Қавлаи таъолӣ : ман ҷоءи болҳснаҳи фалаи ъушри أмсолҳои фузало , ва ман ҷоءи болсиӣаҳи Флои иҷзии إлои мислҳо ъдло . эй худовандӣ ки агар фазл кунӣ фазли туро ҳад нест , вар адл кунӣ бар адли ту рад нест . Агар фазл кунӣ ту аз дигарон чаҳ дод ва чаҳ бедод ! вар адл кунӣ ту , фазли дигарон чун бод . Ар фазл кунӣ бФзли сазое , вар адл кунӣ сазад ки ниФзоиӣ . Аз фазл ӯст ки ҳасаноти бандаи яке даҳ шавад , ва аз фазл ӯ сиӣоти бҳснот бадал шавад . Иқўли аллоҳи таъолӣ : Фأўлӣки ибдли аллоҳи сиӣотҳми ҳасанот .

Рӯй абӯи зри қол : қиллат : ё расӯли аллоҳи ълмнӣ амалан иқрбнии ман алҷнаҳ ,у ибоъднии ман алнор . Қол : « азои амалати сиӣаҳи Фأтбъҳои ҳасана » . Қол : қиллат : ман алҳсноти лои илоҳи алои аллоҳ ? қол : « ҳаии аҳсани алҳснот » .

Ҳасаноти обидон дигараст ,у ҳасаноти орифони дигар . Обидон дар мақом хизматанд ,у орифон бар бисоти шуҳуд дар мақоми қурбату инс мшоҳдтанд . Ҳасанот ҳар кас бар андозаи равиш ӯ . Ҳасаноти зоҳидӣ ҳимматӣаст ма аз дунё , ҳасаноти мурӣдон Муродӣаст ма аз уқбо .

Ҳасаноти садиқони аштёқисти вои дидори мавло . Зоҳидиро хизматаст бар суннат , мурӣдонро маърифатаст дар мшоҳдт , садиқонро саноаст дар ҳақиқат . Инаст ниҳояти равиши соликон ,у ғояти ртбти садиқон ,у оғози ҷазбаи ҳақ . Мустафо ( с ) барин мақом буд ки забон сано бикшод , бнът даҳшат гуфт : « лои аҳсии сноءи алейк , анати комаи аснити алии нФск » .

Қул إннии ҳдонии рабии إлии сироти мустақӣми сироти мустақӣмро бдоитӣ ва ниҳоятӣаст . Бдоити суннат ва ҷамоатаст ,у ниҳоят инс ёфту давоми мшоҳдт . Суннат ва ҷамоат онаст ки оёту ахбори сифоти нодарёфтаи бҷону дил қабул кунӣ ,у бтсдиқу таслими пеши ое , ва бар исм ва зоҳир боистӣ ,у бхёли гирд он нагардӣ , ва аз такаллуфу таъвилу тафаккур дар он бипарҳезӣ . Бшрти Ромат безиёдат ва бенуқсон , беқиёс ва беташбеҳ ва бекитмон ,у расонӣдани он чунон ки расед ҳам чунон .

Пер тариқат гуфта : ҳар ки аз дар тасдиқу таслими даройад , вайро аз се шарбат яке диҳанд : ё шарбатӣ диҳанд аз маърифат , то дили ваии баҳақ зинда гардад , ё заҳрӣ диҳанд ки нафаси аммора дар зери қаҳр ӯ кушта гардад , ё шаробӣ диҳанд ки ҷон аз вуҷӯд ӯ маст ва саргашта шавад . Азинҷо ёфт ҳақиқату инси суҳбат оғоз кунад . Лиззати хизмату ҳаловат тоъат биёбад .

Сарвари маърифати дурпайвандад . Брўҳ муноҷот расад . Пас дар шуғлӣ уфтад ки аз он иборат натавон то он гоҳ ки ҳама зиндагонӣ шавад дар он :

Қул إни слотӣу наскӣу маҳёӣу мамотии ллаҳи ман илми анаи биллоҳ , илми анаи ллаҳ , Фозои илм нафса ллаҳ , лами ибқи фӣаи насиби лғири аллоҳ , Фҳўи мстслми лҳкми аллоҳ , ғайри муътаризи алии тақдири аллоҳ ,у лои муъоризи лأхёри аллоҳ ,у лои маърази ани аътноқи амри аллоҳ . Ин оят аз Мустафо ( с ) ишоратаст фарои мақоми мўослт ,у мўослти баҳақ пайвастанаст , ва аз худ бози растан ,у нишони ин кор дилӣаст зиндаи бФкр ,у забонии кушодаи бзкр , бо халқи орият , ва бо худ бегона , ва аз таъаллуқи осӯда , ва баҳақ орамида .

