Рахнаҳоӣ ки маро дар ҷигари он мижгон кард

Зиреҳӣ нест ки битавон ба қабо пинҳон кард

Ин тароват ки гул рӯй туро дода худо

наметавонад нафаси сӯхтаро райҳон кард

Гӯии хуршед ба хӯни дасти зи осоиши шаст

Ҳасани рӯзӣ ки сари зулфи туро чавгон кард

Серумаи хомшии тӯтӣ гуё гардид

Бас ки назора ӯ оинаро ҳайрон кард

Тухми умеди ман аз саъии фалак сабз нашуд

Донаи сӯхтаи хӯн дар ҷигар деҳқон кард

Ҳеҷ ҷои зери фалаки қобил ором набӯд

Ин садафи гавҳари маҳбӯси маро ғалатон кард

Ғӯта дар хӯн шафақ зад зи надомати соиб

Ҳар ки чун субҳи лабии зери фалак хандон кард