Бидон ки мутасаввифаро алфозасту дақиқаҳо дар сухану хурдаҳо дар аҳвол ки ҳар ғофилӣ бидон воқиф нашавад , ва он аз китобу суннат берун нест .

Ҳар чаҳ мувофиқ шаръ набошад ҳар кас ки он кунад мхтӣ буд ва касе ки мувофиқ буд ҳақи таъолии вайро нигоҳ дорад ва эшон тавфиқ аз ҳазрат ёфтаанд . Пас дар ҳимояти ҳифз ӯ бошанд .

Аввали онкӣ дар миёни ҷамоатии як касро дастор биафтад ҷумла мувофиқат кунанд , ва агар касе ҷомаро пора кунад онро ба адаб хирқа кунанд , ва аз он ҳар касе порае бар ҷома дузанд сабаби ягонагӣ дар миёни эшон . Ва мадори ин бар ҳадисаст , « қоли расӯли аллоҳи алмؤмнўни кнФси воҳида ,у қол‑ълиаҳи алслўаҳи волслом‑олмؤмни ллмؤмни колбинони ишди баъза баъзан . »

Дигари онкии якдигари роохихўоннд , ба лафз « бародар » хитоб кунад . Ва ин «ро » аз китобу суннат далоиласт .

Аммо аз китоб , « қоли аллоҳи таъолӣ : анмои алмؤмнўни ахўаҳ » .

Ва аммо аз суннат , онкии расӯл чун охир алзмонёнро ёд кард гуфт : « вошўқои илои лқоءи ихвонӣ » . Анбёءи собиқро ба лафз « бародар » ёд кардааст , чунонкӣ дар ҳадиси банноӣ гармоба гуфт : « банноҳо ахии сулаймон » . Ва дар ҳадис мроҷ мегуяд : ҷбрӣил‑и маро ба осмонҳо барад . Пайғомбароне ки дар осмонҳо буданд чўнъисӣ ва адрис‑‑мӣ гуфтанд « марҳабои болохи алсолҳ »у марои бародари хонданд .

Пас лафз « ахӣ » исмӣаст ки расӯли анбиёро бад-ӣни ном хондаасту анбё‑‑оўро бад-ӣни ном хондаанд . Ёд кард мутасаввифа аз ӣнҷоаст .

Дигари онкии туркӣ аз яке дар вуҷӯд ояд чун хоҳанд ки боз гӯйанд ба мақдами худ руҷӯъ кунанд . Ҳама дар пеш ӯ ба ҳурмат биншинанд то ҳар чаҳ маслиҳат буд он мақдам бигӯед ва ҳама бипазиранд ва ҳеҷ эътироз накунанд .

Ва бноء ин бидон асткаҳи сҳобҳ‑рзўони аллоҳи ълиҳм‑нздики расӯл дар омадандӣ , ва ба ҳурмати бншстндӣ ва ҳеҷ каси эътироз ва ақтроҳ накардӣ . Мнтзрбўдндӣ то ӯ чаҳ фармоед . Ончӣ фармудӣ қиблаи хўдсохтндӣ ва гуфтаанд : « ашшайхи фии қавмаи колнбии фии уммата » . Руҷӯъи мутасаввифа ба машойих чун рҷўъсҳобҳости бҳрсўл .

Дигрчўн дар хонақоҳӣ раванд гӯйанд бояд ки мусофири дасти рост холӣ дорад . Бноءи ин бар онаст кҳрсўли ‑Фрмўд ки мусулмонӣ ба мусулмонӣ расад ки дасти рост ӯ бигирад ки ҳеҷ ду мусулмон ба ҳам нарасанд ки дасти як дигар нагиранд , ало ки ҳақи таъолӣ бар ҳар ду раҳмат кунад . Азон рӯй дасти рост ба вақт рафтан дар хонақоҳ тиҳӣ доранд то ин суннат азишон фӯт нашавад ва аз он маҳрӯм намонанд .

