Бар раҳеи мигзшти шайхи маин
Саъди дайни ҳмўиаҳ бо тамкин
Биркаи об буд дар раҳи пер
Ки гузаштан аз он набӯд гзир
Мураккаби шайхи зи об боз ҷаҳид
Акси худро чу андар об бидид
Шайх гуфт обро бшўронид
Акс ӯро бар ӯ бпушонед
Оби равшан аз он мукаддари гашт
Бе тъби асби шайх аз он бигузашт
Кард ишорати пас онгаҳ аз чапу рост
Сӯии асҳоби кини тариқ шумо аст
Асби нафаси ту тавсан омад ҳон
То нагардӣ аз он ту саргардон
То ки дар вай рамиданӣ бошад
Он ҳам аз акс дӣданӣ бошад
Чун зи худбинӣ ӯ гирифт ором
Бзрўрт шавад ба зери ту ром
Агар аз суннатӣ шавад худбин
Рӯи мубоҳӣ ба зиди он багазин
Ҳар ибодат ки гашти одати ту
Қӯт нафасаст он ибодати ту
Пас мудовоаи соҳиби истеъдод
Накунад ҷуз ба сӯрати аздод
Ба ту хайрӣ ки бошад андари дайр
Беҳтар аз масҷидаст бо « анохир »
Сари таклифи ҳукм тъҷиз аст
Донад он кас ки аҳл тмииз аст
Бори бардошти одамии фузул
Эзадаш хонд аз он « злўму ҷҳўл »
Лутф ӯ гар нагуфтӣ « отоҳм »
« иҳмлўо » зоки бал « ҳмлноҳм »
Кӣ ба поён раседӣ эй гумроҳ
Туу бори ту бе « итўби аллоҳ »
Бор ӯ кард то фурӯ монад
Таҳтаи аҷз хеш бархонад
Хон « амни иҷиб » соз кунад
Дар « ании қариб » боз кунад
Маъсияти кони туро ба узри орад
Беҳтар аз тоъатӣ ки аҷаби орад
Кибри Иблису аҷзи одами байн
Зон ду як кори баҳри худ багазин
Он лъини абади зи худбинӣ
Венаи сафии аҳади зи мискинӣ
Баҳам оварадам ин сухани сар ва бен
Тоъат аз баҳри нафас хеш макун
Ҳарчӣ хоҳӣ каз он шӯии меҳтар
Ҳарчӣ камтар кунӣ турои беҳтар
Гоҳ гоҳе аъўзи болшитон
ГФтҳонди аҳли дили ман алрҳмон