Қурбонат шавам ман ки ҳаргизи ҷузи андешаи висолат хаёл надоштам . Аҳволӣ аз ихлоли маҳрӯм рӯй дода ки ҳусӯли хаёлат низ ба ваҷҳе ки бояд муяссар нест , мисра : чаҳ кунам хати бахти ман инаст . Бо вуҷӯди фиқдони шикеб ҳамчунон ҳавсила хоҳам кард . Аз аҳадии ҳам гила надорам , аввал қорўраҳ нест ки дар ислом шикаста бошад . Ҳамвора муштоқон маҳҷӯранду наздикони давр . Дар таии он рқъаҳи ҳоӣӣ ки собиқи ирсол хизмат шуд истидъои нигориши шарҳ ҳоле карда будам , надонам маҷол мтолът науфтод ва ё асъоФи масъӯли ниёзмандонро маслиҳат надиданд . Борӣ агар димоғу фироқии дории гоҳи бегоҳи мухтасар ё муҷмал ё муфассали тарҳӣу шарҳӣ аз ҳақоиқи ҳолоти шарифи брнгории холӣ аз илтифотӣ нахоҳад буд , чунончии ин мояи тавваҷуҳро низ мзоиқт хезад мухторанд , байт :