Бидон ки дуо кардан ба тазаррӯъу зорӣ аз ҷумла қурботасту расӯл ( с ) мегуяд ки дуои мх ибодатаст ва ин барои онаст ки мақсӯд аз ибодат убудийятаст ва убудийят бидон буд ки шикастагии худу азимати ҳақи таъолӣ ҳар ду ба ҳам бинад ва донад . Ва дар дуои ин ҳар ду падед ояд ва ҳар чанд ба тазаррӯъ тар бошад аўлитр ва бояд ки ҳашт одоб нигоҳ дорад .

Аввали он ки ҷаҳд кунад то дар вақт шариф уфтад чун арафау рамазону одинау вақти саҳаргоҳ ва дар миёни шаб .

Дувуми он ки аҳволи шариф нигоҳ дорад , чун вақт масоф кашӣдан ғозён ва бозомадану вақти намози фариза ки дар хабараст ки дарҳои осмонӣ дар ин вақти нгшоинд ва ҳамчунин дар миёни бонги намозу иқомат ва вақте ки рӯза дорад ва вақте ки дили рақиқ тар бошад ки риққати дили далели кушодан дар раҳматаст .

Сеюм он ки ҳарду даст бардорад ба охир бар ваии фурӯди орад ки дар хабараст ки « худои таъолии Каримтар аз онаст ки дастӣ ки ба вай бардоштанд тиҳӣ бозгарданд » . Ва расӯли алайҳи алслўаҳ ва ассалом гуфт , « ҳарки дуо кунад , аз се чиз холӣ намонад . ё гуноҳӣ биёмурзад ё дар ҳоли хабарӣ ба ваии расонад ва ё дар мстқбли хабарӣ ба вай расад » .

Чаҳоруми он ки дуо бо тараддуд накунад , балки дил дар он дорад ки лобуд иҷобат ояд ки расӯл ( с ) мегуяд , « аъўзооллаҳу антми мўқнўни болоҷобаҳ » .

Панҷуми он ки дуо ба зорӣ ва хушўъ кунад ки дар хабараст ки « аз дили ғофили ҳеҷ дуо нашаванд . »

Шашум алҳоҳ кунад дар дуо ва такрор мекунад ва май овезад ва нагӯяд : «анд бор дуо кардам ва иҷобат набӯд » ки вақти дуои иҷобату маслиҳати он эзади таъолӣ беҳтар донад ва чун иҷобат ёбад , суннат онаст ки бигӯед , « алҳмдллаҳи алзии бнъмаҳи ттми алсолҳот » ва чун иҷобати дайртар буд , гуяд « алҳмдллаҳи алии кули ҳол » .

Ҳафтуми он ки нахуст тасбеҳ кунад ва салавот диҳаду расӯл ( с ) пеш аз дуо бигуфтӣ , « субҳони рабии алълии алоълии алўҳоб » ва гуфтааст , « ҳарки дуо хоҳад кард , нахуст бояд ки бар ман салавот диҳад ки ин дуоро иҷобат буд ночору худои таъолии Каримтар аз онаст ки аз ду дуои яке иҷобат кунад ва яке манъ кунад . »

Ҳаштуми он ки тавба кунад ва аз мазолим берун ояду дил ба куллият ба ҳақи таъолии барад ки бештари дуо ки рад уфтад аз ғифлати дилҳо буду зулмати маъсиятҳо .

Ва каъб алохбор мегуяд , « қаҳтӣ буд дар замин банӣ Исроил . Мӯсо ( ъ ) бо ҷумлаи уммат ба истисқо шуданд се бор ва иҷобат науфтод . Пас ваҳй омад ба Мӯсо ( ъ ) ки дар миёни шумо нмомӣаст ва то вай тавба накунад иҷобат накунам . Гуфт , « бори худоё он кист то ӯро аз миён берун кунем ? » гуфт , « ман аз нмомӣ манъ мекунам , нмомӣ чун кунам ? » Мӯсо гуфт , « тавба кунед аз сухани чинӣ . » ҳама тавба карданду борон омадан гирифт .

Ва молики бен динор гуяд , « дар банӣ Исроили қаҳтӣ буд , дубор ба астқсо шуданд , иҷобат науфтод . Пас ваҳй омад ба пайғомбари эшон ки эшонро бигӯӣ ки берун омадаанд ва дуо кунанд бо колбудҳои палид ва шикамҳои пурҳаром ва дастҳои ба хӯни ноҳақи олӯда . Бад-ӣни берун омадани хашми ман ба зиёдат шуд ва аз ман давр гаштед . »