Бисмии аллоҳи арраҳмони арраҳими албоءи бҳоءи аллоҳ ,у алсини сноءи аллоҳ ,у алмими малики аллоҳ , аз рӯй ишорат бар мазоқи худовандони маърифати боءи бисмии аллоҳ ишорат дорад ббҳоءи аҳадят , сини бсноءи самадят , мем бмлки ?алаят . Бҳоء ӯ қимўмӣ ,у сноء ӯ димўмӣ ,у малик ӯ сармадӣ . Бҳоء ӯ қадиму сноء ӯ Кариму малик ӯ азим . Бҳоء ӯ боҷалол ,у сноء ӯ бо ҷамол ,у малик ӯ безавол . Бҳоء ӯ дили рибо ,у сноء ӯ меҳри Фзо ,у малик ӯ бефано .

Албоءи барраи боўлёӣаҳ ,у алсини сираи маъаи асФёӣаҳ ва алмим манеҳ алии аҳли влоӣаҳ . Боء бар ӯ бар бандагон ӯ , сини сар ӯ бо дӯстон ӯ , мем миннат ӯ бар муштоқон ӯ . Агар на бар ӯ будӣ раҳеро чаҳ ҷои таъбияи сар ӯ будӣ ,у ренеи миннат ӯ будӣ раҳеро чаҳ ҷои васл ӯ будӣ , раҳеро бар даргоҳи ҷалол чаҳ маҳал будӣ . Ва ренеи меҳри азал будӣ раҳеи ошнои лами изл чун будӣ ?

Мо тобти алднёи алои босмаҳ ва мо тобти алъқбии алои бъФўаҳ ва мо тобти алҷнаҳи алои брؤитаҳ .

Дар дунё агар на пайғому номи аллоҳ будӣ раҳеро чаҳ ҷои манзил будӣ , дар уқбо агар на афву карамаш будӣ кори раҳеи мушкил будӣ , дар биҳишт агар на дидори дили афрӯз будӣ шодии дарвеши бача будӣ ? яке аз перон тариқат гуфт илоҳӣ бинишон ту бинандагонем , бишнохт ту зиндагонӣам , баном ту ободонем , биёади ту шодоним , бёФти ту нозоним , масти меҳр аз ҷоми ту моӣим , сайди ишқ дар доми ту моӣим .

Бисми аллоҳ гуфтаанд ки исм аз самт гирифтаанду самт доғаст , яъне гӯяндаи бисмии аллоҳи дорандаи он рақам ва нишон карда он доғаст .

Алии бен Мӯсои алрзо ъ гуфт : « азои қоли алъбди бисмии аллоҳи Фмъноаҳу самти нафасии бисмиаи рабӣ . »

Худовандо доғ ту дорам ва бидон шодам аммо аз буд худ бФрёдм , кримо буд ман аз пеш ман баргир ки буд ту рост кард ҳамаи корам .

Пер тариқат гуфт : илоҳӣ ! нури ту чароғи маърифати биФрўхти дили ман афзӯнӣаст .

Гувоҳии ту тарҷумонии ман бкрднди ндоءи ман афзӯнӣаст , қурби ту чароғи ваҷди биФрўхти ҳиммати ман афзӯнӣаст , иродати ту кори ман бсохти ҷаҳди ман афзӯнӣаст , буд ту кори ман рост кард буд ман афзӯнӣаст . Илоҳӣ аз буд худ чаҳ дидам магари балоу ъно ? ва аз буд ту ҳама атоасту вафо эй бабри пайдоу бикрами ҳувайдо , нокарда карда гир кард раҳе ва он кун ки аз ту сазо . »

