Қавлаи таъолӣ : бисмии аллоҳи арраҳмони арраҳими бисмии аллоҳи калимаи самоъҳо рабиъи алҷмиъи ман алъосӣу алмтиъ ,у алшарифу алўзиъ . Ман асғии илайҳи бсмъи алхзўъи тарки таййиби алҳҷўъ ва ман асғии илайҳи бсмъи алмҳоби тарки лазизи алтъому алшроб .

Маҷнӯн банӣ омири он кори афтодаи Лайлӣ , вақте нақши номи Лайлӣ бар девор дид , шефтаи нақши ном Лайлӣ шуд . Ҳафт шбонрўз дар мушоҳидаи он набишта бинишаст ки ҳеҷ таом ва шароб нахурд . Гуфтанд : эй маҷнӯни ҳафт шбонрўз бетаому шароб чун басар оварадӣ ? гуфт : эй бечора касеро каш бо номи дӯсти хуш буд таому шаробаши куҷо ёд ояд ?

Тҷдонии басари Лайлии шҳиҳо .

Ин ҳол махлуқӣаст дар даъвии ишқи махлуқии пас чаҳ гӯйӣ касе ки қиблаи ҷони ваии ҳазрати қудси илоҳӣ буду ғолиби дили ваии меҳри зоти қадим . Агар бо ному зикр ӯ таому шаробаш ёд наёяд чаҳ айб буд ? .

Бӯи бикр шблӣ гуфт : зикри рабии таоми нафасӣ ,у сноءи рабии либоси нафасӣ ,у алҳёءи ман рабии шароби нафасии нафасии Фдоءи қалбӣ , қалбии Фдоءи рӯҳӣ , рӯҳии Фдоءи рабӣ .

Мӯсо кулем ( ъ ) чиҳил шбонрўз бар умеди самоъи каломи ҳақ мунтазир нишаст ки таому шароби бахотир вай нагузашт . Боз чун баталаб Хизр мешуд дар дабиристони илм , як ним рӯз ӯро аз таому шароб шикеб набӯд то гуфт : « отнои ғдоءно » ин ҳоли натиҷа ишқасту ишқи бдоноиӣу зиракӣу фатвои ақл ҳосил нашавад : « ишқ омаданӣ буд , на омухтанӣ » .

Касе ки ин роҳ нарафт , манзили ин роҳ чаҳ донад ? ӯ ки муҳаррами ишқи набӯдаи ҳарами дӯстро чаҳ нишони пурсад ? :

Қавлаи таъолӣ : إзои алшмси кӯрати илои охирҳо . . Мустафо ( с ) гуфт : ҳар ки хоҳад то қиёмати кубро нақдӣ бинаду аҳвол растохез бирав ошкоро гардад , гӯй : إзои алшмси кӯрат бар хон то сиёсату съўбти он рӯз ӯро маълум гардад .

Чаҳ мояи нишон тавон дод аз ҳавлу съўбти рӯзӣ ки атлолу русуми кунро оташ бениёзӣ дар зананду бдҳраҳи қаҳри сар даҳр бурдоранду олами муҳаддисро ҳбоء мансур кунанду теғи сиёсат бар торак афлок зананд , ғубори ағёр аз домани биФшондаҳу лагоми эъдом дар сари мураккаб вуҷӯд кашида , офтоби мунаввари сиёҳ ва мкўр карда , ситорагони рахшони басони борон аз осмон бирехта , кӯҳҳои бо салобату шиддати фарои равиши омада ва аз бими ҳақи суст ва бевазн гашта , оламён аз ҳавли қиёмати зхоӣру нФоӣси амвол аз даст бидода ва пушт бидон оварда , вуҳушу туюру сбоъи номукаллаф аз сиёсату ҳайбати он рӯзи ҳама биҷон гашта , дарёҳои олами ҳамаи дарҳами кушодау тъзиби душманонро ҳмим ва ғуслин шуда , ҳар касе ва ҳар танӣ бо кирдори хеши ҳам бар ваҳм сар карда , инаст ки раб Алъоламин гуфт :у إзои алнФўси завҷат борӣ бингар эй мискин ки ҳам бирав ҳам сари худро чаҳ сохтаеу кирдорӣ ки қарин ту хоҳад буд ҳам дар гӯр ва ҳам дар қиёмат чаҳ андӯхтае ?у қуръони қадими турои ин андешаи миФрмоиду турои ин панд медиҳад ки :у лтнзри нафаси мо қидмати лғду Мустафо ( с ) гуфта : « алъбди алмؤмни байни мхоФтини умри қади мзии лои идрии мо аллоҳи сонеъи фӣа ,у аҷали қади бқии лои идрии мо аллоҳи қози фӣаи Флитзўди алъбди лнФсаҳи ман нафса ва ман дунёаи лохртаҳ ва ман алшбибаҳ қабл алкбр ва ман алҳёҳ қабл алммот . Фўи аллоҳи мо баъди аламути ман мстътб ва мо баъди алднёи алои алҷнаҳу алнор » .

Расӯли худо ( с ) чунин мегуяд : ки муъминро ҷой эминӣ нест миёни ду бими дармондау гирифтор шуда : яке умри гузаштау ҷаридаи неку бади ваии набишта , надонад ки бо вай дар он чаҳ хоҳанд кард азуи дргзорнд ва афв кунанд , ё ӯро бон бигиранд ва азоб кунанд ?у дигари умрии ноомада ва корӣ нобӯдау рӯзгории нодида , надонад ки ҳқтъолӣ дар он биравӣ чаҳ қазо карда қзоءи бқоء ё қзоءи фано ? тақдири тоъат , ё тақдири маъсият ? тақдири саодат , ё тақдири шақоват ? бандаи муъминро бойени ду ҳоли ҷой эминӣ нест . Ғофил бӯдану фориғи нишастан раво нест . Бояд ки аз нафаси худ худро озодӣ бар гирад , ва аз дунёи уқборо баҳра Эй сетанд , ва аз рӯзи фироқи рӯзи шуғлро насиб гирад ва дар ҷавонии периро мунтазир бошад ва дар зиндагонии маргро барг кунад ки пас аз марг рӯй оштӣ нест . Бони худоӣ ки ваҳдоният сифат ӯст ки пас аз дунё сарое нест ки онҷо мақом кунанд , алои ҷинат ки неъмати исломи онҷо бар банда тамом кунанд , ё дӯзах ки ӯро асири азоб ва ғром кунанду роҳату лиззат бар вай ҳаром кунанд .