаи бдокми тъўдўн »

Ва ӣнҷо аз нуфуси инсонӣ зўот мехоҳем ки маҷмӯъаи рӯҳу дил ва нафасаст . Ва блФзи нафаси ӣнҷо азон ваҷҳи гуфтем ки ҳақи таъолӣ дар вақти муроҷиат ӯро ҳам блФз нафас мехонд ки « ё ?итҳо алнФси алмтмӣнаҳи арҷъӣ »у бҳқиқти хитоб бо зот инсонӣаст ки маҷмӯъа Эйаст на бо як ҷузв . Дар вақти таъаллуқ ӯ бқолб ӯро рӯҳ хонд ки «у нафхати фӣаи ман рӯҳӣ » зеро ки асл ӯ буду дилу нафаси баъд аз издивоҷи рӯҳу қолаби ҳосил хост омад чунонк шарҳ он додаем ва дар вақти муроҷиати он маҷмӯъаро блФз нафас хонд зироки нафас итлоқ кунанд ва бидон зот хоҳанд « нафаси алшӣу зота » яке бошад ҳақи таъолии зоти худро нафас хонд ки « тааллуми мо фии нафасӣу влои аълами мо фии нФск » яъне « фии зотк » . Боғбони буқати зироати тухми ббоғи барад то бинишонад валикин чун бкмол расад самараи бахонаи бараду тухми худ дар самара дохил бошад . Тухми нафаси инсонии самараи рӯҳ инсонӣ омад чун тухми мёндохтнди блФзи рӯҳи хонданд чун самара бар медоранд блФзи нафаси михўоннд .

Аммо миёни муҳаққиқону арбоби сулӯк хилофаст то ҳар нафас аз мақоми хеш ки дар ибтидо доштааст дар тавонад гузашту бмқомӣ дигар тавонад расед ё на ? баъзе гуфтаанд ки бтрбит тараққӣ ёбад ва аз мақоми аввал дар гузарад ва баъзе гуфтаанд чун бмқоми маълуми хеш боз расед бимонаду бмқомии дигар ки истеъдод он надоштааст натавонад расед . Чунонк тухми гандум аз мақоми гандумии бтрбит дар нагзарад ва бмқом нахудӣ нарасад ва фурӯтар наёяд ваҷу нашаваду тухми ҷӯ ҳамчунин гандум нашавад . Аммо ҳар як дар мақоми хеш чун тарбият ёбад камоли мартаба хеш расад ва агар дар тарбият тақсир равад нуқсон ёбаду заъиф ва бемағз шавад .

Аммо ончи назари ин заъиф иқтизо мекунад ва дар кашфи маъонӣу ҳақоиқи ашёи мушоҳида афтодааст онаст ки баъзе нуфус аз мақоми хеши бтрбит тараққӣ ёбанду бмқомӣ дигар расанд ва баъзе дигар агарчӣ тараққӣ ё банд аммо бмқомӣ дигар нарасанд ва он чунонаст ки дар бдоити фитрати суфӯфи арвоҳ чаҳор омад ки « алорўоҳи ҷунуди мҷндаҳ » .

Сафи аввали арвоҳи анбиёи алайҳими ассалому арвоҳи хавоси авлиё буд дар мақом бе воситагии сафи дувуми арвоҳи авоми авлиёу хавоси муъминон буд сафи сими арвоҳи авоми муъминону хавоси осӣон буд сафи чаҳоруми арвоҳи авоми осӣон буду арвоҳи мунофиқону кофарон . Пас аҳли сафи чаҳоруми бмқом сим нарасанду аҳли сафи сими бмқоми саф дувум нарасанду аҳли сафи дувуми бмқоми саф аввал нарасанд .

Аммо аҳли сафи аввал ки дар мақом бевоситагӣ афтодаанд ва дар тобиши анвори сифоти ҳазрати алуҳият парвариш ёфта мустаҳаққи ҷазбот алуҳиятанд то аз мақоми рӯҳонияти бъолми сифот худовандӣ расанд . Чун ҳроқаҳ ки аз тасарруфи парвариш оташ ёфтааст дар ниҳод ӯ қабули шарари таъбия афтодааст . То агар барқӣ биҷаҳад ё сангӣ бар оҳанӣ зананд ё шуълаи оташӣ тохтан оварад агар ҳазор навъи амтъаҳу ақмшаҳи шарифу ҷавоҳири латиф ҳозир бошад дар ҳеҷ нагирад ало дарон сӯхта . байт

