Қавлаи таъолӣ : бисмии аллоҳи арраҳмони арраҳим « бисмии аллоҳ » калимаи самоъҳо нзҳаҳи қулӯби алФқроء , бҳҷаҳи асрори алзъФоء , роҳаҳи арвоҳи алоўлёء , қувваи қулӯби алонбёء , селоаи судӯри алосФёء , қурраи ъиўни аҳли алблоء . Номи худовандӣ ки ашбоҳи толибони сӯхтаи ҷалол ӯ , арвоҳи қосидони афрӯхтаи ҷамол ӯ , анфоси азизон баста навол ӯ , ҳавоси муқаррабони саргаштаи иқбол ӯ , асрори орифони ташнаи висол ӯ , абсори муҳибони хастаи даллол ӯ . Басои рӯйҳо ки бирав кард ноёфт ӯ , басои дилҳо ки дарави дарди нохост ӯ :

ё أиҳои алмзмл эй пайғамбари мутаҳҳар , эй Сайиди атҳар , эй расӯли Акбар , эй муқтадои башар , эй бурҷи ҷалолатро моҳи анвар , эй дарҷи рисолатро дар азҳар , эй бар сари сиёдати афсар , эй бар афсари саодати гавҳар , эй унвони номаи ҷалолати номи ту , эй тарози ҷомаи рисолати аҳкоми ту , сармояи дайни каломи ту , перояи шариъати эъломи ту , эй нозими қаллодаи набувват , эй ношири эъломи рисолат , эй муаййиди арқони ҳидоят , эй кошифи асрори вилоят , эй возеъи минҳоҷи шариъат , эй рофеъи миъроҷи ҳақиқат .

Қуми аллили хези намоз шаб кун , лухтӣ аз шаб бедор бош шафоати умматро ,у лухтӣ хоб кун осоиши нафасро . ё Сайид агар ҳамаи шаб дар хоб бошӣ умматати зойеъ монанди , вари ҳамаи шаб бедор бошӣ ранҷаи шӯй , ва ман ранҷ ту нахоҳам . Чун бедор бошӣ бсбби бедории ту баъзе осӣонро биёмурзам тасдиқи шафоатро . Чун хоб кунӣ бҳрмти хоби ту боқӣ биёмурзам таҳқиқи раҳматро . эй Сайиди ту халъати қурбати мо ки ёфтӣ дар шаб ёфтӣ , ҳам дар шаби хизмати мо биҷои ор то чунон ки халъат дар шаб ёфта бошӣ шукри халъати бхдмти ҳам дар шаб гзордаҳ бошӣ .

эй ҷавонмарди бандаро ҳеҷ каромат чунон набӯд ки дар шаби торӣ аз бистар гарм бархезад мутаворӣ , бар даргоҳи борӣ , бо тазаррӯъу зорӣ , дар муноҷот шаваду қиссаи дарди худ бадв бардорад , гуяд бзбони ниёз дар ҳазрати роз : илоҳии боРоми даҳ то қиссаи дарди худ бтў бурдорам , бар даргоҳи ту май зорам ва дар умеди бимомез май нозам . Илоҳии Фопзирм то вои ту пардозам , як назар дар ман нигар то ду гетӣ боб андозам . Азизи ман дар шаби бедор ва ҳушёр бош ки шаби бӯстон дӯстонасту баҳори орифон , шаби марғзор муҳибонасту нури содиқон , шаби сарвар муштоқонасту роҳати арвоҳи мутӣъон .

Қавла :у ртли алқуръони тртило ё Муҳамади бшби қуръони бтртиб ва тартил хон ва дар намози бшби қроءт баланд хон то дӯстони мо дар маёдини қудси болҳони инс дар лиззати самоъи каломи мо ва дар роҳати пайғоми мо ҷонҳои хеш мепарваранду асрори хеши муаттару мрўҳи мигрдоннд . ё Муҳамад бо дӯстон мо бигӯӣ : чун хоҳед ки бо мо роз кунед рӯй бқблаҳ шаръ ореду қадам ва дар ҳазрат намоз наед . Алмслии иноҷии раба . Намози роз гуфтанаст ва дар умед кӯфтан , намоз сабаб наҷотаст ва бо дӯсти муноҷот , намози ниҳоят муҷоҳидатасту бдоити мшоҳдт . Намози хештанро аз дасти нафас рубуданаст ,у ҷаҳди бандагии намӯдану дӯстро сутудан . Бнмози дӯст аз душман пайдо гардаду ошно аз бегона ҷудо шавад байни алкФру алъбди тарки алслоаҳ . Мисли муъмин ки намоз кунад чун дарахт гуласт , маърифат дар вай чун буиу намоз бар вай чун гул ҳар касе тавонад ки гул аз дарахт боз кунад ва баргаш барканд аммо натавонад ки бӯяш кам кунаду насимаши бабрад . Ҳамчунин шайтон тавонад ки дар намози зоҳир васваса кунад то чизе аз вай бирабоед , аммо натавонад ки маърифат аз ботини бабрад .

