Хоҷаи абдураҳими табризӣ
Бас накӯ гуфт агар ту наситезӣ
Лафзи қуръону сӯрати инсон
Гуфт бошанд фии алмисли завҷон
Маънии ону рӯҳи ин з наҳуфт
Боз ҳастанд дар ҳақиқати ҷуфт
Ҳар дуро худ ҳақиқат аз раҳи роз
Воҳид « лонФрқ » омад боз
Ақл ва ҷонасту ҳис ва он ҳрчор
Кодмӣ шуд бидон ҷудои зи ҷидор
Ҳайати иҷтимои ин ҳар чор
Кард ӯро Халифаи ҷаббор
Ҳарки ӯ бе яке аз ин чор аст
Одамӣ нест нақш девор аст
Ҳиси инсон агар надорад он
Назд оқили танӣ буд бе ҷон
Ваон малоҳат ба назд аҳли назар
Дорад он маънӣу сувари мазҳар
Маънавӣ дигар рабӯдаи насиб
Зу расӯлу набӣ , валеу ҳабиб
Он се ва ин чаҳор , ҳафт тамом
Ҷомеъи ҷумлаи зоти хайри аном
Карда ҳар ҳафт ошкор ва наҳуфт
« аноомлҳ » аз ин ҷиҳати мигФт
Бози андари муқобили инсон
Ҳафт батнаст маънии қуръон
Ҳар яке зон бад-ӣн қарин омад
Сар « сабъи алмсонӣ » ин омад
Зоҳири хоҷаи сӯрати раҳмон
Мъниши кони халқаи алқуръон
Ҳафт ва ҳафтаст чордаҳ , зон ном
Ёфт « тоҳо » ки буд бадари тамом
Лафзу маънӣу ҷону тани мӯъҷиз
Нест ва набӯд чу он дигар ҳаргиз