Агар касе гуяд номҳои худо фаровонанд дар нсўси китобу суннат ва ҳама бузургворанду азалӣу поку некӯ чаҳ ҳикматро аитоءи қуръони азими бойени се ном кард ? ва аз ҳамаи ин ихтиёр кард ва барин ниФзўд ? ҷавоб онаст ки ду маъниро ин се ном ихтиёр кард ва бар ан ақтсор афтод : яке ки то кор бар бандагони худ дар номи худ осон кунад ва аз савоби эшон ҳичиз накоҳад , донист ки эшон тоқати зикру ҳифзи он номҳои фаровон надоранд , ва агар баъзе тавонанд бештарин онанд ки дармонанд , ва дар ҳасрати фӯт он бимонанд , пас маъонии он номҳо дарин се ном ҷамъ кардау маъонии он се қисмаст : қисмии ҷалолу ҳайбати рост , қисматии неъмату тарбияти рост , қисмии раҳмату мағфирати рост . Ҳар чаҳ ҷалол ва ҳайбатаст дар номи аллоҳ таъбия кард , ва ҳар чаҳ неъмат ва тарбиятаст дар номи рҳмн ҳар чаҳ раҳмат ва мағфиратаст дар номи раҳим то гуфтани он бар банда осон бошаду савоби ваии фаровон ,у рأФту раҳмати аллоҳ бар вай бекарон .

Маънӣ дигар онаст ки раби Алъоламин Мустафоро бхлқ фиристоду халқ дар он замони се гуруҳ буданд : бут прессатон буданду ҷуҳудону тарсоён . Аммо бут прессатон аз номи холиқи аллоҳи мидонстнд , ва ин ном дар миёни эшон машҳур буд . Ва лиҳозои қоли таъолӣ «у лӣни сأлтҳми ман халқи алсмоўоту алأрзи лиқўлни аллоҳ »у ҷуҳудон дар миёни эшон номи рҳмни маърӯф буд ,у лиҳозо

Қоли абди аллоҳи бен саломи лрсўли аллоҳи слии аллоҳи алайҳу ?алау силам « лои أрии фии алқуръони асмои кнои нқрأаҳи фии алтўриаҳи қол ва мо ҳў ? қоли арраҳмони Фонзли аллоҳ « қул адъўои аллоҳи أўи адъўои арраҳмон »

Ва дар миёни тарсоёни номи маърӯфи раҳим буд . Чун хитоб бо ин се гуруҳ буд ва дар миёни эшон маърӯфи ин се ном буд , аллоҳи таъолӣ бар вифқи дониш ва дарёфт эшон ин се ном фурӯ фиристод дар абтдоءи қуръон , ва бар он ниФзўд .

Аммо ҳикмат дар он ки ибтидо биллоҳ кард пас брҳмни пас брҳим онаст : ки ин бар вифқи аҳволи бандагон фурӯ фиристод ва эшонро се ҳоласт аввали офариниш , пас парвариш , пас омурзиш , аллоҳ ишоратаст боФринш дар ибтидо бақадрат , рҳмн ишоратаст бпрўрш дар давоми неъмат , раҳим ишоратаст бомрзш дар интиҳои брҳмт . Чунонастӣ ки аллоҳ гуфтӣ аввали бёФридм бақадрат пас бпрўридми бнъмт охир биёмурзам брҳмт .

Пер тариқат гуфт : « илоҳии номи ту моро ҷавоз ,у меҳри ту моро ҷҳоз . Илоҳии шинохти ту моро амону лутфи ту моро аён . Илоҳии фазли ту моро ливоу кнФи ту моро моўӣ . Илоҳии заъифонро паноҳӣ , қосидонро бар сари роҳӣ , мؤмнонрои гувоҳӣ , чаҳ буд киафзое ва накоҳӣ ! илоҳӣ чаҳ азизаст ӯ ки ту ӯро хоҳӣ вар бигурезад ӯро дар роҳи ое . Тӯбои он касро ки ту ӯ роӣӣ оё ки то аз мо худ кроӣӣ ? » алҳмди ллаҳи ситоиши худои меҳрбон , кирдигори рӯзии расон , якто дар ному нишон .

