Асмъил ; худ доне аз дарози дроӣии гризонм ва дар гуфт ва навишт кам сроӣӣу кӯтоҳгароиро ба мўӣии овезон , вале чун нигориш порсӣ пардохт душвораст , ва аз ин равиш то он манишҳо ҳамон дастони музейу дастори дидау дониста дар озорам , то агар дайгариро низ ба ин шеваи ниёзи хезад аз як навиштаи се чаҳор нома тавонанд сиришт .

Дар ин се нигоштаи он физоиши гуфтор аз дилтангӣу ҷунбиш хашм хост , паҳнаи биғораҳ фарохӣ гирифту хома бе хостаи ман соз густохӣ ангехт . Агарат даст ва дилӣ ҳаст дар ҳар се аз дар дид нигоҳӣ кун ва ҳар моя ки доне ва туоне кӯтоҳ намой то онон аз хондан хаста науфтанду забони накӯҳиши гарон низ бар ман баста монад . Ман чашми боздидии срсрӣ на аз сар бениш гумоштааму кост ва фузудро газ ва трозўӣӣ гузошта . Номаи Аҳмаду доӣиро ду бахшу навиштаи хатарро нимаи тавон кост . Агар туоне пой дар нау чунончии душвори донеи бҳрчаҳи туоне паймони гарав дар бндў огоҳӣ фирист , то бар ҳанҷории зебоу гуфтории нағз ва аз он шевотар ороста боз фиристам .

Фарзанди дил ба корӣ дар банду гиребон аз чанги андешаҳои парокандаи даракаш , ноҳамвориҳои кайҳону носозгориҳои мардумро сар то дам сангӣ манеҳ , аз зишт зебо назояд ва аз пашм дебо наёяд , бо ҳамаи мардумии варз , ва аз ҳамаи захми дадии хур , кнгоши некии ангезу омодаи подош бадӣ бош , ҳама инанд ва аз ин бадтар . Ҷуз аз ҳазор яке ва аз бисёр андакӣ ки мардум ва худро ҷузи зиёну суд ва ба афтоду беҳбуди пеша ва андеша набинӣ . Дандони поки паямбарро ба донкии сим ба санги озмоинд ва ба ҷои оби шӯри хӯни шери пурвирди Заҳроро чун бода гулранг гуморанд , то бар буи судӣ ниёзманданд ва ба андешаи газандии бими окнд , ҳама гарм гуфторанду нарми рафтор , фурӯтананду меҳрбон , оҳистаи пўинду чарби забон , пос доранду сипоси гузор , поимрднду дастёр , худои нокарда чун бениёзӣ хосту бим дар кост , ҳама даст банданду пои зан , намак нашносанд ва дар шикан , талхи даринаду блндгроӣ , кин андешанду худситоӣ , дурушти пўинду зишти гӯй , хираи кашанду пархоши ҷӯй . Хуб онаст ки ӯро нашиносӣ ,у кордонии онкӣ аз ҳама дар ҳаросӣ . Ин писарони ёдгор он падаронанд ки яксад ва бист ва чаҳор ҳазор пайғамбарро куштаанд ва ҷой нишин ононро ки дарёии омрзгоринду киштии растгорӣ ба аку хӯни оғишта . Тухми харбузаи латифиро агар ҳамаи сола дкш наёрӣ ва дар заминии тоза ва навгир накорӣ , ҳастӣ худ нарми нармак боз монад ва дар пастии гавҳар кирмак гирад .

Ин ҳеҷ мояи панҷ пурвазро ки годаҳи ҳафт падарасту зодаи чаҳор модар , ҳазорон ҳазор сол афзӯн шуд то ҳамеи тухм дигаргун несту оби ҷуз аз пушти хоҷау пеши хотун на чашми суду умеди беҳбуд аз ин тухмаи доштан , лола дар шӯраи бум коштанаст ва агар мағзи кору ниҳоди гавҳари ин говон бешоху даму харон бо гӯшу сам ки номаш аз дар воруни бозии мардуми ниҳодаи бози шикофӣ , ҷузи дашти дашти деви одами фиребу гилаи гилаи саги мардум хора наёбӣ , шеър :