Ҷони сӯхтаи сифати бзбони шавқ бо шарари оташ ҷазбот мегуяд : байт

Чун он сӯхтагони оташи иштиёқ аз бодияи фироқи башарияти халос ё банду бсрҳди каъбаи висол боз расанд бахудии худ аз ани мақом дар натавонанд гузашт . Аммо мстқблони карам аз роҳи лутф дар сӯрати ҷазботи илоҳии пеши бози раванду бмносбти он истеъдод ки дар бдоити таъбия афтодааст ӯро дар паноҳи давлати оранд ки « сабъаи излми аллоҳи фии зилла » . Азин маънии миФрмоид « ҷазбаи ман ҷазбот алҳақ тавозии амали алсқлин » зеро ки муомилаи ҷумлаи муллои аълоу ҷину инс агар ҷамъ кунанд як бандаро бар хурдори таҷаллии ҳазрат худовандӣ натавонанд кард алои ҷазбаи ҳақ ки бандаро бар бисоти қурб « аўоднӣ » нишонд . Лоҷарами як ҷазба беҳтар омад аз муомилаи ҷумлаи хилоиқ .

Ва он бандагонӣ ки эшон аз худии худ халос ёфтаанду бтсрФоти ҷазбот дар олами алуҳият сайр доранд як нафаси эшон бмъомлаҳи аҳл ҳар ду олам бароед ва барон бчрбд . байт

Ҳар дами сӯфии фониро вуҷӯдӣ нав мезояду бтсрФи ҷазба маҳв мешавад ва азон маҳви қадӣмии дигар сайр меуфтад дар олами алуҳияти бтсрФи ҷазба ки « имҳўооллаҳи мо ишоу исбт » . Пас ҳар дами маҳвӣу исботӣ ҳосил мешавад ки сӯфӣ дарон ду ид мекунад як ид аз маҳву дувум аз исбот . Ва ин он мақомаст ки вуҷӯди солики вуҷӯди калима « лоолаҳи алои аллоҳ » ббўд дар айни нафйу исбот . ӯро агар дарин мақом « рӯҳи аллоҳ » ва « калимаи аллоҳ » хонанд бар ваии бзибд ва ин қабо бар қад ӯ чуст ояд .

Аҳли суфӯфи дигар аз давлати ин камол маҳрӯманд аммо дар мақоми хеш чун парвариши бкмол ё банд ҳар тайифае бмқоми хеш боз расанд бо тараққии камол ки аввал надоштаанд чун тухми гандум ки аввал бакоранд агарчӣ аввал заъиф бошад чун парвариш бшрт ёбад яке ҳафтсад шуда ва бқўт гашта бо анбор ояд .

Ҳамчунин арвоҳи аҳл ҳар саф чун ҳасани истеъдоду сафо ҳосил карда бошад дар муқобилаи он саф дигар уфтад ки фавқ ӯст пазирои акси камолот эшон гардад агарчӣ азишон набошад бо эшон бошад ки « алмри маъаи ман аҳб » ва чунонк фармуд « аўлӣки маъаи аллазӣнаи анъми аллоҳи алайҳими ман алнабӣину алсдиқин » илои қавла « ман аллоҳ » . Яъне ин мартаба ки бо эшон бошад на дар асли фитрату истеъдод ӯ буд маҳзи фазл илоҳӣаст ки ӯро каромат кардем . Ишорати ллзини аҳснўои алҳснӣу зиёда » бад-ӣн маънӣаст « ҳасанӣ » Наим биҳиштаст ки самараи тухм « аҳснўо » омаду онч аз давлати рӯяту мушоҳидаи сифот худовандӣ меёбанд зиёдати фазл ва карамаст .

Пас худованди таъолии аҳли суфӯфи арбаъаро дар чаҳор синф баён фармуд : се синфи аҳли астФоу қабул ва як синф аз аҳли шқои вирд . Чунонк фармуд « аўри санои алкитоби аллазӣнаи астФинои ман ъбоднои Фмнҳми золими лнФсаҳ ва манеҳам муқтасид ва манеҳам собиқ бо лхироти бозни аллоҳ » ин се тайифа аз аҳл қабуланд зироки блФзи астФои зикр эшон кард яъне бар гузидем эшонро аз бандагони моу мардӯдонро дар як силк кашид ки « лои ислиҳои алои алои шқии алзии кизбу тўлӣ » . Ва марҷаъу маъоди он се тайифа биҳишт фармуд бо тафовути дараҷоти эшон ки « ани алоброри лФии Наим »у марҷаъу маъоди мардӯдон аз кофару мунофиқ дӯзах фармуд ки « ани аллоҳи ҷомеъи алмноФқину алкоФрини фии ҷаҳаннами ҷмиъо » .