Худовандӣ ки ноҷуста ёбанд , ва нодарёфта шиносанд ,у нодида дӯст доранд . Қодираст беаҳтёл , қиўмаст бе гаштани ҳол , дар малики эмин аз завол , дар зоту неъмати мутаъол , лами излу лои изол , мавсуфи бўсФи ҷалолу неъмати ҷамол . Аҷз бандагон дид дар шинохти қадари худ , ва донист ки агар чанд кӯшанд нарасанд , ва ҳар чанд биўснд нашносанд . Ва иззати қуръони бъҷзи эшон гувоҳӣ дод ки ва мо қдрўои аллоҳи ҳақи қадараи бкмоли тъззу ҷалолу тақаддуси эшонро ниёбат дошт ва худро сано гуфт ,у ситоиши худ эшонро дар омухту бон дастурӣ дод ,у рене ки ёрстӣ бихоб андари бдидн агар на худ гуфтӣ худро ки алҳмди ллаҳ ва дар кули олам ки Зуҳра он доштӣ ки гуфтӣ алҳмди ллаҳ .

Туро ки донад ки турои ту доне , туро надонад кас , турои ту донеи бас . эй сазовори сноءи хеш вае шукркунанда ътоءи хеш ! раҳеи бзоти худ аз хизмати ту оҷизу бъқли худ аз шинохти миннати ту оҷиз ,у бакули худ аз шодии бтўи оҷиз , ва битавон худ аз сазои ту оҷиз .

Кримо ! гирифтори он дардам ки ту дармони онӣ , бандаи он саноам ки ту сазои онӣ , ман дар ту чаҳ донам ту доне , ту онӣ ки гуфтӣ ки ман онам онӣ .

Ва бидон ки ҳамд бар ду ваҷҳаст : яке бар дидори неъмати дигар бар дидори манъам .

Ончӣ бар дидор неъматаст аз ваии озодӣ кардану неъмати ваии бтоъти ваии бакори бурдан ,у шукри вайро миён дар бастан . То имрӯз дар неъмати биафзояду фардои ббҳшти расонад . Ва ба

Қоли слии аллоҳи алайҳу ?алау силам « аввали ман идъии илои алҷнаҳи алҳмодўни ллаҳи алии кули ҳол . »

Ин оқибати он кас ки ҳамди вай бар дидори неъмат буд аммо он кас ки ҳамди вай бар дидори манъам буд бзбон ҳол мегуяд :

ъ снмои мо на бадӣдори ҷаҳон омадаем .

Ин ҷавонмард дар ашроб шавқ доданд ва бо шармҳоам дидор карданд то аз худ фонӣ шуд . Яке шунид ва яке дид ва бикӣ расед . Чаҳ шунид ва чаҳ дид ва бача расед ? зикр ҳақ шунид , чароғ ошноӣ дид , ва бо рӯз нахустин расед . Иҷобат лутф шунид , тўқиъ дӯстӣ дид ,у бдўстии лам изл расед . Ин ҷавонмарди аввал нишоне ёфт бедил шуд , пас боз ёфт ҳама дил шуд , пас дӯст дид ва дар сар дил шуд .

Пер тариқат гуфт : ду гетӣ дар срдўстӣ шуду дӯстӣ дар сари дӯст , акнӯн намеёрам гуфт ки ӯст .

Раби Алъоламин парвардгори ҷаҳонёну рӯзии гумори эшон , якеро парвариши тани рӯзии якеро парвариши дили рӯзӣ , яке танпарвар бнъмти яке дил парвар барон вале неъмат .

Неъмати ҳазз касеаст ки ҷаҳд дар хизмат фурӯ нагузорад ,у роз вале неъмат ҳазз ӯст каши умед бадӣдор ӯст . Тамаъи дидори дӯсти сифат мардонаст , пирӯзтар аз он банда кист ки дӯст ӯро аёнаст .

