Қавла : кизбати қавми Нӯҳи алмрслин , إзи қоли лқўмаҳи أи лои ттқўн . Мазмуни ин ояти баёни кайфият даъватасту баёни сифати доъӣ . Ҳар он кас ки даъват кунаду дайгариро бар аллоҳ хонд роҳ вай онаст ки нахуст ӯро бтқўӣ фармоед чунон ки раб алъзаҳ гуфт ҳикоят аз пайғомбарон ки гуфтанд ки : أи лои ттқўн . Он гуҳи сухан ки гуяд бғоит тлтФ гуяд то сухан дар эшон гираду бқбўли наздиктар буд . На бинӣ ки раби алъзаҳи Мӯсоу ҳорӯнро ки бар фиръавн фиристод эшонро бтлтФ фармуд , гуфт : Фқўлои ?лаи қўлои линои лаълаи итзкри أўи ихшӣ . Ва Мустафо ( с ) ҳам чунин фармуд ки : қул إнмои أъзкми бўоҳдаҳ . . . Алоиаҳ ,у пайғомбарони дарин қиссаҳо ки бо уммати хеш блтФ гуфтанд ки أи ло ттқўн нагуфтанд : атқўои аллоҳу атқўои уқоба , ки дар он навъе хушунатаст ва дилҳои қавмӣ аз он нафрат гирад . Ин чунонаст ки гуяд фарои дайгарӣ ки : аФъли кзо ! фурмонеаст ҷузам аз рФқу лутфи холӣ , чун гуяд : алои тФъли кзо ҳамон фармонаст аммо блтФу рФқи омехта ва дар дил шунаванда овехта . أи ло ттқўн фармонаст бтқўӣ ,у тақвои асли ҳамаи ҳнрҳосту мояи ҳамаи тоъатҳо , худовандони яқинро меоди маъодро ҷуз аз тақво зод нест ,у тзўдўои Фإни хайри алзоди алтқўӣу урати пӯши қиёматро ҷузи либоси тақво либосӣ нест ,у либоси алтқўии злки хайр . Либосҳо анвоъаст , он либос ки худ дар тавон пӯшед ва худ берун тавон кард саҳласт , кори либос тақво дорад ки ҳақи таъолӣ дар касе пӯшад : якеро блбос ислом пӯшанд , гуҳи афтон буду гуҳи хезон , охири бъоқбт руста шавад , якеро либос имон диҳанд ҳам уфтад ва ҳам хезад , аммо кам уфтад ва беш хезаду зуд руста шавад , якеро либос тақво пӯшанд шоди зайд ва шод мераду шоди хезад , якеро либос меҳр пӯшанд бе қарори зайд муштоқ мераду масти хезад .

Ва бидон ки вуҷӯҳи тақво дар қуръон бисёрасту марҷаъи он бо панҷ маънӣаст : аввал тақвоаст бтўҳид аз ширк , чунон ки аллоҳ гуфт бо Мӯсо кулем : Фсأктбҳои ллзини итқўни Фсأўҳиҳо яъне алрҳмаҳи фии алохраҳи ллзини итқўни алшрк , дайгарӣ тақвоаст бохалос аз нифоқи чунон ки гуфт : ё أиҳои аллазӣнаи омнўои атқўои аллоҳ эй шумо ки имон овардед бипарҳезед аз он ки бар озор ман хезед , ё ихлос дар кирдори хеши бнФоқ ва шак биомезед , аз озор ман гурезед , қадар хеш бидонед ва аз роҳ ғурур бархезед то ботши қтиъти бнсўзиду кўнўои маъаи алсодқин бо расатон ва ростгӯён бошед , сдигр тақвоаст бсдқ аз риёи чунон ки раб алъзаҳ гуфт дар қиссаи Њобил : إнмои итқбли аллоҳи ман аламтқин . Ореи кор аз шоистагон шоистааст ва аз шстгони шаста . Чаҳ писандида ояд аз муҷтаҳидӣ ки ӯро нахоҳанд ? ! куҷо расад ӯ ки пой ӯ ба банд набоист бабанданд ? ! на машк буи харида ва на асали ҳаловати ҷуста . Ҳанзалу хурмо дар як турбату бики оби руста , пас кор дар анояти баста , на дар тоъати баста , он кунад ки худ хоҳаду ончии хост на фазояд ва на коҳад , иродат иродат ӯсту машйати машйат ӯ : иФъли аллоҳи мо ишоءу иҳкми мо ирид , чаҳорум тақвоаст бснт аз бидъат , чунон ки раб алъзаҳ гуфт : амтҳни аллоҳи қлўбҳми ллтқўӣ холис карду поки аллоҳи дилҳои синёни парҳезгориро , дилҳое аз бидъати задудау бснти ороста , бахшят даббоғат дода , башарам зинда карда , бохалос равшан карда аз баҳри суҳбати хешро , панҷум тақвоаст боҷтноб аз маосии чунон ки дар қисса Юсуф гуфт : إнаҳи ман итқу исбр . Ин тақво ишоратаст бурузи хилвати роъил ва ин сабр ишоратаст буруз дар чоҳ афкандани Юсуф , ҳар ки аз маосӣ бипарҳезад ва бар меҳнат сабр кунад , Фإни аллоҳи лои изиъи أҷри алмҳснини аллоҳ зойеъ накунад музди некӯкорон .