Ва чун шахси инсонии маҷмӯъаи ду олами рӯҳонӣ ва ҷисмонӣ омад ҳар ч дар ҳар ду олам буд дар ваии намӯдорӣ азон бошад . Чунонк дар олами арвоҳи чаҳор саф падед оварад дар олами шахси инсонии чаҳор мартабаи нафасро зоҳир кард : амморау ливомау мулҳамау мтӣмнаҳ . То ҳар синф аз ани арвоҳ ки дар сафӣ буданд сафи дувумро нафас мулҳама бошаду аҳли сафи симро нафас ливома бошаду аҳли сафи чаҳорумро нафас аммора бошад . Ва ҳар як аз мақоми хеши натавонади гузашт зеро ки дарон тухми азин истеъдод наниҳода буданд магари аҳли сафи аввалро чунонк шарҳи додем .

Агар касе суол кунад ки : чун баҳмони мақом боз хоҳад рафт ки омад сабаб омадану фоидаи он чаҳ буд ? ҷавоб гӯйем : агарчӣ бо ҳамон мақом шаванд аммо на чунон шаванд ки омаданд . Баъзе бо дараҷаи саодат боз гирданд ва баъзе бо даракаи шақоват чунонк фармуд «у алъсри ани алонсони лФии хусри алои аллазӣнаи омнўоу ъмлўои алсолҳот » .

Мисоли ин чун тухмаст ки дар замин андозанд аввали тухм бФсод ояд ва нест шудан гирад онгаҳ баъзе ки парвариш бшрт ёбад ва аз офот маҳфӯз монад яке даҳ ё сад ё ҳафтсад шаваду ончи парвариши наёбади бакулӣ ботил шавад на тухм бошад на самара .

Ва низ тухмҳо мутафовитаст : баъзе онаст ки тухм чун парвариш ёбад самараи он ҳам он тухм бошад бъинаҳ чунонк гандум ваҷуу нухуду адасу боқулӣу амсоли ин чун бкмол худ расад онро пӯстӣ ва мағзӣ набошад . Ва баъзе тухмҳо онаст ки бъинаҳ боз ояд аммо пӯстӣ дорад нои мунтафаъи интифоъи он мағз он бошад . Чунонк ҷўзу лўзу писта ва монанди ин пӯстӣ сабз дорад аммо номунтафаъ буд . Ва баъзе тухмҳо онаст ки бъинаҳ боз ояд ва пӯстӣ оварад ки самараи он пӯст буду мағзи он номунтафаъ буд . Чунонк хурмоу синҷиду зайтӯн ва монанди ин пӯсти он мунтафаъ буд ва устихон набӯд . Ва баъзе тухмҳо онаст ки бъинаҳ боз ояд ва самара овараду самарау тухми ҷумлаи мунтафаъ буд чун зардолуу шафтолуу анҷӣру амсоли ин . Ва миваҳо азин чҳо навъ берун нест .

Ва арвоҳи инсон ки дарон чаҳор саф бӯдаанд ҳамин муносибат доранд чун бтхмии базмин қолаби мирснди самара бар чаҳор навъ медиҳанд : яке тухми арвоҳ кофаронаст ки соҳиби нафас аммораанд ҳамчунонк рафт боз ояд бепӯсту мағз чун гандум ваҷу . Дувуми тухми арвоҳи муъминон золимаст ки соҳиби нафас ливомаанд бо пӯсти ливомагӣ боз ояд аммо пӯсти он мунтафаъ набӯд чун ҷўзу лўзу мағзи он мунтафаъ буд . Сими тухми арвоҳи муъминон муқтасидаст ки соҳиби нафас мулҳамаанд бо пӯсти илҳомоти раббонии боз омадааст лоҷарами самараи ин ширинаст чун рутаб аммо мағзӣ надорад ки ҳқиқтои мунтафаъ буд . Чаҳоруми тухми арвоҳ собиқонаст ки соҳиби нафас мутмаинаанд бо пӯсту мағзи ширини боз омадааст чун зарди олуу шафтолуу анҷӣри ҳам пӯсти он мунтафаъаст ҳам мағз . Чунонк шарҳи аҳвол ҳар як дар фасл он гуфта ояд ани шоءи аллоҳи таъолӣ .