Он ғзоءи дили дӯстон ки дар парвариши ҷон бакор доранду шбонрўз аз ҳазрати иззати бодрор ? боишон мирсоннд онаст ки меҳтари олами слии аллоҳи алайҳу ?ала ва силам гуфт « أзл ъанд рабии итъмнӣу исқинӣ »

Таомҳои лазизу шаробҳои равшан мрўқ менахурд ва дигаронро низ мегуфт « аёкму алнъми ?фони ибоди аллоҳи лисўои болмтнъмин »

Гуфтанд ё Сайид чаро менахурӣ ? гуфт моро аз шароби мутолиаи ҷамъи чунон маст кардаанд ки пурвои шароби мрўқ шумо нест . Сад ҳазор ва бист ва чаҳор ҳазор нуқтаи исмат тохтани бхлўти хона ӯ бурданд ки то магар ҷуръа ёбанд аз он шароб , ин пушт даст биравӣ эшон вониҳод , ки « ани лии маъаи аллоҳи вақти лои исънии фӣаи малики муқаррабу лои набии мурсал . »

Гуфтанд ин шурби хоси он касаст ки оёти кубро дар роҳи дида ӯ таҷаллӣ кард ва ӯ барин адаб буд ки мо зоғи албср ва мо тғӣ .

Раби Алъоламин яъне ирбии нуфуси алъобдин болтأииду ирбии қулӯби алтоҳрини болтшдиду ирбии аҳволи алъорФини болтўҳид касе ки тарбияти вай аз роҳ тавҳид ёбад мтъўмоти оламён ӯро чаҳ бакор ояд ?

Оламён дар орзӯӣ таоманд ва ин ҷавонмардони таом дар орзӯии эшон . Утбаи бен алғломи шогирди язиди ҳорӯн буд ӯро фармуд ки хурмо нахурд , модари Утбаи рӯзӣ дар наздики язид ҳорӯн шуд хурмо мехӯрд гуфт пас чаро писарамро азин бози занӣ ки худ михўрӣ ? язид гуфт писарат дар орзӯӣ хурмосту хурмо дар орзӯии мо , моро мусалламаст ва ӯро на . Халқи олам дар орзӯӣ биҳиштанду биҳишт дар орзӯии салмон , чунонк дар хабар аст

« ани алҷнаҳи лтштоқи илои салмон . »

Лои ҷурми фардо ӯро биҳишт ндиҳанд ки аз оташ вар гузаронанд , ва дар ҳазрати аҳадяти бмқоми мъоинтши фурӯи оранд

ФолФқроءи алсбри ҷлсоءи аллоҳи ъзу ҷли явми алқёмаҳ .

Агарат ин рӯз орзӯаст аз худ буруни ой чунонк мор аз пӯст , ҷуз аз даргоҳ ӯ худро мапаснд ки қароргоҳи дили дӯстони Фноء қудс ӯст .

Арраҳмони арраҳими арраҳмони бмои рӯҳ ,у арраҳими бмои лавҳ , Фолтрўиҳи болмбору алтлўиҳи болонўор . Рҳмнаст ки роҳи муздурӣ осон кунад , раҳимаст ки шамъ дӯстӣ барафрӯзад . Дар роҳи дӯстони муздур ҳамеша ранҷур , дар орзӯии ҳуру қусӯр ,у дӯсти худ дар баҳри аёни ғарқаи нур .

Рҳмнаст ки қосидонро тавфиқ муҷоҳидат дод , раҳимаст ки воҷдонрои таҳқиқ мшоҳдт дод . Он ҳол мурӣдаст ва ин сифати мурод . Мурӣди бчроғ тавфиқ рафт ба мушоҳида расед , муроди бшмъ таҳқиқ рафт бмъоинаҳ расед . Мушоҳидаи бархестан ъўоӣқаст миёни бандау миёни ҳақ ,у муъоинаҳоам дидорӣаст . Чунонк бандаи як чашми захм ғоӣб нашавад бичишам иҷобати фаро муҳаббат менигарад , бичишам ҳузури фаро ҳозир менигарад , ва бичишам анФроди фаро фард менигарад , бадӯрӣ аз худ наздикии вайро наздик шаваду бгм шудан аз худ ошкороеи вайро ошно гардад , бғибт аз худ ҳузури вайро бикрами ҳозир буд , ки ӯ на аз қосидон давраст на аз толибони гум , на аз мурӣдони ғоиб .

