Маликоу подшоҳо ! дар ин лаҳза ва дар ин соъат , туҳафи тҳёту салоати салавот ба равони поки Сайиди алмрслин , чароғи осмону замин , Муҳамади расӯли аллоҳ дар расон , байзаҳои аъмол ниҳодаем бар хошок аз осеби чанголи гурбаи шаҳвати нигоҳи дор . Моҳрӯёни амал , коҳрбоиӣ доранд дар дили мо , худовандо ! моро ҳонгӣу қӯтии бахш то рабӯда нашавад . Тан шӯра гашта мо рака аз оби шӯри ҳирс , шӯра гаштааст , ба тавфиқи муҷоҳида , поку таййиби гардон . Дили мо рака аз хайли хаёли васвасаҳо пой кӯб гаштааст , ба борони тавфиқу Хизри тоъоти музайяни гардон . Тобҳи табъи моро аз садамаи санги сангини дилони нигоҳи дор . Ба вақти марг чун мурғи ҷони мо аз қФси қолаб , берун хоҳад рафтан , шохҳои дарахти сабзи саодат , мурғи рӯҳи моро бинмо тодри орзӯии он , пару бол хуш бузанд ва ба нишот бе икроҳи беруни пурд .

Ки : « волноштоти ншто » . Ифтитоҳи мақолот ба ҳадисӣ кунем аз аҳодӣси Мустафавии салавоти аллоҳи алайҳи лақади ҷоءи фӣ « дрри алохбор » ан алнабӣ алмхтори алайҳи афзали алслўот ва аълоҳоу акмали алтҳёту асноҳо она қоли лҳорсаҳи сабоҳи явм : « Киеви асбҳт ё ҳориса ? қол : асбҳти мўмнои қол : ани лкли ҳақи ҳқиқаҳи Фмои ҳқиқаҳи аимонк ? қол : азлати нафасии ани алднёи Фозмоءти нҳорӣу асҳрти Лайлии Фкоءнии анзри илои арши рабии борзои вконии анзри илои аҳли алҷнаҳи итзоўрўну илои аҳли алнори итғоўўни Фқол алнабӣ : « асбти Фолзм » сами ақбли илои асҳобау қол : « ҳозои ъбдои нури аллоҳи қалбаи бнўри ҷалола » . Сайиди алмрслин , чароғи осмону замини слии аллоҳи алайҳу силами рӯзии миён ёрон нишаста буд рӯй , ба ҳориса кард ва гуфт : эй ҳориса ! имрӯз чун бархестӣ аз хоб ? гуфт : муъмин бархестам . Муъмини ростӣ , муъмини ҳақиқӣ , муъмини бегмону тақлид .

Пайғомбари слии аллоҳи алайҳу силами Фрмўдкаҳ : ҳар ростиро нишонеаст ва ҳар ҳақиқатиро аломатӣаст . Нишони имон ту чист ?

Гуфт : ё расӯли аллоҳ ! ман аз дунё давр шудам ки дунёро дом ғурур дидаму ҳиҷоб нур дидам . Ба рӯз , ташна сабр кардаму шаб , бедор будам ва ин соъати муайяни арши раҳмонро ба чашми зоҳири мибинм , чунонкии халқ , осмонро мебенанду аҳли биҳиштро мибинм ба ин чашми зоҳир , миёни биҳишти якдигарро зиёрат мекунанд ва канор мегиранду аҳли дӯзахро бо ин чашм май байнам ки ғарив мекунанду фарёдашон ба гӯши зоҳир май шинавам .

Расӯли слии аллоҳи алайҳ ва силам фармуд : « асбти Фолзм » : ёфтӣ , роҳ рост дидӣ . Ончӣ мебинӣ ҳам бар ин равиш муҳкам бош , то ончӣ дидӣ мақом ту шаваду малик ту шавад , зеро дидан дигарасту малик шудани дигар . Баъд аз он расӯли слии аллоҳу алайҳу силами рӯ ба ёрон кард ва фармуд : « ҳозои абди нури аллоҳи қалбаи бнўри ҷалола » : ин банда , он бандааст ки худои ъзўи ҷл .

Чашми дили ин мардро срмҳ маърифат кашидаасту чашму дил ӯро мунаввар гардонидааст .

Чун ҳорисаи тоъати худро пеш оварад ки рӯз ба рӯза будаму шаби бедор ва аз дунё давр шудам то инҳо дидам ва шунидам , ончии халқи нмибиннду нмишнўнд , расӯли слии аллоҳи алайҳу силам ба лутф ӯро бедор кард ки намози худро мубин , ниёзи худро магӯ , он ба анояту бахшиши ҳақи дон .

Боз сипедӣ парид аз дасти шоҳ ба дастурии бргўшҳ бом нишаст . Тифлон дар фару ҷамоли он боз ҳайрон шуданд . Тии тӣ ва тўтў мекунанд ва аз даври мипндорнд ки он бози султон , аз баҳри тии тӣу тўтўӣ эшон нишастааст . Ндонанд ки он боз ба анояти подшоҳ ба гӯшаи он вайрона нишастааст . « нури аллоҳи қалбаи бнўри ҷалола » яъне магӯ ки рӯз чунин кардаму шаб чунон кардам , ало бигӯ ки он худовандӣ ки рӯзро мунаввар карду шабро мастир кард ба анояти хешу бахшиши хеш бар дилу дидەи ман раҳмат кард .

« лоткўнўои ман абноءи алъамалу кўнўои ман абноءи алозл » зоҳидӣ аз амал андешанд ки чунин кунем ва чунон кунем . Орифон аз азал андешанд ки ҳақ чунин кард ва чунон кард ва азҳоиу ҳўии амал худ наяндешанд .

« алзоҳди иқўли Киеви аснъу алъорФи иқўли Киеви иснъ »

Зоҳид мегуяд : оҳи оҳ чаҳ кунам ман ? ориф мегуяд : оҳ то ӯ чаҳ кунад ?