Давоӣ ғамнатавон сохт ҷуз ба бодаи ноб

Маро ба лутфи худ имрӯз соқио дарёб

Саҳар чу талъат зноҷ дидам андари хоб

зи шавқи он дили бирён ҷигар шудаст кабоб

Алии алсбоҳ ба аз кӯза асал бошад

Ба пеши хотири махмури косаи сероб

Чаҳ хуш буд ба ҷаҳони сояи бони нони тнк

Ки мех ӯ з гурз бошаду лғонаҳи таноб

Дилам чу хаста ҷўъ аст мекунам парҳез

Биор гардаи бирёну шарбати унноб

Ба хонқаҳ нашавад нони тамом , май тарсам

Макун ту айб агар май рӯм ба айни шитоб

Чу дид каллаи бирён ба нони шамсии зм

На шарм калла қандаст ин замон дарёб

Макаши ту миннати ду нон чу сӯфии мискин

Ба нони хушк қаноат кун ва ба кӯзаи об