Молики явми аддӣн : ишоратаст бдўоми малики аҳадяту бқоءи ҷабарути илоҳят .

Яъне ки ҳар мулкиро рӯзии мамлакат бохр расаду заволи пазираду маликаш басар ояду ҳолаши бигардад ,у малики аллоҳ бар давомаст имрӯзу фардо , ки ҳаргиз басар наёяд ва завол напазирад . Дар ҳар ду олами ҳеҷ чиз ва ҳечкас аз малику султони вай берун несту касро чун малики вай малик нест . Имрӯзи раби Алъоламину фардои молики явми аддӣн ,у касро набӯд аз халқони чунин . Аҷабо кори раҳе чун медонад ? ки дар кунин малику малики аллоҳи рост бешарик ва беанбоз ва беҳоҷат ва бениёз , пас ихтиёри раҳе аз куҷост ? онро ки малик нест ҳукм нест , ва онро ки ҳукм нест ихтиёр нест ,у рбки ихлқи мо ишоءу ихтори мо кони ?лаами алхираҳ .

Ва гуфтаанд : маънии дайни ӣнҷо шумораст ва подош мегуяд молику мутаваллии ҳисоби бандагони манам то касро бар уюби эшон вуқуф науфтад ки шармсор шаванд , ҳар чанд ки ҳисоб кардан рондан қаҳраст , аммо парда аз рӯй кори брнгрФтн дар ҳисоби айн карамаст , хоҳад то карами намояди пас аз онк қаҳр ронад . Инаст суннати худои ҷли ҷалола ҳар ҷой ки зарбат қаҳр занад марҳами карами брнҳд .

Пер тариқат гуфт : фардо дар мавқифи ҳисоб агар марои навое буду суханро ҷое буд гӯям бори худоё аз се чиз ки дорам дар яке нигоҳ кун аввали суҷудӣ ки ҳаргизи ҷузи туро аз дил нахостаст . Дигари тасдиқӣ ки ҳар чаҳ гуфтӣ гуфтам ки ростаст . Сдигр чун бод карам бархестаст дилу ҷони ҷуз туро нахостаст .

إёк наабду إёки нстъини ишорати бадви рукн азимаст аз арқони дайну мадори равиши дайни дорони бойен ҳар ду рукнаст : аввали тҳлиаҳи алнФси болъбодаҳу алохлос , худро оростаи доштани бъбодт бериёу тоъат бенифоқ . Рукни дигари тазкияи алнФси ани алшрку алолтФоти илои алҳўлу алқўаҳ . Нафаси худро мнзӣ кардан , ва аз ширку фасоди поки доштан ,у такя бар ҳавлу қӯти худ нокардан . Он тҳлит ишоратаст баҳр чаҳ май бибояд дар шаръ , ва ин тзкит ишоратаст баҳр чаҳ менабояд дар шаръ . Дрнгри бойени ду калимаи мухтасар ки ҷумлаи шароеъи дайн аз ин ду калима мафҳум мешавад касеро ки дар дили ошноӣ ва равшаноӣ дорад , то туро муҳаққиқ шавад ончӣ Мустафо гуфт алайҳи ассалом : « аўтити ҷавомеъи алкуламу ахтсри лии алкломи ахтсоро . »

