Ман ва мо нагуфтаасту ҳркҷои зикр хеш карда аст гуфтааст эшон чунин гуфтанд ва эшон чунин карданд , ва агар ин дуъогӯии дарин маҷмӯи сухани шайхи барин минвол ронад ки бар лафзи муборак ӯ рафтаасту саёқати сухан аз барои табаррук ҳам барон қарор нигоҳ дорад , аз фаҳми авом давр уфтад ва баъзе аз хонандагони бал ки бештар дар назми сухану тартиби маъонӣ ба ғалат уфтанд ,у пайвастаи ин маънӣ ки шайх ба лафзи эшон хештанро хостааст , дар пеши хотир ҳифз натавонанд дошт ва баришон душвор бошад , хосса бар касе ки аввали китобро мутолиа накарда бошад ва ин маънӣ надониста . Пас ин дуъогӯӣ ба ҳукми ин аъзор ҳар куҷо кӣ шайхи лафз эшон гуфтааст лафзи мо ёдкардааст чаҳ ин лафз дар миёни халқи маъҳуд ва мутадовиласт ва ба фаҳми хонандагони наздиктар . Аммо ин маънӣ мебояд донист ки ҳар куҷо ки мо ёд кардаем , бар лафзи мубораки шайхи эшон рафтаасту алъоқли икФиаҳи алошораҳ .