Қавлаи таъолӣ : бисмии аллоҳи арраҳмони арраҳими исми азизи лрби азиз , самоъаи иҳтоҷи илои самъи азизу зикраи иҳтоҷи илои вақти азиз ,у фаҳмаи иҳтоҷи илои қалби азиз .

Самъи бсмоъи алоғёри мубтазалу қалби болоштғоли болоғёри мустаъмал , маттии ислҳи лсмоъи ҳозои алосми алъзиз .

Номи худовандӣ ки қадар ӯ бемунтаҳӣасту суҳбат ӯ бо дӯстон бе баҳост , дар қадари ниҳон ва дар сунъ ошкороаст , аз монндгии давр ва аз авҳом ҷудост . Дилро бдўстӣу хирадро бҳстӣ пайдост , на дар сифат ӯ чун , на дар ҳукм ӯ чарост . Дар шунавоӣу бенаӣ ва доноӣ яктост .

эй худовандӣ ки дар дили дӯстонати нур аноят пайдост , ҷонҳо дар орзӯии висолати ҳайрон ва шайдост . Чун ту мавлои крост ? чун ту дӯст куҷост ?

Ҳар чаҳ додӣ нишонаст ва ойин фардост . Ончӣ ёфтем пайғомаст ва халъат барҷост .

Нишонат бе қарории дилу ғорат ҷонаст , халъати висол дар мушоҳидаи ҷамол чаҳ гӯям ки чунаст ?

Ва алнозъоти ғрқоу алноштоти нштои илои охирҳо , ишоратаст бсноиъи қудрату бадоеъи фитрату лтоӣФи ҳикмат дар офариниши хлиФту ҷумлаи маҳали назар авомасту сабаби роҳи бурдани эшон . Омма халқ бидида сари бсноиъ ва бадоеъ нигаранд , осори раҳмату қудрати бенанд . Аз сунъ далел гиранд бар вуҷӯди сонеъ , аз асбоб равиш даргиранд то барисанд бҳзрти мусаббибу илайҳи алошораҳи бқўлаҳ : « أу лами инзрўои фии малакӯти алсмоўоту алأрз » ?

« أи Флми инзрўои إлии алсмоءи Фўқҳм » ? « أу лами исирўои фии алأрзи Финзрўо » ? « Фонзри إлии осори раҳмати аллоҳ » ! « ҳўи алзии ирикми оёта » ! « снриҳми оётнои фии алоФоқ » алоиаҳ . . . .

Бози орифони роҳу садиқони даргоҳро ҳоле дигарасту назарии дигар , бидида сар бсонъ нигаранд , асрори аноят бенанд бидида дил бмбдъ нигаранд анвори ҳидояти бенанд .

Бидида ҷон баҳақ нигаранд , рояти вуҷӯди бенанд . Бидида шуҳуд бмшҳўд нигаранд , дӯстро аёни бенанд . эй мискин то кӣ дар саноеъу бадоеънигарӣ ? як бор дар сонеъу мубдиъи нигар то аҷоиби латоифи бинӣ ! аз саноеъу бадоеъи он бинӣ ки аз ӯ хезад , ва аз сонеъу мубдиъи он бинӣ ки аз ӯ сазад . Ҳар ки назораи гоҳ ӯ ҷузи шавоҳид саноеъ нест , ӯро дар роҳи ҷавонмардон қадамӣ нест ва аз ин ҳадиси бмшоми ваии бӯе расида нест . Бисёр буд ки на саноеъ ва на бадоеъ , на хилоиқ , на ълоӣқ , на замон ва на замин , на макон ва на макин , на арш ва на фарш , на само ва на смк , на фалак ва на малик , на моҳ ва на моҳӣ , на аъён ва на осор , на аён ва на ахбор . Ҳақ буд ҳозиру ҳақиқати ҳосил , қиўми поянда бҳич ҳаст нмонндаҳ , буд ва ҳаст ва хоҳад буд , лами излу лои изол , бетағайюру интиқол , мавсуфи бўсФи ҷалолу ҷамол . Ҳар чаҳ халқаст ҳама нобӯданӣу фонӣу холиқи ҷли ҷалолаи бҷлоли ъзи худ бӯданӣу боқӣ . « кули ман алайҳои ?фону ибқии ваҷҳи рбк » . « кули шайъи ءи ҳолки إлои виҷҳа » . Бош эй ҷавонмард то ин қуббаи ахзар фурӯ гушойанд ва ин бисоти ағбр дар наварданду ақди парвин табоҳ кунанд , чеҳраи моҳу хуршед сиёҳ кунанд , смокро бар смк зананд то ин ваъда нақд шавад ки : явми трҷФи алроҷФаҳи татаббуъҳо алродФаҳ ва ин хабар аён гардад ки : қулӯби иўмӣзи воҷФаҳи أбсорҳои хошиъа . эй мискини тағофули имрӯз тағобун фардост . Пероя эй пеши ту ниҳодаанду сармоя эй дар даст ту дода . Перояи нафас туасту сармояи нафаси ту , нафасро дар кори дору нафас зойеъ магузор , инро иморат кун ва бидон тиҷорат кун , то фардои азин тиҷорати судҳо бинӣ ки некӯ гуфта он ҷавонмард ки ин шеър гуфт :

