Бидон ки бунёди ислом бар покӣ ниҳодааст . Қол алнабӣ « банӣ алисломи алии алнзоФаҳ » . Ва покии таҳорат обаст . Ва асли ибодат намозаст . Қоли алнби‑ълиаҳи алслўаҳи волслом‑ « алслўаҳи имоди аддӣн »у асли ибодат намозаст . Намози ҳузур « сет » ,у ҳузур бе таҳорати ростнёид ва ин таҳорат ба ғифлат натавон кард . Нахусти ҷамъияти дил бояд ва он ниятасту тҳортбии ният дуруст набӯд ки « аъмоли болнёт » .
Амал ба манзалат ҷисмасту ният ба мсобти рӯҳ ,у ҷисм бе рӯҳи дафнро шояду рӯҳ бе колбуди шарифи аст‑каҳ ҳар чаҳ ба худ қоим буд шараф ӯ аслӣ буд , ҳаргизи бнрсд . Вҳр чаҳ ба дайгарии қоим буд шараф ӯ ба қавом ӯ таъаллуқ дорад . Чун аз он қоида биафтад он шараф ботил шавад . Амал ба ният қоимаст . Шараф ӯ ният бошад ,у ният ба худ қоимаст , шараф ӯ ба нафас худаст . Ният беъмлсоҳб қадараст ,у амал бе ӯ бехатараст . Воз ӣнҷо фармуд расӯл « неаи алмؤмни ман аблғи ман амала » .
Ҳар феълиро калидӣасту калиди намоз таҳоратасту калиди таҳорати ният . Қоли алайҳи алслўаҳи вассалом : « мифтоҳи алслўаҳи алтҳўр » . Нияти ҳузуру ҷамъият диласт дар вақти адоءи ибодат бар шинохти қадари маъбуд .
Ва чун ният маълум шуд таҳорат бар ду навъаст : зоҳиру ботин . Аммо таҳорати ботин ба шинохти ҳақи таъолӣ рост ояд . Аммо таҳорати зоҳир ба об ҳосил шавад дар вақти вуҷӯди об ва ба хок ҳосил шуд дар вақт ӯ . Зикри гуфтану аъзоъи вузӯро шустан ва аз се бори ногузаштан . Расӯл гуфтааст ҳар ки беш аз се бори об харҷ кунад дар ҳар мавзӯ ки бӯдааст зулм кардааст . Шароиту арқон ӯ маъҳуд ва маълумаст . Аз шарҳи он мустағнӣем . Ва бар асари он таҳорати дил аз ҳуби дунё ба ҷой овардан воҷибаст .
Чун ин ду таҳорат ҳосил омад дар маҳаллии поки рӯ ба қибла бояд овараду ҳузури маъбуди вшҳўди масҷуд бо дил бибояд гуфт ва аз сари ҷамъияти такбир бояд карду қуръон ба ҳурмат бояд хонд ва дар рукӯъи тавозуъ бояд намӯд ва дар суҷуди хушўъу хузўъ , вабои дил бояд гуфт ки « алмслии иноҷии раба » . Ва ин ҷумлаи лобуди намоз ва таҳоратаст . Ҳар чаҳ кам буд ҳаловатии надиҳад .
Ва ин таҳорат ва намоз бидон каси гарони оидкаҳ ба ҳақиқат ҳар ду нарасидааст . Аммо он кас ки қадар покӣ бидонаст пиўстҳонро толиб буд . Коҳилии мард дар таҳорати зоҳир аз нопокӣ ботинаст . Чун дил пок шуд зоҳир низ дар таҳсили таҳорат маҷд бошад .
МтўсФаҳи ҳаргиз бе вузӯи худро равондозад , аз онкии эшон ба сари таҳорати дил расидаанд . Хўоҳндкаҳи пайвастаи зоҳирро низ пок доранд .
Иброҳӣми хўосҳри вақт ки ба бодиҳФрў шудӣ аз маълӯмот бо худ кӯзаи об беш набардӣ . Гуфтӣ сози таҳорат бо худ дорам то вақт фӯт нашавад . Ва дар охири аҳди иллат исҳол бирав муставлеи гашт , ва ҳам дар он иллат фармон ёфт . Чнингўинд ки он шаби вайро чиҳил бор ба истифроғ ҳоҷат омад . Ҳар бор ки фориғ шудӣ дар об нишастӣ ва ғусл кардӣ . То ба охири ҳам дар миёни оби колбуд холӣ кард . Ва ин камоли сафоӣ ботин бошад ки як зарраи лавс дар таҳорати зоҳир натавонад дид .
Саҳли бен ъбдоллҳ‑рҳмаҳи аллоҳ ълиҳ‑ро пурседанд ки таҳорат чист ва чандаст ? гуфт ҳафт : таҳорат илмаст аз ҷаҳл ,у таҳорати зикр аз нисён ,у таҳорати тоъат аз маъсият ,у тҳортиқин аз шак ,у таҳорати ақл аз ҳамоқат ,у таҳорати гумон аз тӯҳмат ,у таҳорати имон аз ширк . Ҳаркиро ин ҳафт таҳорат ҳосил омад ҳар ибодат ки кунад завқ он биёбад .
Мутасаввифаро ин ҳосиласт . Лоҷарами пайваста бар сари саҷҷода фароғат нишаста бошанд мунтазир , то вақт дар расад ба гузордан фариза машғӯл шаванд , ва ба тарки ҳамаи ишғоли гФаҳ барои адои намоз аз онкии қадари ҳузури эшон донтду завқи таҳорату тоъат эшон ёбанд . Ҳар ки корӣ бидонаст пайваста бидон мувозибати намояд .