Дарин фасли шарҳи ҳоли нафас ливома мебояд дод ки иборат азон « Фмнҳми золими лнФсаҳ » омаду баёни маъод ӯ мебояд кард чунонк ҳақи таъолии ибтидо бадв кард .

Бдонки золими аҳли саф симаст дар олами арвоҳ ва дарин олами ҳам дар мартабаи сим афтодааст аз маротиби нуфус . Зирокаҳи соҳиби нафас ливомааст ки чун аз мутмаинау мулҳамаи фурӯи ое дар сими дараҷа ливома бошад ва дар қуръони ҳам дар сим дараҷааст чун аз собиқу муқтасиди даргузарӣ золимаст ва он нафаси авоми муъминону хавос осӣонаст .

Ва номи золимӣ бар вай азон афтод ки бо нури имон ки дар дил дорад басӯрат муомилаи аҳл куфр мекунад пас золим омад ки ҳақиқати зулм « вазъи алшии фии ғайри мавзеа » бошад .

Дигари онки нури имонро бзлмти зулм маъсият мепӯшоанд алҷрм золим хондаш одил касеаст ки нури имонро бзлмти зулм маъсият напӯшоанд ки « аллазӣнаи омнўоу лами илбсўои аимонҳми бзлми аўлӣки ?лаами аломн » . Дигари онки золими нафас хеш омад ки гуноҳ беш аз тоъат мекунад ва чун дар қиёмати каффаи маъсият ӯ бар каффаи тоъати бчрбди истеҳқоқ дӯзах ёбад чунонк фармуд « ва аммо ман хуфт мавозинаи фомаи ҳоўиаҳ » .

Ва бҳқиқти бдонки аҳл ҳар саф аз суфӯфи мақбулони дигари бора бар се синф бошанд : яке онҳо ки бар ҷониб рост бӯдаанд дувуми онк бар ҷониб чап бӯдаанд сими онк дар пешгоҳи саф дар миёна бӯдаанд чунонк миФрмоид « вкнтми азўоҷои сулса » то онҷо ки « алмқрбўн » дар ҳар сафи муносиби он сафи асҳоби ямину асҳоби шимол ва собиқон бошад .

Асҳоби ямин касонеанд ки тухми рӯҳонияти эшон чун базмин қолаб таъаллуқ гирифт агарчӣ парвариш бкмол наёфт то яке сад ва ҳафтсад шавад борӣ дар замини қолаби бтсрФи сифоти башарӣ банд нашуд бар омаду бози бмқом тухмӣ расед ва агар зиёдат нашуд нуқсон напазируфт . Ин тайифаро сифати мулкии ғолиб буд аҳл тоъат бошанду майли эшон бмъсити камтар буд арбоб наҷотанд бар ямини саодати роҳ биҳишт гиранду бмқоми рӯҳонияти хеш боз расанд бетаваққуф .

Ва асҳоби шимол касонеанд ки бар тухми рӯҳоният зиён кардаанд ва агарчӣ тухми бакулӣ ботил накардаанд аммо бтсрФи муомилоти сифоти башарии халалу нуқсон дар ваии падед омадааст майли ин тайифаи бмъсит бештар бошад . Инҳоро бар шимоли шақоват бдўзх баранд ва бар даракоти он гузар медиҳанд то он олоиш азишон маҳв шавад пас бмқоми маълуми хеш боз расанд бо нақсоне .