Абди алмалики Марвони Халифаи рӯзгор буду бӯи ҳозми эмоми зоҳиди вақт буд . Аз вай пурсед ки : ё ҳозми фардои ҳолу кори мо чун хоҳад буд ? гуфт : агар қуръони михўонӣ , қуръони туро ҷавоб мегуяд . Гуфт : куҷо мегуяд ? гуфт : Фأмои ман тғӣу осри алҳёҳи алднёи Фإни алҷҳими ҳаии алмأўӣу أмои ман хоФи мақоми раба ва наҳй алнФси ани алҳўии Фإни алҷнаҳи ҳаии алмأўии бдонкаҳ дар дунё ҳар нафасиро оташӣаст ки онро оташ шаҳват гӯйанд , ва дар уқбо оташӣаст ки онро оташ уқубат гӯйанд . Ҳар ки имрӯзи ботши шаҳват сӯхта гардад , фардои ботш уқубат расад лои маҳола , ва ҳар ки имрӯзи боби риёзату муҷоҳидати оташи шаҳватро бинишонад , фардои боби раҳмату нури маърифати оташи уқубатро бинишонад то бғоитӣ ки аз нури маърифати муъмин бФрёд ояд гуяд : « ҷуз ё муъмини Фқди атФأи нўрки лҳбӣ » . Ҳамчунин дар дунё дар дил ҳар муъмин биҳиштӣаст ки онро биҳишт ирфон гӯйанд ва дар уқбо биҳиштӣаст ки онро биҳишт ризвон гӯйанд . Ҳар ки имрӯз дар дунёи биҳишти ирфони бтоъту ибодату ҷаҳду убудийят ороста дорад , фардо ба биҳишт ризвон расад . Инаст ки раб Алъоламин гуфт : Фإни алҷнаҳи ҳаии алмأўии бандаи муъмин дар он манозил бо рифъат ва он мсокн бо съти миёни ғрФу тараф бар тахти бахт такя зада , тоҷи мурассаъи бҷўоҳри аноят бар сари ниҳода , ғулмони мхлдўни валадон чун дар макнуни смотин бар кашида , соқён бо ҷоми рҳиқу таснӣму моءи муайяну шер ва майу ангабини пеши омада ва ин ваъдаи каромату айни латофат нақд гашта ки : « аъддти лъбодии алсолҳини мо лои айни рأту лои изни самъату лои хатари алии қалби башар »

Иҷмоъи уламо салафасту иттифоқи аҳли суннат ки биҳишту дӯзах ҳар ду муҳаддисанд азалӣ на , ҳар ду имрӯз офарӣдаанд фонӣ на , биҳишт бо ҳар чаҳ дар вайаст аз ҳуру айну дӯзах бо ҳар чаҳ дар вайаст аз ҳаёту ъқорб , боқӣанд ҳамеша . Фаноро боишон роҳ на .

Раби Алъоламин ки онро офарид , бақоро офарид на фаноро . Ки ин ҳамаи савоб ва уқобанду ҳақи ҷли ҷалолаи савобу уқоби аъмоли бандагон ботил накунаду ончии айни савобу уқоб буд фонӣ нашавад бхлоФи молику забонӣау ризвон ки бар эшон марг равоаст зеро ки на айни савоб ва уқобанд , балки расонандаи савоб ва уқобанд бҳкми фармону аллоҳи аълам .