Аз муқтабасоти машкот набувватаст ин ҳадис ки « ман ишқи въФу ктми Фмоти моти шҳидо » яъне : ҳар ки дар ҷозибаи ишқи овезад ва бо латоифи ишқомезад ва дар он тариқаи иффату китмон пеш гирад чун бимирад шаҳид мерад .

Ва шарти иффату китмон аз барои онаст ки чун ба майли табъу ҳавои нафас олӯда бошад ва дар вусӯл ба он Васоити тавассули ҷӯянд ва изҳор кунанд аз қабили шаҳавоти нафас ҳайвонӣаст на аз фазойили рӯҳи инсонӣ .