Ва гуфтаанд аёк наабд тавҳид маҳзаст ,у ҳўи алоътқоди ани лои истҳқи ллъбодаҳи сўоаҳ . Донад ки худовандии аллоҳро сазовораст ,у маъбуд беҳамто ӯст ки ягона ва яктосту аёки нстъин ишоратаст бмърФти орифону ҳўи алърФон бона субҳонаи мтФрди болоФъоли кулҳо ,у ани алъбди лои истқли бнФсаҳи дуни мъўнтаҳ . Ва асли он тавҳиду модаи ин маърифат онаст ки ҳақро ҷл ҷалола бишносӣ бҳстӣу яктое , пас бтўоноиӣу доноӣу меҳрбонӣ , пас ба некӯкорӣу дӯстдорӣу наздикӣ . Аввал бноء исломаст , дувуми бноء имонаст сеюм бноءи ихлос . Роҳи маърифати аввали бадӣдори тадбир сонеъаст дар кушоду банди саноеъи роҳи маърифат , дувуми бадӣдори ҳикмат сонеъаст дар худ шинохтани нзоӣри роҳи маърифат , сеюм бадӣдори лутф мавлоаст дар сохтани корҳо ва дар Фрогзоштни ҷурмҳо , ва ин майдон орифонасту кимёءи муҳибону тариқи хосгён .

Агар касе гуяд чаҳ ҳикматро аёк дар пеши калимаи ниҳод ва нъбдк нагуфт бо он ки лафзи нъбдк мӯҷазтарасту маънии ҳам чунон медиҳад ? ҷавоб онаст ки ин аз аллоҳ , бандаро танбеҳаст то бҳичи чиз бар аллоҳ пешӣ накунаду назар ки кунад аз аллоҳ бахуд кунад на аз худ биллоҳ , аз аллоҳи бъбодт худ нигарад на аз ибодати худ биллоҳ .

Пери тариқати шайхи алислом Ансорӣ гуфт : азинҷост ки орифи талаб аз ёфтан ёфт на ёфтан аз талаб ,у сабаб аз маънӣ ёфт на маънӣ аз сабаб . Мутӣъи тоъат аз ихлос ёфт на ихлос аз тоъат , осиро маъсият аз азоб расед на азоб аз маъсият . Барои онки раҳеи рафта собиқааст бадаст ӯ на иститоат ва на аҷзаст . Бҳичи кор бар аллоҳ бешӣ натавон ёфт . ӯ ки пиндошт бар аллоҳи бешӣ тавон ёфт вай аз аллоҳ хабар надошт . Аз ӣнҷо буд ки Мустафо ъ гуфт ба абӯи бикр чун дар ғор буданд лои тҳзни إни аллоҳи маънои зикри маъбуди фаро пеш дошту адаби хитоб дар он нигаҳ дошт лои ҷурм ӯро фазл омад бар Мӯсо ки гуфт ани маъаии рабии Мӯсо аз худ ба аллоҳ нигарасту Мустафо аз аллоҳ бахуд нигараст . Ин нуқта ҷамъаст ва он айни тафриқа ,у шатони мо бинҳмои пер тариқат гуфт аз ӯ ба ӯ нигаранд на аз худ ба ӯ ки дида бо дидаи вар пешинасту дил бо дӯсти нахустин .

Аҳднои алсроти алмстқими айн ибодатасту мхи тоъат , дуоу саволу тазаррӯъу абтҳоли муъминон ,у талаби истиқомату сабот дар дайн яъне длнои алайҳу аслки бноФиаҳу сбтнои алайҳ . Муъминони мигўинди бори худоёи роҳи худ бмо намой вонгаҳи моро дар он роҳ бар равиши дори вонгаҳ аз равиш бикашаш расон . Се асл азимаст : аввали намоиш , пас равиш , пас кашиш , намоиш онаст ки раб алъзаҳ гуфт ирикми оёта .

Равиш онаст ки гуфт лтркбни тбқои ани тибқ . Кашиш онаст ки гуфту қрбноаҳи нҷёи Мустафо ъ аз аллоҳи намоиш хост гуфт « аллоҳами أрнои алошёءи комаи ҳай »

Ва равишро гуфт « сайру асбақи алмФрдўн »

Ва кашишро гуфт « ҷазбаи ман алҳақ тавозии амали алсқлин »

Муъминони дарин оят аз аллоҳ ҳар се мехоҳанд ки на ҳар ки роҳ дид дар роҳ бирафт , ва на ҳар ки рафт бмқсд расед . Ва баси кас ки шунид ва надиду баси кас ки дид ва нашнохту баси кас ки шинохт ва наёфт .

