Қавла :у лмни хоФи мақоми рабаи ҷинатон .

Наими боқӣу малики ҷовдонӣу қурби ҳазрати илоҳӣ касеро буд ки дар ҳамаи ҳол аз аллоҳи тарсаду аҳволу аҳўоли растохез ҳамвора пеши чашм хеш дорад .

Хавфу хашят , чароғ диласту зимоми нафасу риёзати рӯҳу тозӣонаи ҳақу ҳисори дайн .

Тухми хавф , сабрасту оби он вараъу самараи он наҷот .

Иқўли аллоҳи таъолӣу хоФўни إни кантами муъминин .

Молик динор гуфта : вале ки дарави хавф буд аломаташ онаст ки хотирро аз ҳурмат пар кунаду ахлоқ муҳаззаб гирданду атроф ба адаб дорад .

Бӯи алқосм ҳаким гуфта ки тарс аз холиқ дигарасту тарс аз махлуқи дигар .

Ҳар ки аз махлуқи тарсад аз вай бигурезад ва ҳар ки аз холиқи тарсад бо ( ? ба ) ваии гурезад .

Иқўли аллоҳи таъолӣ : ФФрўои إлии аллоҳ .

Тарс аз аллоҳ бо шаҳавоти дунёи бнсозд ҳар ки асири шаҳавоти гашти тарс аз дили ваии рахти бардошт ва дар даст дев афтод то ба ҳар дарӣ ки хоҳад ӯро мекашад .

Дар осори биоранд ки яҳёи закариёи салавоти аллоҳи ъалиҳумо бар Иблис расед ва бар дасти Иблис бандҳо дид аз ҳар ҷинс ва ҳар ранг . Гуфт « эй шқӣ , ин чаҳ бндҳост ки дар дасти ту май байнам ? » гуфт « ин анвоъи шаҳавоти фарзанд одамаст ки эшонро бойен дар бандами орм ва бар мурод хеш медорам . » гуфт « яҳёи закариёро ҳеҷ банди дорӣ ки ӯро ба он банд дар ҳукми худ оре ? » гуфт « на ки ӯро аз мо маъсӯм доштаанду дасти мо бадв нарасад » гуфт « охир аз ваии ҳеҷ чизи шиносӣ ки ба он дар вай тамаъ кунӣ ? » гуфт « на магари як чиз ; ҳар гуҳ ки таом сайр хӯрд гаронии таом ӯро соъатӣ аз намозу зикри аллоҳ машғӯл дорад . »

Яҳё гуфт аз худои ъзу ҷли пазируфтам ва бо ваии аҳди бастам ки ҳаргизи таом сайр нахӯрам .

Дар хабараст ки ҳарки андак хӯрду суфи пӯшад чунонк ба луқмаеу хирқае аз дунё қаноат кунад , тафаккур дар дили вай падед ояд ва аз тафаккур ҳикмат зояду ҳикмат чун хӯн дар ботини вай равон гардад . Ва он кас ки таом бисёр хӯрд аз тафаккури бозмонду дили вай сахт гардад . Ва алқлби алқосии баъӣди ман аллоҳи баъӣди ман алҷнаҳи қариби ман алнор .

Ва лмни хоФи мақоми рабаи ҷинатон ва ман дўнҳмои ҷинатони тарсндагонроу андўҳгнонро чаҳор биҳиштаст : ду биҳишти заррин ва ду биҳишти симини Мустафо ( с ) аз ин чаҳор биҳишт хабар дода ва гуфта

Ҷинатони ман Фзаҳи онитҳмо ва мо Фиҳмоу ҷинатони ман зҳби онитҳмо ва мо Фиҳмо , ва мо бинҳму байни ани инзрўои илои рбҳми алои рдоءи алкбрёءи алии виҷҳаи фии ҷинаи адан .

Тарсӣ бояд ки рӯзгори марди ҳамаи айн андӯҳ гирданд . Чун андӯҳ падед омад офтоби муҳаббати ҳақи ҷуз бар дил вай нтобад ки ани аллоҳи иҳби кули қалби ҳазин .

Оламёни қадар андӯҳ надонистанд , андӯҳи бгзоштнд ва ба роҳи нафас берун шуданду шодӣу тараб ихтиёр карданд .

Агар ба ҷумлагӣ рӯй ба олами андӯҳи нҳодндӣ , ба ҳар майлӣ ки дар бодияи андӯҳи рафтандии ҷузи ҳадақаи Каррӯбӣону рӯҳонӣони қадамгоҳ эшон набӯдӣ .

Чеҳраи тарсу сӯрати андӯҳи фардо пайдо ояд ки қиёмати бозор хеш барсозад .

Ҳар нафасӣ ки ба тарсӣ бар кашида бошанд нурӣ гардад . Ва ҳар қадамӣ ки ба андӯҳӣ бардошта бошанд мураккабӣ шавад ки масофати сарои ризвон ба он мураккаб қатъ кунанд .

Оламёни ҳама дар итобу ҳисоб растохез бошанд . Ва андӯҳи хўоргон бар бисоти инс дар хаймау ҳўи мъкм бо ҳақ дар муноҷот бошанд ки яке аз эшонро низ аз биҳишт ёд наёяд .

Бузургиро пурседанд ки « худои ъзу ҷл бо андўҳгнону тарсндагон чаҳ хоҳад кард ? » гуфт « агар андӯҳ барои ӯ доранду маҳмили тарс аз баҳр ӯ кашанд , ҳануз нафаси эшон мунқатиъ нашуда бошад ки ҷоми рҳиқи висол бар дасташон ниҳанд бар он набишта ки أлои тхоФўоу лои тҳзнўоу أбшрўои болҷнаҳ .

Гоҳ он омад ки бодии хуш бар ҷони шумо вазад . Низ матарсед ва то абадулабад тараб кунед ва шод бошед . » шеър :