Қавлаи таъолӣ : бисмии аллоҳи арраҳмони арраҳими исми азизи имҳли ман Асоаи Фозои рҷъу нодоаҳи аҷобаҳу лбоаҳ . ?фони лами итўсли бсдқи қадамаи фии абтдоءи амраи Фозои тнсли бсдқи ндмаҳи фии охири умраи аўсъаҳи ғФро , ва қабл манеҳ узро ,у акмали ?лаи зхро ,у аҷзли лдиаҳи баро . Номи худовандӣ ки беном ӯ сухан мбтр ояд , ва безикр ӯ гуфтор мухтасар ояд , беситоиш ӯ ороиш гуфтор нест , беошноӣ ӯ равшаноӣ асрор нест . Бехизмат ӯ танро низом нест , бенеъмат ӯ ҷонро қавом нест . Беҷӯад ӯ вуҷӯд нест . Белутф ӯ шуҳуд нест . Подшоҳӣ ки сунъ ӯ беолатаст ,у хост ӯ беиллат . Карӣмӣ ки карам ӯ беҳадаст ,у қудрат ӯ бениҳоят . Меҳрбонӣ ки бандаи ҳақирро он маҳали ниҳод ки рӯзи байъат бо ваии ндоء : إни аллоҳ уштурӣ кард , вақти мисоқи талқинаш « қолўои балӣ » кард , дар лавҳи рақамаш : « сабқати ?лаами мнои алҳснӣ » кард , рӯзи эсори насибаш : «у أлзмҳми калимаи алтқўӣ » кард . Инат караму раҳмат , инат анояту шафқат ! қодирӣ ки ҳар чаҳ хоҳад тавонад .

Аз пӯлод чаҳ сахттар ? ки бар дасти Довӯд чун мум пичо кард : «у أлнои ?лаи алҳдид ? » аз замину осмон чаҳ гунгтар ? эшонро бе забони фаро наво кард ки : қолтои أтинои тоӣъин ! аз бандаи осӣ ки бечоратар ? ӯро бахуд ошно кард ва бо вай Нидо кард ки : ё أиҳои аллазӣнаи омнўои тўбўои إлии аллоҳи тавбаи нсўҳо ! эй гиравидагони ошноёну дӯстони ҳама тўбт кунед , бадаргоҳи ман бози оӣид , бо ман гардид агар шумо он кардед ки аз шумо ояд , ман он кунам ки аз ман ояд . Ҳеҷ ҷой маъюб напазиранд магари ӣнҷо , бози оӣид . Бҳичи даргоҳи гуноҳи нёмрзнди магари ӣнҷо , паноҳ бо ман оред . Аз номҳрбонони бмҳрбони оӣид . Аз дард навмидӣ бомед оӣид . Моро аз гуноҳи омрзидн бок нест , бози оӣид . Моро аз маъюб пазируфтан ор нест , боз гардид . Назир оят хон :у أнибўои إлии рбкми мақоми инобат бартараст аз мақоми тўбт . Инобати бози гашт бандааст бо худованди хеши бадалу ҳиммат ,у тўбти бозгашт бандааст аз маъсияти ботоъат . Инобат чист ? аз водии нифоқи бқдми сидқи бўодии скинт омадан , ва аз водии бидъати бқдми таслими бўодии суннат омадан , ва аз водии тафарруқи бқдми инқитоъи бўодии ҷамъ омадан . Ва аз водии даъвии бқдми аФтқори бўодии тФрид омадан . Аз водии хиради бқдми Фоқт бо ҳақ омадан . Тўбт чист ? шафиъии матоъ , вакили дарии мушфиқ , ноӣбии Карим , нақши гуноҳ маҳв кунаду ҳақи бшФоът ӯ аз бандаи гунаҳи кор афв кунад . Девони банда аз исёни пок ва мутаҳҳар кунад , марди тоӣбро бо мард бегуноҳ баробар кунад . Инаст ки Мустафо ( с ) гуфт : « алтоӣби ман алзнби кмни лои занби ?ла »у қоли слии аллоҳи алайҳу силам : « ани аллоҳи таъолии аФрҳи бтўбаҳи абдаи ман алзмони алворади алзоли алўоҷди алъқими алўолд » .