Қавла : إнии лаками расӯли أмин дар қисса пайғомбарон гуфт ки эшон сифати амонату устувории хеш бар уммат изҳор карданд ҳар яке азишон гуфт бо қавми хеш : إнии лаками расӯли أмин , зеро ки шарт доъӣ онаст ки дар миёни қавми хеши бомонту диёнат маърӯф бошад то дилҳо буи гароед ва он ростӣу устувории ваии эшонро бар қабул пайғом дорад . На бинии Мустафо ( с ) пеш аз мабаси вай ӯро Муҳамад аломин мехонданд ? аз он ки ӯро бомонту диёнат шинохта буданду баростӣу устуворӣ маърӯф гашта амонатҳо бнздик вай мениҳоданд ва дар ҳамаи корҳо эътимод бар кард ва гуфт вай доштанд . Балии баъд аз мабаси қавмӣ ки захми хӯрдаи адл азал буданд азуи баргаштанд на аз онкӣ дар ростӣу устувории ваии бшки афтоданд ки раб алъзаҳ мегуяд : иърФўнаҳи комаи иърФўни أбноءҳм .

Локини ман асқттаҳи алсўобқи лами тнъшаҳи аллўоҳқ . Ҳар ки дар вҳдаҳ « набоист » афтод тоъат ӯ ҳамаи ҳбо буду дили ваии ҳамаи ҳаво буд . Иқўли аллоҳи таъолӣ :у أФӣдтҳми ҳўоء ва мо أсӣлкми алайҳи ман أҷри إни أҷрии إлои алии раби Алъоламин , хабари ани кули воҳиди ман алонбёء : анаи қол : мо أсӣлкми алайҳи ман أҷри лиълми алкоФаҳи ани ман амали ллаҳи Флои инбғии ани итлби алоҷри ман ғайри аллоҳ , ҳар ки дар роҳи худои рӯзӣ қадамӣ бардорад мабодо ки агар тамаъ савоб дорад бғир ӯ дорад ё ҳоҷати худ бғир ӯ бардорад . Бмўсӣ ваҳй омад ки : ё Мӯсои ҳоҷати худ бмн бурдор ва ҳар чаҳ хоҳӣ аз ман хоҳ ҳатто млҳи ъҷинку алафи шотк . Ин худ дараҷаи мздўронст ки амал кунанду гӯш бподош доранд , бози орифонро ҳол дигарасту кори дигар . Эшон амал ки кунанд на аз баҳр подош кунанду подош бар рӯй амал тоаш донанд .

Пер тариқат гуфт : шумори алии кули ҳол бо муздуронаст бо ориф чаҳ шумораст ? орифи худ меҳмонаст . Музди муздур ва назул меҳмон дар хур , мизўонст . Мояи муздури ҳайрату моя ориф аёнаст . Ҷони ориф дар сари меҳр ӯ товонаст ҷон ӯ ҳамаи чашму сар ӯ ҳама забонаст , он чашму забон дар нур аён нотавонаст , муздурро нури умед дар дили товаду орифро нури аён дар ҷон , муздур дар миёни неъмати гардон ва аз орифи худ иборат натавон . Нафаси орифро қимат пайдо нест , доне чаро ? , ки он нафас аз ҳазрат ҷудо нест . Қолаб чун садафасту нафас чун ҷавҳар , мабдаи ан аз ҳазратасту марҷаъи он бо ҳазрат ,гар он нафаси азинҷо будӣ нафсонӣ будӣ , ва агар нафсонӣ будӣ ҳиҷоб тафарруқ бсухтӣ . Ончии нафаси орифи сӯзади оташ дӯзах насузад аз баҳри он ки он оташӣаст ки дӯстии онро май афрӯзад .

Ориф кӣ буд ? ӯ , ки аз овози сувар огоҳ шавад ё ҳавли растхез ӯро машғӯл дорад , ё дӯди дӯзах бадв расад ё Наим биҳишт бирав овезади имрӯзи ҳамаи ҷаҳон дар шуғланд ва эшон бо яке ,у фардои ҳамаи халқ дар Наими ғарқ ва эшон ҳам бо он яке .