Дигари онкӣ чун мурӣдро дар самоъи вақт хуш шавад , суннат онаст ки пеш мқдмхўд равад ва рӯй дар пой ӯ бимолад , ва ин шукр неъматаст ки ҳеҷ нест баробари ҳидоят ва ҳеҷ шукри нисткомлтр аз суҷуд .

Ва мубтадиро роҳи ҷуз бар ҳидояти ҳақ таъолӣ нест ба воситаи мунтаҳӣ .

Пас ҳар гуҳи мубтадиро ҳолатӣ тоза шавад дар самоъи он ҳолат футуҳасту футуҳи неъмат буд аз ҳақи таъолӣ , ва ин неъмат бидон мубтадӣ ба воситаи шафқату тарбияти пер расида бошад . Чўноини неъмат бадв расад шукр бирав воҷиб бошад .

Ва як шукр ки дар ваии ду ҳақ гзордаҳ шавад он кас ки пеши мақдами худ рӯй бар замин наад то ҳурмату шукр дар он як суҷуд ҳосил ояд : суҷуди шукри ҳақи таъолӣу ҳурмати пер . Ва ин аслӣ азимаст дар тариқат . Инкори дарин аз ҷаҳл бошад аз онкии азизи корӣ буд ки дар феълии ду фоида ҳосил ояд .

Ва дигари онкӣ ҳар ки аз миёни ҷамъ ғоиб шавад ҳадис ӯ накунанд ки расӯл гуфтааст : « зикри алғоиби ғайба » ,у рсўл‑ълиаҳи алслўаҳи волслом‑оз ғайбат наҳй кардааст .

Ва ҳқ‑сбҳонаҳ ва тъоли‑мӣ фармоед : « аиҳби аҳдкми ани иأкли лхм ахиаҳ мето фикри ҳтмўаҳ . »

Ва дигари онкии ихтиёри эшон суфра бӯдааст ки ҳаргиз хон наниҳанд ки расӯли пайвастаи суфра ниҳодааст ва аз хон наҳй кардааст .

Дигари онкӣ чун суфра бунаанд то нахуст « бисмии аллоҳ » нгўинди даст бар он набаранд . Бноءи он бад-ӣн асласт ки ҳқ‑сбҳонаҳ ва тъоли‑мӣ фармоед : « влои тأклўи ммолми изкри исми аллоҳи алайҳ ,у расӯлро чунон будӣ ки чун таом пеш ниҳоданд даст фароз накардӣ то нахуст дуо нагуфтӣ .

Дигар чун бар суфра нишинанд сар дар пеши аФгннд ,у тариқ ҳурмат сипаранд . Асланин онаст кҳобўҳрирҳ‑рзии аллоҳ ънҳ‑рўоит кунад аз расӯл гуфт : ҳеҷ кас аз шумо мабод ки татаббуъи луқма бародарӣ кунад ки набояд ки ӯ шарм дорад , ва ин соҳиби назарро вабол ҳосил ояд .

Дигари онкии яке аз эшон агар ба таоми муҳтоҷ буд чун ба таом расад , агар муҳтоҷӣ дигар бинад , ба тарк он бигӯед ва эсор кунад . Амӣралмуъминӣни ъли‑рзии аллоҳи ънҳ‑мдти се рӯз дар хона ӯ ҳеҷ таом набӯд , рӯзи сеюм ду се қурс ба дстоўрднд ва ҷамъ шуданд то ба кор баранд . Дарвешӣ ба дар ҳуҷра омаду таом талаб кард . Он қурсҳо биравӣ эсор карданд . Ҷабраили дарҳоли ин оят оварад : «у иؤсрўни алии анФсҳму луи кони баҳами хсосаҳ » . Эшон ба умед дарёфт ин санои пайвастаи роҳ эсор супурданд .

