Қавлаи таъолӣ : бисмии аллоҳи арраҳмони арраҳими бисмии аллоҳи рӯҳи ллрўҳу шФоءи ллқлби алмҷрўҳ . Тӯбои лмни иғдўи бзкраҳу ирўҳи Фолрби алайҳи матлаъу албоби ?лаи мафтӯҳ :

Худовандо бинишонат бинандагонем , баномати зиндагонӣам , бФзлти шодоним , бмҳрти нозоними масти меҳр аз ҷоми ту моӣим , сайди ишқ дар доми ту моӣим :

Илҳоқаи мо илҳоқаи қиёмату растохез чаҳ гўӣим ки чист , он қиёмат ва он растохез ҳақаст ва бӯданӣ , ростасту афтоданӣ , ҳар кас бирасад бончаҳ сазоӣ ӯст ва подош гирад аз неку бад ки дар ҷарида ӯст . Гуфтаанд ки қиёмат давост : яке имрӯз ва яке фардо . Имрӯз маргаст ки дар хабар меояд ман моти Фқди қомати қиёмата ҳар ки бмрг расед қиёмат ӯ дар расед ҳар ки ин қиёматро яқин буд ҳамеша дар ҳавлу ҳароси марг буд , ҳамвора аз наҳифи ин қиёмати сӯхтау гудохта буд . Пайваста дар барги роҳу сози он сафар буд . Бузургони дайн чунин гуфтаанд ки : одамӣ аз ду берун нест , ё бар мисол сутурӣаст дар истаблӣ боз дошта , ё бар мисоли мурғӣ дар зиндон қФс карда он бечораи кӯ бар мисол сутураст , аз марги митрсд ва меларзад , донад ки сутурро чун аз истабл берун бузанд дар бори кашанд ва он ҷавонмард ки бар мисол мурғаст , пайваста дар интизор маргаст зеро ки ҳамаи шодӣу роҳати мурғ аз шикастани қФс буд чунонк он ҷавонмард гуфт :

Аммо қиёмат фардо хост растохезаст ки халқи аввалин ва охиринро дар он съиди ҳайбат ҷамъ кунанд , чунон ки раб алъзаҳ гуфт :у ҳшрноҳми Флм нғодр манеҳам أҳдои рӯзии азиму кории саъбу сиёсатӣ бениҳоят . Айвон кибриё баркашида , мизони адли дроўихтаҳ , сироти ростӣ боз кашида , Фродиси ҷамоли ороста , дӯзах ҳайбат барошуфта .

Рӯзӣ ки парда ҳо бурдоранд ва розҳо ошкоро кунанд ва тоҷҳои ҳазл бхок андозанд ва кулоҳҳои ҳавас фурӯ ниҳанд . Ва пиндорҳо аз об ва хок биафшонанду подоши неку бад дар канор ниҳанд . Кор аз ду берун набӯд , ё бар банда салом кунанду неъмати саломати ислом бар вай тамом кунанду номаи ваии бадаст рост диҳанд ки : Фأмои ман أўтии китобаи биминаҳ .

ё асири азоб ва ғром кунанд ,у лаззоту роҳот бар вай ҳаром кунанд ,у номаи кирдори ваии бадаст чап диҳанд ки :у أмои ман أўтии китобаи бшмолаҳ .

Онро ки номаи бадаст рост диҳанд аз олами малакӯт ҳар лаҳзае ҳазор шарбати каромату латофат бар даст вай ниҳанд , дар осмонҳо ҳадис вай кунанд , дар ҳаволии арш бо муқаррабони мубоҳот аз баҳр вай кунанд , он гуҳ ӯро бҷнот адан баранд , бо ҳўро ва айнану валадон ва ғулмон бинишонанд . Тоҷи виқор бар сараш ниҳанд , бар моидаи хулдаш ором диҳанд ва аз ҳазрати иззати ин Нидо равон гашта ки : клўоу ашрбўои ҳниӣои бмои أслФтми фии алأём алхолиаҳ мехуред ва меошомед азин Наими биҳишт чунонк хоҳед , аз фазаъи Акбар эмин гаштау бмқъди сидқи расидаи касро бо шумо ҳисоб на ва моро бо шумо итоб на . Эшон чун ин Нидо шунаванд , овоз бароранд ва гӯйанд : алҳмди ллаҳи алзии сдқнои ваъда . Ҳамди он худовандро ки ваъдаи худ рост гардонид ва моро шароб васл чашонед .

Ва онро ки номаи бадаст чап диҳанд , Нидоӣ қаҳр ояд бхознони дӯзах ки : хзўаҳи Фғлўаҳи сами алҷҳими слўаҳи сами фии силсилаи заръҳо сбъўни зроъо Фослкўаҳ гиред ӯро ба қаҳру унф , кашид ӯро бдўзх , дасту пой дар ғул карда ва дар занҷири ҳафтод газӣ кашида , ва аз раҳмати ҳақи навмед шуда ,у бсқри расида . Агар шарарӣ аз он оташ ки дар сқраст бадунё фиристанд , ҳамаи аҳли дунё битоқт шаванд пас чун буд ҳол касе ки дар миёни он оташ буд ? Мустафо ( с ) гуфт : бони худоӣ ки ҷони ман бед ӯст ки агар як ҳалқа аз он слослу ағлол бар кӯҳҳои дунё ниҳанд ҳамаи кӯҳҳо бгдозд ва базмин фурӯ шавад , пас чун буд ҳол касе Марвро бад-ӣни слослу ағлол банд кунанд ? ва агар як ҷома аз он ҷомҳои Қатарон ки қуръон аз он хабар медиҳад ки : « сробилҳми ман Қатарон » аз осмон дунё биёвезанд ҳамаи аҳли замин аз ганд он бимиранд . Пас чигуна буд ҳол касе ки ин ҷомаи либоси вай буд ? на аз газофи расӯли худои слии аллоҳи алайҳ ва силам гуфтӣ : « алҳмди ллаҳи алии кули ҳолу аъўзи биллоҳи ман ҳоли аҳли алнор » .