Хатар , ин чанд гоҳ ки риши сифедӣ « таббат » ва « тавҳид » бар ту рост ва устувор афтод , то имрӯз ки анҷоми нахустин моҳ баҳораст чаҳ кор кардае ? ва аз гзўи анори внҳоли хурмоу синҷиду ҳастау юнҷау пистаи вдигри дарахтҳои зудгузару дайри пой чаҳ ба бор овардае ? бекост ва фузуд ончӣ кунун хуррам ва сабзасту гумон хўшидн несту умед ҷӯшидан ҳаст барнигор ва бар шумор ва бо ман фирист то ин рози пӯшидани пайдоу бикоргӣ ё кордонии ту низ ошкоро шавад .

Пеш аз ин созу сомони пелаи варӣу савдогарӣ низ пардохта будӣ ва бо сармоя каму суди андак дар сохта . Гоҳе огоҳии мидодӣу навид физоиш мефиристодӣ , чун шуд ки ин ҳангомат аз он шеваи нигориши банд бар забонасту даст бар даҳон ? магари сармоя зиён карду гулати ношукуфтаи дасти Фрсўд хазон шуд . Суду зиён дар ин кор ногзрасту кост ва фузуд даст дар оғӯши якдигар , бики лағзиш аз пеш рафтану бадрӯди пешаи хеши гуфтани кори донишварону шумори ҳунар парварон нест . Агар гарми вгиро бар саркори нёӣӣ ва ба дастури гузаштаи сўдоснҷи ин бозори нёӣӣ , сабки сории девона рангат хоҳам дид на гарони донишии фарзонаи санг .

Ҳамчунон дар кор бошу бедори зӣ ки шӯридаи кории моя зиён науфтад ва ба олӯдаи дастӣу ози парастии забони гзо ва ангушт намой ин ва он нашӯй . Алии ёру аббосро ба забони нағзу рафтори хуши осӯдаи дор то ҳам онон дар кишту кору шухму шёр ба гуноҳи тани осоӣии олӯдаи нёинд ва ҳам тўози дашти нокандау кишти парокандау дигари костиҳо ки аз сардии боғкорони хезади пеши ман шармсору фарсӯдаи нпоӣӣ .