Ва баъд аз он ки ҳоли днёўии мо нек шуда буд ҳар як либосӣ пӯшедем рӯзӣ ба дар он гармобаи шудем ки моро дар он ҷо нагузоштанд . Чун аз дар дррФтими гармобаи бону ҳаркии он ҷо буданд ҳамаи барпои хостнду боистоднди чандон ки мо дар ҳаммоми шудему даллок ва қайи даромаданд ва хизмат карданд ва ба вақте ки беруни омадем ҳар ки дар маслахи гармоба буд ҳамаи барпоӣ хостаҳ буданд ва наменишастанд то мо ҷома пӯшедему беруни омадем ва дар он миёнаи ҳаммомӣ ба ёрӣ аз он худ мегуяд : « ин ҷавононанд ки фалони рӯзи мо эшонро дар ҳаммом нагузоштем »у гумони бурданд ки мо забон эшон ндонем ман ба забон тозӣ гуфтам ки « рост май гӯйии мо онем ки пилос пораҳо дар пушти баста будем » он мард хаҷал шуд ва узрҳо хост ва ин ҳардуи ҳол дар муддати бист рӯз буд ва ин фасл бидон оварадам то мардум бидонанд ки ба шиддатӣ ки аз рӯзгор пеш ояд набояд нолид ва аз фазлу раҳмати офаридагори ҷли ҷалола ва ъам нўолаҳ ноумед набояд шуд ки ӯ таъолӣ раҳимаст .