Ва иқоли фии қавлаи аҳднои ақтъи асрорнои ани шуҳуди алоғёр ,у лавҳи фии қлўбнои тўолъи алонвору аФрди қсўрнои алики ани днси алосор ,у рқнои ани манозили алтлбу алостдлол , илои соҳоти алқрбу алўсол ,у ҳали бинноу байни мсокнаҳи аломсолу алошколи бмои тлотФно ба ман вуҷӯди алўсол ,у ткошФно ба ман шуҳуди алҷлолу алҷмол .

Сироти аллазӣнаи أнъмт алайҳим гуфтаанд ин роҳу равиши асҳоб алкҳФаст ки муъминон хостанд гуфтанд худовандо роҳи худ бар мо бе мо ту басар бар , чунонк бар ҷавонмардони асҳоби алкҳФ фазл кардӣ , ва навохт худ барояшон наҳодӣ , эшонро сари биболин инс боз наҳодӣ ,у тўлии кашиши эшон худ кардӣ , ва гуфтӣ дар ин ғор шаведу хуши бхсбид ки мо хоби шумо бъбодт ҷаҳонён барграфтем , худовандо моро аз он неъмат ва навохт баҳра кун , ва чунонк бе эшон кори эшон бФзли худ басари барадӣ бе мо кори мо бФзли худ бсрбр , ки ҳар чаҳ мо кунем бар мо товон буд , ва ҳар чаҳ ту кунӣ моро асоси ъз дар ҷаҳон буд .

Пер тариқат гуфт : илоҳии нмитўоним ки ин кор бе ту басар барем на Зуҳра он дорем ки аз ту басар барем , ҳар гуҳ ки пиндорем ки раседем аз ҳайрати шумор воср барем . Худовандо куҷо боз ёбем он рӯз ки ту моро будӣ ва мо набудем то бози бон рӯз расем миёни оташ ва дӯдем , агар бадви гетии он рӯз ёбем бар судем , вар буд худро дарёбем ба набӯд худ хушнӯдем .

Ва гуфтаанд : анъмти алайҳими болослому алснаҳи ислому суннати дарҳами баст ки то ҳар ду баҳам нашаванд бандаро истиқомат дайн набӯд . Дар осори биоранд ки шофиӣ гуфт : ҳақро ҷл ҷалола бихоб дидам ки маро гуфт : тмни алӣ ё бен Идрӣс . Аз ман орзӯии хоҳ эй писар Идрӣс гуфтам амтнии алии алислом . ё раб маро меронӣ бар исломи мейрони гуфто аллоҳ гуфт қулу алӣ алснаҳ бигӯ ва бар суннати бикдигри хоҳ аз ман , ки ислом бесуннат нест , ва ҳар чаҳ на бо суннатаст он дайн ҳақ нест . Мустафо ъ аз ӣнҷо гуфт : лои қавли алои баъамалу лои қавлу амали алои бунияу лои қавлу амалу неаи алои бособаҳи алснаҳ

