Ва офоти вай ба баъзе дар дунёст ва баъзе дар дайн аммо динии се навъаст :

Навъи аввали он ки роҳи маъсияту фисқ ва баъзе бар вай осон кунад . Ва шаҳавоти андари ботини одамии мутақозӣ маосӣаст , влкни аҷзи яке аз асбоб исматаст . Чун қудрат падед ояд , агар дар маъсият уфтад , ҳалок шавад ва агар сабр кунад сабр бо қудрати душвортар буд .

Навъи дувуми он ки агар марди андари дайн қавӣ бошад ва аз маъсияти хештан нигоҳ тавонад дошт аз тнъми андари мубоҳоти нигоҳ натавонад дошту ҳаркиро ин тавоноӣ бошад ки бо қудрати тавонгарӣ нон ҷӯин хӯрду ҷомаи дурушти пӯшади чунон ки сулаймон ( ъ ) ҳаме кард андари мамлакату фармони равое ки аз касби даст ба андаки таоми мухтасару ҷомаи дурушти қонеъ буд .

Ва ин кас чун дар тнъм афтоду тан бар он рости истоду одати фаро тнъм кард аз он сабр натавон карду дунёи биҳишт вай шаваду маргро кора бошад . Ва ҳамеша асбоби тнъм аз ҳалол ба даст натавонад оварад ва аз шубаҳот ба даст овардан гирад ва бе қӯти султон ба даст натавонад оварад , андари мдоҳнту риёу нифоқу хиёнат салотин уфтад . Чун ба эшон наздик шавад андари хатари қасду кроҳит эшон уфтад . Ва чун муқарраб гардад , мар ӯро ҳасад кунанду душманон падед оянд ки қасд вай кунанду брнҷоннду вай низ дар мукофоти он истад ва ба адоват бархезаду мноФсту мҳосдт падед ояд . Ва ин ахлоқи сабаби ҳамаи мъситҳост ки дурӯғу ғайбату бдхўостни халқу ҷумлаи маосии дилу забон аз он падед ояду маънии дӯстии дунё ки сари ҳама гуноҳонаст инаст ки ин ҳамаи шохаҳо фурӯъ вайаст ва ин на як офатаст ва на даҳ ва на сад балки худ андар адад наёяд ки ин ҳоўиаҳаст ки қаъри он пайдо нест , чунон ки ҳоўиаҳи дӯзах ки барои ин қавм офарӣдаанд .

Навъи сеюм ва аз ин ҳеҷ каси халоси наёбади алои ман ъсмаҳи аллоҳи он ки агар маъсият накунад ва тнъм накунад ва аз шубаҳот давр бошаду роҳи вараъ нигоҳ дорад то аз ҳалол сетанд ва ба ҳақи бунаад , охир ба нгоҳдошти он длмшғўл буд ва он длмшғўлӣ ӯро аз зикри худои субҳонау таъолӣ ва аз фикр дар ҷалолу азимати ҳақи субҳона ва таъолӣ боздорад ки сару лбоби ҳамаи ибодот онаст ки зикри ҳақи таъолӣ бар вай ғолиб шавад чунон ки инс ба вай гирад ва аз ҳарчӣ ҷуз вайаст мустағнӣ шавад ва ин дилӣ фориғ хоҳад ки ба ҳеҷ чизи дигар машғӯл набӯд .

Ва молдор агар зёъ дорад , бештари авқоти андари фикри иморату хусумати шурако ва гузордан хароҷу муҳосибат брзигрон бошад ва агар тиҷорат дорад андари хсўнти анбозу тақсири вайу тадбири сафару мъомлтии талаб кардан ки суди он бисёр буд , ҳамеша дар ин ва мисли ин машғӯл буд ва агар гӯсфанду дигар чаҳорпоӣ дорад ҳамин сиблат буд . Ва ҳеҷ мол бемашғалатар аз он набӯд ки ба мисли ганҷӣ дорад андари зери замин ва ба қадари ҳоҷат харҷ мекунад . Ҳамеша ба нигоҳдоштан ону бими он ки касе набард ва тамаъ кунад ё бидонади машғӯл бояд буд . Ва водӣҳои андешаи аҳли дунёро ниҳоят набӯд ва ҳарки хоҳад ки бо дунё бошаду фориғ буд ҳамчунон бошад ки касе хоҳад ки дроб шавад ва тар нашавад ва ин мумкин нашавад .

Инаст фавойиду офоти мол . Чун зиракон дар ин нигоҳ карданд бдонстнд ки қадари кифоят аз вай трёқасту зиёдати он ҳама заҳрасту расӯл ( с ) аҳли байти хешро қадари кифояти хост ва гуфт , « ҳарки аз кифояти зиёдат фаро гирифт ҳалоки хеш ҳаме гирад ва намедонад , аммо бикбор барандохтан то ҳеҷ намонад ва ба ҳоҷати хеш длмшғўл бошад ин макрӯҳаст ва нишоед дар шаръи чунон ки ҳақ таъолӣ гуфт , «у лои тбстҳои кули албсти Фтқъди млўмои мҳсўро » .