Қавлаи таъолӣ : бисмии аллоҳи арраҳмони арраҳими босами ман лои ғарази ?лаи фии афъолау лои ивази анҳу фии ҷалолау ҷамола , босами ман лои иҷди алФқири ман дунаи қророу лои иҷди аҳади ман ҳукмаи Фроро .

Номи худовандӣ ки номаши мӯнис муфлисонаст , ёдаши роҳати дили мридонст , меҳраши қӯти ҷони мштоқонст , ёфташ рӯзи давлати толибону суру сарвари дрўишонст .

Азизи қадар ва азим шанаст , малик ӯ ҷовдону иззат ӯ бекронст . Самоъи номаши баҳори ҷони ошиқону рӯҳ рӯҳ дӯстонаст . Худовандӣ ки чароғи тавҳид дар кулбаи дили дӯстони фазл ӯ афрӯзад , сириштҳои пиндошт аз соҳати дӯстони нори адл ӯ сӯзад . Гоҳи нури имон дар пардаи куфр ва зулмат бидорад , гоҳи заҳмати зулмати куфри бнўр имон бардорад .

Худои ҳама офаридагон ӯст он кунад ки худ хоҳад . Доранда ва донанда ӯст ҳар касро он диҳад ки сазоӣ ӯ буд . Молик алмалик ӯст , якеро малик диҳад то пайваста дар рӯҳу райҳон буд якеро малик нафас диҳад то ҳамеша дар зулмати исён буд . Тӯбо касеро ки фардои меҳмони дили вафодори некӯкор буд . ?вил бар он кас ки фардо дар зиндони нафаси ғаддори макор буд ! аз адл ӯ барин яке ҳукми шақовати рафтау ҷавр на , аз фазл ӯ бар он яке ҳукми саодати рафтау майл на .

ЛإилоФи Қурайш « إилоФҳм . . . » дарин сӯраи асҳоби аилоФ ки сарварон Қурайш буданд , аллоҳи таъолии номи эшон барда ва ҳамчунин хонаи каъба ки қиблаи ъолмёнсти номи барда .

Захми адли азалӣ бар асҳоб аилоФ омад , сарафрозӣу меҳтарии эшон бар оламёну қаробати расӯл ( с ) мари эшонро ҳеҷ суд надошт . Асари фазлу лутфи худовандӣ рӯй бидон хонаи сангин беҷон оварад то бад-ӣни тахсӣс ва ин ташрифи мушаррафу макрами гашт ки : раби ҳозои албит ва дар он сӯра дигар гуфт : «у тҳри байтӣ » . Дарин сӯраи азоФти рубубият бо хона кард ки : б ҳозои албити худованди ин хона . Ва дар он сӯраи азоФти хона бо худ кард ки : «у тҳри байтӣ » пок куну поки дори хонаи ман . Ин чунонаст ки хонаро гуфт : ман он туам , ту он ман . Азин аҷабтар ҳар ки қасди хона каъба дорад , бҳҷу умра , эшонро касон хеш хонду зоирон , то бар лисон набувват бирафт ки : « алҳоҷи вФди аллоҳи алии байтау алъмори зуввори аллоҳу ҳақи алии алмзўрони икрми зоира » . Арбоби маорифро андарин маънӣ забонӣ дигараст гуфтанд : ҳаҷи ду навъаст : яке аз хона худ шавад ба байтулҳаром , яке аз ниҳод худ бархезад бадаргоҳи зўи алҷлолу алокром . Он яке то Арафотаст , ва ин яке то бмърФти маърӯф . Онҷои чашма замзамаст , ӣнҷои ақдоҳи шароби лутфи дамодам . Онҷои қадамгоҳ халиласт , ӣнҷои назаргоҳи худованди ҷалил . Онҷои оёт байнотаст ,у ӣнҷои ройоту лоёт . Онҷои рукни шомӣ ва ямонӣаст , ӣнҷои ганҷи маъонӣ . Онҷои бқдми раванд , ӣнҷои баҳами раванд :

Он якеро ҳоҷ Макка гӯйанд , ин якеро ҳоҷи ҳақ . Эшон каъба аз роҳи бодияи ҷустанд , ӣнон аз роҳи дил . Дар хабараст ки Фриштгони ҳоҷи Маккаро истиқбол кунанд , рокибонро мусофаҳа кунанд , пиёдагонро мъонқаҳ кунанд . Аммо ҳоҷи ҳақи он қавм бошанд ки Фриштгони эшонро набенанд , осмону замини буи эшон нашунӯд , аршу курсӣ бар соқи давлат эшон нарасад ! эй мискин агар қӯти он надорӣ ки бо мусофирони роҳи ҳақиқат дар бодияи сифат сафар кунӣ , бории сафари бодияи сӯратро миён дар банд ки аллоҳи таъолӣ чунин мегуяд :у ллаҳи алии анноси ҳаҷи албит кам аз он набошад ки бо сокинони кӯии мо бахонаи мо ое . Агар пел натавонӣ буд , борӣ аз пашшае кам мабош ки бар сӯрат пеласт ! гуяд : агар бқўт пел нестам ки бори кашам , борӣ басӯрат пелам ки бори хеш бар каси ниФкнм .