Қавлаи таъолӣ : бисмии аллоҳи арраҳмони арраҳим « бисмии аллоҳ » калимаи азои самъҳо алъосўни нсўои злтҳми фии ҷанби раҳматау азои самъҳо алъобдўни нсўои сўлтҳми фии ҷанби алҳитаҳ , калимаи ман самъҳо мо ғодрти ?лаи шғлои алои кФтаҳ . Ва лои умарои алои аслҳтаҳу лои знбои алои ғФртаҳу лои арбои алои қзтаҳ .

Номи худовандӣ ки ҷуз аз ваии худоӣ на , ва дар ҳукми вай чун ва чарое на ,у ҷузи бнўр ӯ касро равшаноӣ на ,у ҷузи болҳом ӯ касро тавоноӣ на , ва бо ҳукм ӯ касро тавоноӣ на ,у ҷузи бҳдоит ӯ касро бенаӣ на . Азизаст ин ном ки дилҳоро инсаст , ва ҷонҳоро пайғом , аз дӯсти ёдгор ва бар ҷони ошиқони салом . Дар ҳаждаҳи ҳазор олами каси натавонад ки қадам бар бисоти тавфиқ наад магари бмдди лутфи ин ном . Касро дар ҳар ду сарои зиндагӣ мусаллам набӯд магари бръоиту ҳимояти ин ном . Дар ҳафт осмон ва ҳафт замини каси мақбул ҳазрат наомад , магари боқарори ин ному каси маҳҷӯри даргоҳ иззат нагашт магар бонакор ин ном .

Изл ба ксироу иҳдӣ ба ксиро .

Қавла :у алъодёти збҳои ин одӣот ки аллоҳ қисм бидон ёд кард , ё асбҳои ғозёнанд , ё роҳилаҳои ҳоҷён чун мураккабҳои эшонро ин шараф ва манзалатаст ки аллоҳи таъолӣ қисм бидон ёд кунад . Шарафу манзалати ғозёну ҳоҷён , худ ки донад ғояту ниҳояти ону кадоми забон иборат кунад аз дараҷоту каромоти эшон ? ! оре ҳар ки дар роҳи тоъат ӯ равад аҷаб набошад , ки дар риояту аноят ӯ бошад . Он ғозӣ ки дар маъракаи ибтол ва дар мақоми қаттол аз баҳри эъзози дайни ислому аълоъи калимаи ҳақи микўшд , тани сиблату дил фидо карда . Ва синаи азизи худ ҳадафи тири душмани сохта , ва он ҳоҷӣ ки табли раҳили фурӯи кӯфтау хону монро видоъ карда , ва рӯй ббодиаҳи мардуми хори ниҳода , зёъу асбобро зойеъ гузошта , ва бо майлҳои бодияи дӯстии гирифта , ба каъбаи мушаррафи муқаддаси расида , рдоءи таҷред бар афканда , лаббайк тФрид зада онҳо ки бад-ӣн сифатанд зоирон ҳақанд . Ва ҳақаст бар худованди Карим ки қосидони даргоҳи худроу зоирони ҳазрати иззатро бинавозад ва бо эшон каромат кунад . Фардо дар ҳзираҳи қудси эшонро сохта , коси инси халъат висол ёфта , аз худованди зўи алҷлол дар равзаи ризвон бар тахти бахти такяи занон , дар маҷмаъи рӯҳу райҳон , дидори зўи алҷлоли аён , эшон меҳмонон ҳақанд ,у ҳақи эшонро мизбон .

إни алإнсони лрбаҳи лкнўди мавзе қисмаст . Аллоҳи савганд ёд мекунад ки : ин одамии кнўд ва кФўраст . Носипосу нопок аз кори дайн , ҳамеша ғофилу бҷҳлу ҳирсу бухли ноил . Рӯзи равшани бгноаҳ сиёҳ кардау шаб дароз бихоб ғифлат кӯтоҳ карда .

Даргоҳ худованд гузошта . Ва рӯй бхимаҳ ва харгоҳ карда шод бидонаст ки соли нав дар ояду шодяши биафзояд . Худ надонад ва на андешад ки ҳар нафасӣ ки бар май оради гомии бмрги наздик тар мешавад . Ва ҳар рӯзии манзилӣ аз роҳи охирати боз май барад :

أи Флои иълми إзои бъсри мо фии алқбўру ҳсли мо фии алсдўр . Нмидонди ин мардум ки чаҳ ақабаҳо дар пеш дорад . Ки бар он гузар мебояд кард ? аз сакароти маргу зулмоти гӯру ҳсроти қиёмату фазаъоти дӯзаху даракоти зиндон ! расӯли худо ( с ) мегуяд : « луи тълмўни мо аълами лзҳктми қлилоу лбкитми ксироу луи тааллуми албҳоӣми ман аламути мо иълмаҳи ибни одами мо аклтми смино » .

Агар ончии маро бар он дидор афтодаст шуморо бъшри ъшири он дидор будӣ , рӯзу шаби дидаи шумо ашки бор будӣу хандаи шумо андак ва гиристан бисёр будӣ . Ва агар ин ҳайвонҳоу бҳоӣми номукаллаф ва ин сутурон ки бо эшон хитоб ва итоб нест ва бар эшон амр ва наҳй нест ва эшонро савоб ва уқоб нест аз ин ҳадиси марги он миқдори бдонстндӣ ки одамиён донистаанд , кас аз гӯшти эшон луқмае чарб нахурдӣ ки аз биму боки марги зор ва назор гаштандӣ . Ва аз роҳату лиззати алафҳои хеш безор шудандӣ ! мискини одамӣ бе ҳазараст аз онкӣ бе хабараст , хабар надорад аз онкӣ хатар надорад . Он рӯзи бидонад ки дониш суд надорад . Он гуҳ дарёбад ки дарёфтро Фоӣдаҳ набӯд !