Аммо фоидаҳои моли ду қисмаст : яке днёўӣ ва инро ба шарҳ ҳоҷат набӯд ки ҳамаи каси шиносаду дигар динӣаст ва он се навъаст :

Навъи аввал онаст ки бар хештан нафақа кунӣ ё андари ибодат ё андари сози ибодат . Аммо ибодат чун ҳаҷу ғзо буд ки молӣ ки бар хештан ба кори барад , андари айни ибодат буд . Ва аммо ончии андари сози ибодат буд нони ҷомау қадари кифоят буд ки бидон қӯти ибодатҳоу фароғати ҳамаи ибодатҳо ҳосил ояд ки ҳарчӣ ҷуз бидон ба ибодат натавон расед он низ айни ибодат буду ҳаркиро қадар кифоят набӯд ҳамаи рӯз ба тан ва ба дил ба талаби кифояти машғӯл буд ва аз ибодат ки лаболаби он зикр ва фикраст бозмонд , пас қадари кифоят ки барои фироқати ибодат буд ва аз фавойиди дайн буд ва аз ҷумла дунё набошад ва ин дар нияту андешаи бигардад то қиблаи дил чаҳ буд . Агар қиблаи фароғати роҳи охират буд қадари кифояти зоди роҳ буд ва ҳам аз роҳ буд .

Шайхи Абулқосими гургонеи рҳмҳми аллоҳро зёъӣ буд ҳалол ки аз он кифоят вай омадӣ . Як рӯз ғалла оварда буданд . Аз хоҷаи Абӯалии Формдии рҳмҳм аллоҳ шунидам ки аз он ғаллаи як мушт барграфт ва гуфт ин бо таваккули бештари мутаваккилон иваз накунам ва ба ҳақиқати ин касе шиносад ки ба муроқибати дили машғӯл буд ки бидонад ки фароғат аз кифоят чаҳ мададҳо диҳанд дар рафтани роҳи дайнро .

Навъи дувуми он ки ба мардумон диҳанд . Ва ин чаҳор қисм буд :

Қисми аввали садақа буду савоби ону баракоти дуои даравишону ҳиммати эшону хушнӯдии эшон андари дайну дунёи бузург буд ва касе ки мол надорад аз ин оҷиз буд .

Қисми дувум мурувват бошад ки мизбонӣ кунад бо бародарон , агарчӣ тавонгар буданд . Некуӣ кунад ва ҳадя диҳад ва мувосот кунад ва ба ҳақи мардумон қиём кунад ва расмҳо ба ҷой оварад ки ин агарчӣ бо тавонгарон буд Маҳмӯд бошаду сифати сахои бад-ӣн ҳосил ояду сахои бузургтарин ахлоқаст чунон ки мадҳ вай биёбад .

Қисми сими он ки арз хеш бидон нигоҳ дорад , чунон ки Маслан ба шоир диҳад , ба ъўон диҳад ва ба касоне ки ба вай тамаъ доранд ва агар надиҳади забон дароз кунанд ва ғайбат гӯйанд ва фӯҳш диҳанд . Ва расӯл ( с ) гуфтааст , « ҳарчӣ бидон арзи хеш аз забони бдгўён нигоҳ доранд он садақае буд ки роҳи ғайбату фӯҳш бар эшон баста буд . Офат длмшғўлӣ бидон аз хештани боздошта буд ки агар накунад бошад ки вай низ андар мукофот ояду адоват низ дароз шавад ва ин низ ҷуз ба мол натавон кард .

Қисми чаҳоруми он ки ба касоне диҳад ки хизмат вай кунанд ки ҳаркас ки ҳамаи корҳои хеш ба даст хеш кунад чун рафтан ва шустан ва пухтан ва харидану сохтану ғайри он , ҳамаи рӯзгори ваии бишавад . Ва фарзи айни ҳаркасӣ онаст ки дайгарӣ бидон қиём натавон кард ва он зикр ва фикраст ва ҳарчӣ ниёбатро бидон роҳӣаст рӯзгор бидон ббрдни дареғ буд ки умр мухтасарасту аҷали наздику роҳи сафари охирати дарозу зоди вай бисёр бояд . Ва ҳар нафасии ғаниматӣ бузургаст ба ҳеҷ кор ки аз он гурез буд машғӯл набояд буд ва ин ҷуз ба мол рост наёяд ки андари ваҷҳ хидматкорон кунад то ин ранҷҳо аз ваии боздонд . Ва корҳо ба нафаси хеши сабаби савоб буд валикини ин кор касе буд ки дараҷаи вай чунон бошад ки тоъати вай ба тан бошад на ба дил , аммо касе ки аҳли мъомлт буд ба тариқи илм , вай бояд ки дайгарӣ кунад то сабаби фароғати вай буд ба корӣ ки азиз аз он буд ки ба тан кунад .

Навъи сими он буд ки ба касе муайяни надиҳади валикини хайрот ом кунад , чун пулҳо ва работҳоу масоҷиду бемористону вақф бар даравишону ғайри ин , хайроти ом буду рӯзгор дароз бимонаду дуоу баракат аз пас марги вай ҳаме расад . Ва ин низ ҷуз ба мол натавон кард . Инаст фавойиди моли андари дайн .

Аммо фавойиди ваии андари дунё пӯшида нест ки бидон азиз буд ва макрам шавад ва аз халқ бениёз буду халқ ба вай ҳоҷатманд бошанду дӯстону бародарон бисёр ба даст оварад ва дар дили ҳамагони маҳбӯб буд ва ба чашми ҳақорат ба вай нанигаранду амсоли ин .