Мирзои ҷони ман аз даҳ солагӣ то имрӯзи ҳаргизи ҷндқро тиҳӣ аз осӯдаи мардӣу худованд дардӣ надидам он рӯзгорҳо роҳрави ростини мирзои зиёи аддӣн буд . Се чаҳор тани вобаста хуб дошт . Ҳамаи ворастааи сурх ва зард буданд , ва дар хӯрд тоб ва тавон худ дорои сӯзу дард . Пас аз ваии мирзои Масеҳ хокистар нишин дӯдаи қаландарӣу саргаштаи ҳомӯни слндрӣ бар ҳама бартарӣ дошт ,у номи хуҷастаи фарҷоми нестӣ бар бодомаи ангуштарӣ ӯ низ чун ҷома барандохт , крблоӣии иброҳӣми пояи ҷой нишинӣ ёфту ороиши афзои кунҷи хомӯшӣ ва гӯша гузинӣ гашт . Ҷӯй ӯ низ ба дарёи пайваст .

Муллои Нурмуҳаммади худро бар каманд ӯ овехт ,у корбнди ойину оҳанг ӯ шуд . Чун мирзои Сайиди Муҳамад дар рӯзгор ӯ шох ва ёл афрохту пар ва бол ифшоанд , ӯро нишастӣ чўнонкаҳи пешвоҳои пешинаи нхост , вале бар дигари даравишони бешӣ ва пешӣ ёфт . Дӯдаи хоксории якбора сард нашуд ,у ойинаи яке гӯйӣ ва яке ҷӯёни чандон кӯби озмои хоку ранги афзои грднгшт .

Мирзои саййидмуҳаммад агар чаҳ бурун аз ойини даравишон буду бараҳна аз ҷомаи эшон , вале аз дар гавҳари хуии Фрштӣу рои равшану ҳанҷори сутӯдаи ду ҷаҳони дарвешӣ . . . Ва ба кеши ман то падараши фарсангҳо бар пешии вай . . . Низ бадрӯди сипанҷии лона ки дар оҳанги ҷовиди хонаи Сайиди ҳодӣ низ аз ҷомаи сабзу сипед ки рахт некбахтонаст озину зевари ҷуст ва дар он сипоҳи пирӯз бо асби мумину шамшери чубин , сиёҳии лашкари бозони пойгоҳро зебу ороишии баст , ва он дасту дастгоҳро хостаҳи сӯзу хаси пардоз олоишӣ гардӣда ба сўки ваии андари дӯдаи дарвешӣ ва мардумӣҳои дарвешонаи ҷома сиёҳ оварад ,у гавҳари хоксорӣ ва яке гӯйиро ки тӯдаи хокистару торак бе афсари кулоҳ тахтаст , лоф ҳастӣу нанги худпарастии таҳтаи кулоҳи афканд , ногузираст ки гӯйӣ буд ин чавгонро .

Имрӯз дар он кричаҳ бе даричаи вкўии танги лонау сипанҷи танги хона касе ки шоистаи ин кор бошад ва боиста ин бор , нмкхўоргиҳои куҳнау навро , савганд , ҷузи ту касе нест ,у кеши яке гӯйӣ ва яке ҷӯиро ки беҳтари ёсо ва ойинаст , додрасӣ неруӣ ҳаст ва буд покии доману даҳони парҳез аз дағоу дағал , пурвои ниёзу намоз , фаромӯшӣ аз созу сомони тавонгару дарвеш , хамӯшӣ аз нангу номи бегонау хеш , аз ҳар мояомез гусехтан , аз ҳар пояи овез гурехтан ,у дигари равишҳои нек ва манишҳои нағз ки физоишу фар дарвешӣаст ва аз офариниши бегонагӣ ва бо худои хешии ҳама дар ту фароҳамаст , ва ҳам инҳо перояи султони боязиду иброҳӣми адҳам .

Мо бимирем лўтёнаҳи биё аз ҳамаи андешаҳо хосту хуй дар бар , ва дар ҳамин ҷома ки ҳастӣ бад-ӣни пешаи рой ва рӯйовар , аз ойинаи дил бар ин кунҷи торики партави афкан , ин фархундаи ёсоро ки чархи куҳани дасти Фрсўди шикаст ва шикан кард , нӯсоз . Гулгашти роғи тамошои боғи шеваи обёрии пешаи дарахти корӣ , ҳанҷории пелаи варӣ , кирдори савдогарии поси зан ,у фарзанд , парастиши хешу пайванд , ойин хост ва нишаст , ёсоқи пайванду паймону пайваст . . .