Пер тариқат гуфт : илоҳӣ ! то раҳеро хондӣ , раҳе дар миён малаъ танҳост , то гуфтӣ ки биё , ҳафт андом раҳе шунавост . Аз одамӣ чаҳ ояд ! қадар одамӣ пайдост ! кӣсаи тиҳӣ ва бод паймост . Ин кори пеш аз одам ва ҳаввост ,у атои пеш аз хавф ва раҷост , аммо одамии бсбб дидан мубталоаст . Биноз касеаст ки аз сабаб дидан раҳост , ва бо худ бҷФост .Гар Осиёи аҳвол гардонаст , чаҳ буд , қутб машйат баҷост :

Қул أи ғайри аллоҳи أбғии рибои أи сўоаҳи атлби ҳоФзоу роъёу вкило !у ҳўи алзии кафонеи алмҳм ,у алҳмнии алршд ? ! чун сазад ки дайгариро пурситам ,у худоӣ ҳамагон ӯст ! аз куҷо шояд ки дайгариро хонаму кофӣ муҳимот ӯст ! чаро бксӣ тамаъ дорам ,у бахшояндаи фарох бахш ӯст ! шаби миъроҷ бо Сайид гуфт салавоти аллоҳи алайҳ : ё Муҳамади самяти нафасии мъзоу мзло , ва ҳам итлбўни алъзи ман сўоӣ !у итлбўни алҳоҷаҳи ман ғайриӣ ! ё Сайид !

Иأклўни ризқӣ ,у ишкрўн ғайриӣ ! ё Муҳамад ! лами аклФҳми амали Улуғад , ва ҳам итлбўни манӣ ризқи ғд !у ҳўи алзии ҷълкми хлоӣФи алأрзи ин ояти уммати Муҳамадро ҳам таҳниятаст , ва ҳам мадҳат , ва ҳам бишорат . Таҳнияти бсзо ,у мадҳати некӯ ,у бишорати тамом . Хабар медиҳад кирдигори қадим ,у раҳеи дори Карим , ҷли ҷалола , ки шумо ки рҳигони уммати мҳмдоиди ворисони замини шмооид , хлиФтони халқу беҳинаи зрити одам , уммати пайғомбарии мҳинаҳи халқи олам .

эй шумо ки хлоӣқед ! бктми адам боз шавед ,у бурузи номаи худ фурӯ нигаред , то рақам азл байнед , ки мо дар азали маншури коиноти баноми уммат Муҳамад навиштем .

Ва лақади ктбнои фии алзбўри ман баъди аззикри أни алأрзи ирсҳои ибодии алсолҳўни бандагонӣ ки хуршеди фалак иродат эшонанд , мақбули шавоҳид илоҳят эшонанд , мустақари аҳди давлат ислом эшонанд . Лухтии садр аввал буданд саҳобаи Мустафо , сарҳангони даргоҳи худо , ансори набуввату рисолат ,у ашрофи давлати ислом ,у мулӯки мақъади сидқ . Ҷўгии бохри расиданд , ва дар олами равиш собиқон пайвастанд . Ҷалоли аҳадяти бсоӣри эшонро серума аноят кашид , то бҷмоли набуввату рисолати Сайиди анбиёи бинои гаштанд , ва бар атбоъи суннати мубораки ваии камари бастанд ,у бдўстии ваии рости рафтанд , лои ҷурм аз ҳазрати набуввати ин тӯҳфа ёфтанд ки : « вошўқоаҳи илои лқоءи ихвонӣ ! он садри аввал ва ин ҷўг охир онанд ки гуфт раби алъзаҳи ҷли ҷалола : слаҳи ман алأўлину слаҳи ман алохрин ,у Мустафо ( с ) баҳри ду ишорати фармӯда ,у лои ҳуққаи бсобқаҳ дар расонида , ва гуфта : « мисли умматӣ мисли алқтр , лои идрии аввала хайрам охира » ?

Ва аллоҳи аълам .