Ва собиқон касонеанд ки тухми рӯҳониятро парвариш додаанду бкмоли мартабаи худ расонида то яке сад ва ҳафтсад кардаанд . Ва инҳо низ ду синф бошанд : яке онҳо ки аз ибтидо то интиҳои сифоти рӯҳоният бар ӣашон ғолиб бӯдааст ҳаргизи мулавваси офот маосӣ нагаштаанд ва бар қазия « ани аллазӣнаи сабқати ?лаами мнои алҳснии аўлӣки анҳо мбъдўн » аз мувофиқати нафасу мтобъти ҳаво давр бӯдаанд . Дувуми тайифа агарчӣ ибтидо бар вифқи муроди нафаси қадамӣ чанд ниҳодаанд ва бар муқтазои табъ дамӣ зада бози бкмнди уннобату ҷазбаи алуҳият рӯй аз маротеъи бҳимӣу маротиби ҳайвонӣ бгрдонидаҳанду боксири шариъати муомилоти миси сифати табиатро зари холис убудийят карда ки « аўлӣки ибдли аллоҳи сётҳми ҳасанот » . Ин ҳар ду тайифаро муроҷиат бо мақоми хеш азон суфӯф ки омадаанд бқдм сулӯк бошад бохтёр дар ҳёли ҳаёт . Номи собиқӣ бар эшон азин сабабаст ки бар асҳоби ямину асҳоби шимоли мсобқти намоянди эшон баъд аз вафот бо мақом хеш расанд ва инҳо дар ҳоли ҳаёт чунонк хоҷаи алайҳ ассалом фармуд « сирўои сабақи алмФрдўн » .

Аммо асҳоби нафаси ливомаро ки аҳли саф симанд асҳоби алимини эшонро тоъат бар маъсияти ғолиб буд аҳл наҷот бошанд ки « Фомои ман сиқлати мавозинаи ФҳўФии айшаи розӣа » асҳоби алшмоли эшонро маъсият бар тоъати ғолиб буд чун ӣнҷои мтобът ҳаво карданд ҷои эшон ҳоўиаҳ бошад .

Зирокаҳ чун ҳақи таъолии дилро бёФриди ақлро бар ямин ӯ бдошту ҳаворо бар шимол ӯ бдошту ишқро дар собиқа ӯ бдошт . Асҳоби алимин онҳо буданд ки мтобът ақл карданду асҳоби алшмол онҳо буданд ки мтобът ҳаво карданду собиқон онҳо буданд ки мтобът ишқ карданд . Пас ақли оқилро бмъқўли расонаду ҳавои ҳоўиро бҳоўиаҳи расонаду ишқи ошиқро бмъшўқи расонад . Ҳар ки имрӯзи мтобът ҳаво кунад бар қазия « комаи тъишўни тмўтўну комаи тмўи туни тҳшрўн » фардои маъод ӯ ҳоўиаҳ бошад ки « фомаи ҳоўиаҳ » блФз ам фармуд яъне модар ӯ ҳоўиаҳаст . Ишорат бидон маънӣаст ки ӯ дар вуҷӯди нафаси ливома бандаст дарин ҷаҳон ҳануз аз худ назодааст аммо ҳомила буд бтФли имон агар бзодаҳ будӣ аз раҳми сифоти ҳайвонӣу сабъии беруни омада будӣ аз ҳоўиаҳ халос ёфтӣ валикин чун ҳомила буду ӣнҷои бнзод дар убӯр бар даракоти дӯзах чандон бимонад ки ончи насиба оташаст аз сифоти ҳайвонии всбъӣу шайтонӣ азу бустонанду ончи Тифл имонаст дар раҳми дил аз модари ҳоўиаҳи бзоиду истеҳқоқ биҳишт гирад ки « ихрҷи ман алнори ман кони фии қалбаи мисқоли зарраи ман алоямон » .

ӯ бар мисоли ҷўз буд ки дар ваии мағзи имон буд аммо пӯсти тлхи аъмол фосида дошт зарбатӣ чанд барон пӯст дувум зананд ки ҳомили пӯсти аввал буд ва он Тифли мағзро аз раҳми пӯст халос диҳанд пӯстро ғизоӣ оташ кунанд ки « клмои нзҷти ҷилави даҳум » олойау мағзро дар пӯсти қтоиФи латоиф ҳақ печанд ва бар саҳн биҳишт ниҳанд ва бихон « ахўонои алии срри мутақобилин » оранд . Ин сифати он тайифааст ки дар ҳақ эшон фармуд «у охрўни мрҷўни ломри аллоҳ аммо иъзи баҳам ва аммо итўби алайҳим » .

