Бидон ки хуши рӯеи фаръ хўшдлӣаст . Касе ки дил ӯ хуш бошад рӯй ӯ ҳамеша кушода бошад .
Хўшдлиро асбобаст : яке қатъи тамаъ , дигари қамъи ҳирс , сдигри тарки ҳасаду ҳақад , чаҳоруми ризо ба қазо , панҷуми эътимод бар ҳақи таъолӣ .
Чун ин маъонӣ ҷое ҷамъ шуд ҳамаи хўшдлии вгшодаҳ рӯе бошад .
Аз онкии зоҳири одамӣ тбъботн ӯст . Ҳар чаҳ дар ботин ҳаракат кунад асари он бар зоҳир падед ояд . Агар қабзӣ дар дил ояд абусӣ дар рӯй ояд , ва агар бастӣ дар дил ояд бшоштӣ дар вай ояд .
Ва қабз дар дил бидон сабаб буд ки чизе ҷӯяд ки он насиб ӯ набӯд . Дар ноёфт он ранҷур шаваду танг дил гардад , хуши рӯе аз вай баравад , ба ҳарки расад сухан натавонад гуфт . Ҳамеша бо халқ ба сабаби фӯти насиб ба ҷанг бошад ва бо ҳақи таъолӣ ба сабаби хилофи мурод ба хашм бошад .
Аммо чун мардро маълум шуд ки ҳқ‑сбҳонаҳу тъоли‑рсонндаҳ рӯзӣасту нигаҳи дорандаи зоҳир ва ботинаст , ва ба касбу ҳирси ҳеҷ зиёдат нахоҳад шуд ва ба тақсири ҳеҷ фӯт нашавад , ҳамеша хўшдлу кушода рӯй буд .
Дар хабари асткаҳ вақте расӯли бҳъбдоллаҳи бен мсъўдрсид . Вайро танги дилу гирифта рӯй дод . Гуфт ё Абдуллоҳи хуши дилу кушода рӯй бош ки ҳар чаҳ дар тақдир рафтааст ба ту расад ва ҳар чаҳ туро ниҳодаанд ба дайгарӣ ндиҳанд .
Хуш рӯй нишони мтобъти расӯл аллоҳаст .
Ъоишҳ‑рзии аллоҳи ънҳ‑дри ахлоқи расӯл ‑оўрдаҳаст ки пайвастаи хуш рӯйу кушодаи лабу мутабассим будӣ .
Анс‑рзии аллоҳи ънҳ‑гўиди чандини соли хизмати рсўл‑ълиаҳи алслўаҳи волслом‑крдм , ҳаргиз ба корӣ ки хато кардам бо ман нагуфт ки чаро чунин кардӣ ва рӯй турш накард . Азонкҳҳқи таъолии вайро хлътӣ дода буд ки на бо ҳақ ба ҷанг будӣ ва на бо халқ ба хашм . Лоҷарами пиўстҳхўшдлу кушода рӯй будӣ .
Ва сабаби хўшдлӣу хуши рӯеи мувофиқат ҳақаст . Дар хабараст аз расӯл ки гуфт агар касе ба касе расад ки вайро нохуш рӯй бинад бидонед ки ҳақи таъолии бовай хашмнокаст , ки асари ғазаби ҳақи таъолӣ дар дили ваии падед омадааст .
Пас хуш рӯй бӯдан на аз ғифлатаст ки нишони ризоӣ ҳақаст ,у хуши суханӣ бе фӯҳши нишони илҳом ҳақаст ки як соъати мазоҳ аз боб суннатаст , « кони расӯли аллоҳи имзҳу лоиқўли алои ҳқо » .
Ғарази азин онаст ки то дар таййибат кардани мутасаввифа инкор накунӣ ки аҳволи эшон хилоф суннат набошад . Пас кушодаи рӯеу тинати эшон на аз ғифлат ва ғайбат бошад балки аз сари ҳузуру маърифат буд , ва аз барои он то халқи азу нФўр нигараданд . Амодри дили эшон чандон дарду андӯҳ буд ки дар васфи наёбад .
Ин қадари сухан дар хўшдлӣу хуш рӯй эшон кифоятаст .