Сиришту моя мардумӣ дид ва донишаст , ва доду бениши хуй ва манишаст ,у роҳу равиши фурӯ хӯрданасту чашми баҳам кардан , оҳистагӣ ва оромишасту бахшандагӣу бахшоиш , бори зердастон бурданасту тимори бенавоён хӯрдан , аз ҳамаи кас рустагӣаст ва бо бори худои бастагӣ , ва монанди инҳо . Бо онҳамаи пўёӣӣу ҷўёӣии сдики ин дар ки дидӣ ё аз ки шунидӣ муштии хашми бораи зинҳори хора , одамӣ рӯй аҳримани хуй , рӯбоҳи ранги гурги оҳанг , чашми дарида шарм парида , худ сипоси худошинос , девонаи ҳуши худ фуруш , сабки сояи тнки моя , хоми андешаи ҷанги пеша , сусти гумони сахти камон , тавонгари ҷомаи гарои ҳангома , фузун то се сиёҳи коса , номи хеши одам ниҳодаанду гурги осоу гурбаи маниш ба шағоли маргӣу рӯбоҳи бозӣ дар пӯсти душман ва пӯстин дӯсти афтода , шеър :

Саркори сардор ба дастӣ ки дидау дастоне ки доне дар срдориаҳи гушояндаи ин розасту навозандаи ин соз . Ниёзат ба гузоришии тозау нигоришӣ нав нест , чун шумори кор инасту бунёди мардуми рӯзгори барон , дил аз андешаи кору кирдори онони бози пардозу берун аз ин беша ки тешаи решаи ном ва нангасту санги шишаи фурӯи фарҳанги оҳангу ҳанҷории дигари гир , сипоси онро ки чунонат насохтаанду бирнгт аз найранги ӣнони поку пардохта .

Ҳар мояи зишти бинӣ фаромӯш кун ва то ҳар пояи бдшнўӣ хомӯш бош , тоби бабру печи мада , чиз бубахш ва ҳеҷ махоҳ , мардумии ору дадии байн , никўӣии созу бадии каш , хон парокану хӯни ошом , пирӯзии расону шабихун бар , дашноми нюашу ситоиши сарой , гуноҳи нигару бахшоиши андеш , шеър :

Ду ёри дӯсти дидори сутӯдаи ҳанҷор ки марои пос ҳо доштаанд ва бар гардан аз дар коми гузории сипос ҳо гузошта фармоиш хурмо кардаанд , ва ба бадгумонии онкӣ дайр ояду даҳанҳо лаби нёлўдаҳ сайр шавад , сози накӯҳишро бод ба срнодмидаҳ . Оқои Аҳмад , оқои Муҳамад , Меҳдӣ , ҳар се ё ҳар крои доне нигориш кун ва сифориш намой ки штрўории навбари хуши чирк ё кирмонӣ ё тухми Бам ва агар ҳар се бошад хуштар , яккаи чин ва даст гузину пеш аз онкии ёрон аз чашм дошт хаста шаванд ва ман ба шохчаҳ фурӯ гузошт шарми огӣну саршикастаи равонаи раии созу нигоришҳои пӯзиши овези анбози вай , кӯтоҳиро ҷузи ранҷиши ману биғораҳи ёрони анҷуман судӣ нест . Зиёнро суд махон ва бад афтод беҳбуди мадон . Зуди ин каминаи фармоишро ороиши анҷоми бахшу перояи фарҷоми даҳ , таҳтаи зерини астрх « наҳруад »ро росту санҷида на коҷ ва печида бидон роҳу равиш ки Аҳмадро нигориш рафт ва худ низ сифориш кардӣ , найзории сабзу хуррам ва аз ҳастаи кории дрхтстонии анбӯҳу дарҳами брсоз . Бодому писта низ чндонкаҳи туоне бабр ва дар кори бзргрҳоӣ « чодрглаҳ » ва « таббат » ва « боғи ҳунар »ро бар коштан инҳо ки гуфтаму амрўду тӯти сиёҳ ва ҳар беху шох ки дар он реги буму санглохи решаи ёзду болои фарозад , фармони даҳу паймони гир .

Токҳои « ҷндқ » ва « додкин »ро болида то молидаа агар имсол аз хок брнагирӣ ва бар чифту парчини нёўизӣ , кӯшиши куштани ҳама бесуду баргу бориш яксар дар пои ҳоҷӣу пушти нисоу оринҷи аббосу зонуӣ иброҳӣм нест ва нобӯд хоҳад шуд . Боғ бе токи чеҳр беозинасту чифт бе ангури чарх бепарвин , шеър :

Чаҳоруми шавол дар рай нигориш ёфт .