Ва агар фазли раббонӣу таъӣди осмонӣ ӯро дарёбаду пеш аз марг агар ҳамаи бик нафас бошад насими нафаҳоти алтофи худ бмшоми ҷон ӯ расонад то аз дили шикастау ҷони хаста ӯ ин нафас бар ояд ва аз сари дарди ин ду байти бсроид : байт

Дар ҳоли дардӣ дар ниҳоди вай падед ояду оташи надомат дар хирмани муомила ӯ занад то ончи бсолҳои фаровони дӯзахи азуи бхўости сӯхти оташи надомати бик нафас бисӯзад ва ӯро аз раҳми модари ҳаво ки ҳоўиаҳи сифат буд бзоид ки « алндми тавба » ва он тавбаи насӯҳ ӯро бики дами чунон пок кунад ки гӯйӣ ҳаргиз бидон олоиши мулаввас набӯдааст ки « алтоӣби ман алзнби кмни лознби ?ла » . Чун дар ваии насиба дӯзах намонад чун бар дар дӯзах гузар кунад аз дӯзахи фарёд бар хезад ки : « ҷуз ё муъмини Фқди итфои нўрки лҳбӣ » .

Ин чаҳ ишоратаст ? дӯзахи бҳқиқт дар тест ва он сифоти змимаҳи нафас амморааст . Чун насими сабои аноят бар ту вазиду оташи сифоти змимаҳи ту фурӯи марду нури тавба ки аз анвори сифат таввобӣаст дар дили ту ҷой гирифт фарёд бар даракоти дӯзахи вуҷӯд башарӣ афтод ки : « ҷзёи тоӣб » ки ту акнӯн маҳбӯби ҳазратӣ ки « ани аллоҳи бҳби алтўобину иҳби алмттҳрин »у маҳбӯбонро ҳашт биҳишт бар нтобад дӯзахи тнки ҳавсилаи ҳафт дар ки чаҳ тоби орад ? чунонк ин заъиф гуяд байт

Ва нафаси ливома агарчӣ дар сафи сими афтода буд дар олами арвоҳ аммо аз осори шароби таҳури файзони фазли ҳақ ки ҷомҳои моломоли соқӣ «у сқиҳми рбҳми шробои тҳўро » бдўстгонӣ дар маҷлиси инс бо рӯҳи анбиёу хавос авлиё медод дар сафи аввал ва эшон бар мушоҳидаи ҷамоли самадӣ нӯш мекарданд ҷуръае азон бар арвоҳи аҳли сафи дувуми мирихтнд ки : «у ллорзи ман коси алкроми насиб » .

Бӯе азон ҷуръаи боҳилли саф сим мерасед аз стўти буии он шароб маст мешуданд . Байт .

Бо он буи чун бад-ӣн олам пайвастанд бар буии он буии гирди хароботи дунё бар гаштанд ва аз хмхонаҳи лаззоту шаҳавоти он бромиди он буи аз ҳар хам чошнӣӣ мекарданд . Чун аз ҳеҷ завқи он буи наёфтанд гирди хами хонаҳои тоъоти ҳам бар гаштанди бӯеи брдндкаҳ агар моро рангӣ падед ояд ҳам аз ӣнҷо бошад . Азон буии бурдани иборат имон омад .

Нури он имон нагузошт ки аз хами дунёи якбора маст шаванд ва бо лаззоту шаҳавоти он ором гиранд чун дигари бихброн ки бмзхрФоти дунё мағрур шуданду бзндгонии пнҷрўзаҳи дунёи розии гаштанд ва бо Наими фонии дунё ором гирифтанд ки « рзўои болҳиўаҳи алднёу атмӣнўои баҳо » . Гоҳи ҷомӣ аз муродоти нафсонӣ дар мекашиданду гоҳи соғарӣ аз хмхонаҳи тоъоти рӯҳонии мичшиднд « хлтўо амалан солҳоу охири сиӣо » .

Ҳар вақт ки аз хмхонаҳи шаҳавоти днёўӣ ҷомӣ нӯшедӣ нафаси ливома бо худ ҷавшани маломати пӯшедии хумори он хамри сар ӯ бар кори дунё гарон кардӣ рӯй бакори охиратоварӣ то аноят беиллат аз камоли ъотФти якборагии бдстгирӣ « ъсии аллоҳи ани итўби алайҳим » бархезаду нақди муомилаи умр ӯро дар бута нааду ботши шавқи бгдозд ва як ҷӯи кимиёӣ муҳаббат биравӣ андозаду абризи холис маҳбӯбӣ гирданд ки « ани аллоҳи иҳби алтўобину иҳби алмттҳрин » байт

ӣнҷои нФси ливомаи маҳали ҳазрат худовандӣ гардад ки « лои ақсми биўми алқёмаҳи влои ақсми болнФси аллўомаҳ » . Ва слии аллоҳи алии Муҳамаду ?ала