Дигари онкӣ чун даъвати раванд ба вақти суфраи мизбонро дуо гӯйанд ва онро инкор нишоед кард ки абўҳрирҳ‑рзии аллоҳ ънҳ‑рўоит кунад ки расӯл ҳар гуҳ ки наздик касе дар рафтӣ чун таоми пеши оўрндӣ дуо гуфтӣ ,у дуои ин будӣ ки омадани млоикаҳ ба хонаи ту муттасили бодо ,у таоми тўқўти солеҳони бод . Лафзи ҳадиси дуо инаст ки : « акли тъомкми алоброр , васлати алайкуми алмлоӣкаҳ . »

Ва дигари онкӣ ба охири суфра ширинӣ оваранд , « қол алнабӣ ани фии батни ибни одами зовияи лоилўҳои алои алҳлоўаҳ : »

Дигар чун ба ҷое раванд гӯйанд : « лоитФрқўни алоъни дўоқ » .

Вақте ҷамоатии нздикрсўл дар омаданд . Чун хостанд ки берун шўндрсўл гуфт сабр кунед то чизеи биоранд ки ҳар каси луқмае ба кор бурид .

Ва низ ривоят кунанд кҳрсўл ҳар гуҳ ки ба хонаи яке аз саҳоба дршдӣ гуфтӣ ҳеҷ таомӣ ҳаст ки биёред ? ончӣ будӣ бёўрдндӣ , ва агар гуфтандӣ : чизе нест , бархестӣ ва берун омадӣ .

Дигари онкии ҳеҷ кас азишон таом танҳо нахурд кҳрсўл гуфтанд « шари анноси акли вҳдаҳ » .

Дигронкаҳ ҳар футуҳӣ ки бошад ҳам дар рӯз харҷ кунанд ва ҳеҷ чизи фардоро наниҳанд . Гӯйанд : « алмълўм шавам » .

Вақте расӯл ба хонаи балол дар рафт . Қурсӣ дид онҷои ниҳода . Гуфт эй балол ин чист ? гуфт ё расӯли аллоҳи фардоро ниҳодаам . Гуфт харҷ кун ки дар хазонаи худои таъолии нуқсони роҳи наёбад .

Дигари онкӣ чун нақорӣ эшонро пеш ояд баъд аз истиғфор ширинӣ овараданд . Бноءи ин бар онаст ки чун касеро аз саҳоба бо дайгарӣ ваҳшатӣ шудӣ ба наздик расӯл омадандӣ . Чун аз ниқори бархестандӣ дар ҳуҷраи хурмо талаб кардандӣ . Ончӣ будӣ бёўрдндӣ . Расӯл бар саҳоба тафриқа кардӣ .

Дигари онкии ходими хонақоҳи ончӣ футуҳ бошад нахусти пеши ҷамъи орад . Агар чизеи зёдтоид ба хонаи барад . Асли ин ҳадис аз онаст кҳомиролмؤмнини ъли‑рзии аллоҳ ънҳ‑рўоит кард ки расӯл вақте чизе дар ҳҷрҳоўрд . Фотмҳ‑рзии аллоҳи ънҳо‑гФт маро бидиҳ . Гуфт ба ту надаҳуму асҳоби сафаи берун гурусна мебошанд . Нахусти онҷо барам . Ончӣ зиёдат бошад пеши ту бози орм .

Дигар касе дар миёни ҷамъ тафриқа мекунад , насиби худ ба охир наад . Мудороин бар онаст кҳрсўл дар он сафари кҳоби андак буд даст дар он қадаҳи ниҳод ва аз миёни ангуштони ваии оби равони гашт . Ҷумлаи саҳоба об хӯрданд . ӯ бимонад вобўбкр‑рзии аллоҳи ънҳ‑гФт ё расӯли аллоҳи ту бози хур ! гуфт « соқии алқўми охири ҳам шрбо . »

Дигар чун ҷое дар раванд гӯйанд мо ҳзр биёред ки такаллуф шарт нест . Яке аз саҳоба ривоят кунад ки наздики салмон дар рафтам . Нону моҳӣ пеш оварад ва гуфт мо ҳзри ин буд , ки расӯл наҳй фармӯдааст аз такаллуф ки : « аноу атқёءи умматии албри амни алтклФ . » .

Ва дигари хурда ҳо бошад эшонро ки асл он раст боз ояд , лекини зикри он китобро аз фоида бор дорад .