Гуфтаанд ислом бар мисол шаҷараасту суннат бар мисоли чашмаи об , дарахтро аз чашмаи об гурез нест ҳамчунин исломро аз суннат гзир нест . Ҳар сина ки бъзти исломи оростаи гашти мадад гоҳе аз нури суннати он исломро падед карда омад , инаст ки раб Алъоламин гуфт أи Фмни шарҳи аллоҳи садраи ллإсломи Фҳўи алии нури ман раба . Иқоли ҳўи нури алснаҳ . Ва дар хабараст ки фардо дар анҷумани қиёмату маҷмаъи сиёсат ки аҳли ҳафт осмон ва ҳафт заминро ҳашар кунанд ҳар касеро пои бикрдори хеши фурӯ шудау сар дар пеши афкандау бакори хеши дармонда , мадҳушу ҳайрон , афтону хезон , ташнау урён , ҳаме ногоҳ шахсеи мрўҳу мтиб аз макнуноти ғайби беруни хиромад ва таҷаллӣ кунад насими он рӯҳи бмшоми аҳл саодат расад ҳамаи хуш буи шаванд ва дар тараб оянд , гӯйанд бори худоёи ин чаҳ рӯҳ ва роҳатаст ? ин чаҳ ҷамол ва камоласт ? хитоби даройад ки ин чеҳраи ҷамоли суннати расӯли мост , ҳар кас ки дар сарои ҳукми мтобъ суннат будаст ӯро бор диҳед то қадами амн дар сарои пардаи ъз ӯ наад , ва ҳар ки дар он сарой аз суннат бегона будаст рдўаҳи илои алнор ӯро бдўзх диҳед ки имрӯзи ҳам бегонааст , ва ҳам ронда .

Ғайри алмғзўби алайҳиму лои алзолин худовандо моро аз онон магардон ки эшонро бахуд боз гузоштӣ , то ба теғи ҳиҷрони хастаи гаштанду бмихи рад баста шуданд . Оре чаҳ бор кашад ҳаблии гусаста ? ва чаҳ бакор ояд кӯшиш аз банда набоиста ? ва дар бегонагии зиста ? имрӯз аз роҳи биФтодаҳ ,у роҳи кажи роҳи ростии пиндошта ,у фардои дарахти навмидии бабри омада ,у ашхоси безории бадари омада ,у мунодии адли банки безорӣ дар гирифта ки зли съиҳми фии алҳёҳи алднё ва ҳам иҳсбўни أнҳми иҳснўни Санъо

Акнӯн хатм кунем сӯраи алҳмдро блтиФаҳ аз латоифи дайн : бдонки ин сӯраро мифтоҳ алҷнаҳ гӯйанд , калиди биҳишт аз анки дарҳои биҳишт ҳаштаст :у кушод ҳар дариро қисмӣ аз ақсоми улӯми қирон муайянаст . То он ҳашт қисм таҳсил накунӣу бон муътақид нашӯй ин дарҳо бар ту кушода нашавад . Ва сӯраи алҳмд муштамиласт бар он ҳашт қисм ки калидҳои биҳиштаст : яке аз он зикри зоти худованди ҷли ҷалола ( алҳмди ллаҳи раби Алъоламин ) , дувуми зикри сифот ( арраҳмони арраҳим ) , сими зикри афъол ( إёк наабд ) , чаҳоруми зикри маъод (у إёки нстъин ) панҷуми зикри тазкияи нафас аз офот ( аҳднои алсроти алмстқим ) , шашуми тҳлиаҳи нафаси бихирот , ва ин тҳлиаҳ ва он тазкия ҳар ду баёни сирот мустақӣмаст , ҳафтуми зикри аҳволи дӯстону рзоءи худованд дар ҳақи эшон ( сироти аллазӣнаи أнъмти алайҳим ) , ҳаштуми зикри аҳволи бегонагону ғазаби худованд баришон ( ғайри алмғзўби алайҳиму лои алзолин ) , ин ҳашт қисм аз ақсоми улӯми бдлоили ахбору осор ҳар яке дарӣаст аз дарҳои биҳишту ҷумлаи дарин сӯра мавҷӯдаст пас ҳар он кас ки ин сӯра бохалос бархонад дар ҳашт биҳишт биравӣ кушода шавад . Имрӯзи биҳишти ирфону фардои биҳишти ризвон , дар ҷавори раҳмон , ва мо бинҳму байни ани инзрўои илои рбҳми алои рдоءи алкбрёءи алии виҷҳаи фии ҷинаи адан . Ҳоказо сҳи ан алнабӣ слии аллоҳи алайҳу ?алау силам .