Мегуяд : ҳақи таъолии бҳичи тоъатии чунон зуд хушнӯд нашавад ки бтўбти тоӣбон . Рзоء ӯ бтўбаҳи гуноҳкор ҳамчун шодии он ташнаи дон ки дар биёбони хушк беоб ногоҳ боб зулол расад , ё ҳамчун мусофирӣ ки дар биёбоне мӯҳлики бору мураккаби хеш гум кунад , он гуҳи пас аз навмидӣ ногоҳ басари мураккабу бор хеш расад ё чун пери зании нозояндаи орзӯманди фарзанд ки нобиўсон ӯро бишорати фарзандии некӯи сират , зебои сӯрат , расад дар ҳамаи олами ҳеҷ шодӣ дар ҷанби ин се шодӣ нарасад ва ин се шодӣ дар ҷанби рзоءи ҳақ аз тавбаи тоӣби ночиз ва муталошӣ гардад . Ҳукми қадами чунон рафта ки агар касе ҳафтод сол дар харобот маъсият кунад . Он гуҳи рӯзии бдрдӣ ғуслӣ кунад . Бондўҳии либоси вафои дарушад , бтшўирии бмсҷди даройад , бҳиртӣ ниятӣ кунад бҳсртӣ даст бардорад , бдҳштӣ такбир гуяд , дар ҳазрати намоз ва роз шавад . Ҳануз он намоз тамом накарда бошад ки аз ҷалилу ҷаббор Нидо ояд бо аҳли малакӯт ки ё гмоштгони мо , дарин осмонҳо , имрӯзи ҳамаи ибодатҳои хеш бигзоред . Зҷли тасбеҳу тақдис дар боқӣ кунед . Ва атр истиғфор сӯзед он бандаи баргаштаи моро ки бо даргоҳ мо омад , он обӣ ки ба такаллуф аз он дидаи дарднок ӯ берун омад , дар хазона раҳмат бунаед то фардо дар ърсоти қиёмати ризвонро фиристем то даст ӯ гираду гирди қиёматаши برارد ва ин Нидо мекунад ки : « ҳозои атиқи аллоҳ » ин озод карда худовандасту бмғФрти расидаи ҳақ , барои онкӣ дар гуноҳкории ҳам доғи Муҳамад бар забон дошт ҳам доғи меҳри модар дар дил .

Овардаанд : ки фардо дар қиёмати бандаеро номаи хеш бадаст диҳанд , он кирдори олӯда худ бинад сар дар пеши афканд , андӯҳии азим бар вай нишинад . Ҳақи таъолии буии назар раҳмат кунад , гуяд : эй бечораи рӯзи фурӯ шудаи сар бар дор ки имрӯзи рӯз оштӣасту ҳангоми нисори раҳмат . Банда аз шарми ҳақи ҳам чунон сар дар пеш афканда медорад то раби алъзаҳи бикрам худ гуяд : бъзти ман ки сар аз пеш бурдорӣ ва дар ҷалоли маннигарӣ .

Агар ту дар дунё он накардӣ ки ман фармудам , ман имрӯз дар рӯзи бечорагӣу дармондагии ту он кунам ки ту хоҳии қул кули иъмли алии шоклтаҳ ҳар кас он кунад ва аз вай он ояд ки сазои вай буд . Ту бевафое ки турои чунон офаридам , сазои ман ҳамаи вафоу карам ки сифат ман инаст . Пас ҷоми шароби қудс бар дасташ ниҳанд як дами дркшди наъраи занон чун волҳон дар он сҳроء қиёмат меояду забони ҳол вай мегуяд :

Инаст ки раб Алъоламин гуфт : Фأўлӣки ибдли аллоҳи сиӣотҳми ҳасаноту кони аллоҳи ғФўрои рҳимо .