Ва азкри исми рбку тбтли إлиаҳи тбтилои тбтл мақомӣаст аз мақомоти рўндгон , эшон ки дар манозилоту мукошифот хеш бидон расиданд ки биҳишт бо ҳамаи ашҷору анҳор дар ҷамоли хаёл эшон наёяд , дӯзах бо ҳамаи ағлолу анкол аз наҳифи эҳтироқи синаҳои эшон билразад , афъии ҳирси дунёи ҳаргизи дандонӣ бар рӯзгори айши эшон натавонади ниҳод .

Хорӣ аз бешаи ҳасаду кибри бдомни эшон боз нагирад . Гардӣ аз биёбони нафаси аммора бар гӯшаи рдоءи ислом эшон нанишинад . Дӯдӣ аз ҳоўиаҳ ҳаво бидида эшон нарасад ва бичишам ибрат бхлқ нигаранд . Бзбони шафқат сухан гӯйанд , бадали раҳмат улфат гиранд . Мулкӣ сифатанду гадои сӯрат . Салотин роҳанд дар либоси масокин рўндгонанду масофат дар миён на , парандагонанду иллати пару бол на , мисатонанд аз шароби ишқ , зиндагонанд бҳёҳи қурб :

Раби алмшрқу алмғрби лои إлаҳи إлои ҳўи Фотхзаҳи вкило чун майдонӣ ки худои ҷаҳон ва ҷаҳонён ӯст , дорандаи бандагону прўрндаҳ эшон ӯст , кордон ва нигаҳбон ӯст , ӯро вакилу корсози худ дон ки басандатар аз ҳамаи кор созандагон ӯст . Аз такопуии худу шуғли худ яксар беруни ой ва худро яксар бадв сипор , рӯй аз ҳама бигардону такя бар змон ӯ кун ,у дил аз халқ бурдор ва тадбир бигзор , ҳамагии худ дар дасти тақдир ӯ на то роҳи талаб бар ту равшан шавад . ӯ худованд ягонааст , бандаи як ҳиммати як талаб хоҳад , аз мард ҳар ҷое ва ҳар дарии ин ҳадис дуруст ноед : фикан рҷлои раҷулаи фии алсрӣу ҳомаҳи ҳамтаҳи фии алсрё :

Он меҳтари оламу Сайиди валади одам ( с ) дар нигар то чаҳ хитоб бадв расед :у асбри алии мо иқўлўну аҳҷрҳми ҳҷрои ҷмило « ва лақад наилм أнки изиқи сдрки бмои иқўлўн » « Фосбри сброи ҷмило » « Фосбри комаи сабри أўлўои алъзми ман алрсл » «у асбри лҳкми рбки Фإнки бأъинно » . Чанд ҷойгоҳ дар қуръони он меҳтари оламро сабр фармуд , зеро ки трёқи заҳри бало сабраст . Ва нишони аҳли муҳаббату ло сабраст , он сабр дар меҳнати бас корӣ нест ки он худ халқро одатаст , мард мардона онаст ки дар неъмат сабр кунаду қадам бар ҷодаи убудийят нигоҳ дорад ва аз рақами хеш дар неъмати пой бурун наниҳад . Он намруду қоруну фиръавн ваҳомону амсоли эшон ки ғарқаи дарёӣ ҳалок шуданд , ҳамаи натиҷа бесабрӣ буд дар неъмати одамии кФўр ва кнўдаст , дар неъмати қадамаш бар ҷой бинмоанд ва аз ҳади хеши даргузараду ашру бтри пеши орад . Инаст ки раб алъзаҳ гуфт : куллан إни алإнсони литғии أни роаҳи астғнӣ . Лои ҷурм дар дунёи саранҷоми корашони ин буд ки : ва кам أҳлкнои ман қарияи бтрти маишатҳо . . . Алоиаҳ , ва дар уқбои ончии раб Алъоламин гуфт дарин сӯра : إни лдинои أнколоу ҷҳимо . Ва тъомои зои ғуссау ъзобои أлимо .