Пер тариқат гуяд : ваъдаи дӯстон агар тахаллуф шавад худ навъе тأнсаст чаҳ ки ваъдаи вопаси доштан ва рӯзҳо дар пеши ваъда афкандани ҷуз дар мазҳаб дӯстӣ напасанданд , ки дар дӯстиҳо , биўФоӣӣ айн вафост набинӣ ки худованд бо Мӯсои ин мъомлт карду аўросии рӯз ваъда дод чун басар ваъда расед даҳ рӯзи дигари барони афзуд ки Мӯсо дар он хуш буд зеро он сӣ рӯзро сармояи шимурд ва он даҳ рӯзро суд ва гуфт коши бори дигари калом ҳақ мешунидам чун барон меафзуд ҳар касро умедӣасту умеди орифи дидори ориф бедидор на бмзд ҳоҷатаст на бо биҳишти кори ҳамагон бар зиндагӣ ошиқанду марг бар эшон душвори орифи бмрг муҳтоҷаст бар умеди дидори гӯш ба лиззати самоъи бархӯрдору ҳақи меҳрро воми гузори дидаи оростаи рӯзи дидори ҷон аз шароби вуҷӯди мастӣ бе хумор

Худоё ёфта меҷӯям бо дида вар мегӯям : ки дорам ? чаҳ ҷӯям ? ки май байнам ? чаҳ ҷӯям ? ки шефтаи ин ҷуст ва ҷӯям гирифтор ин гуфт ва гӯям , илоҳии баҳоии иззати ту ҷой ишорат нагузошту қадами ваҳдонияти ту роҳи азоФти бардошт то раҳе гум кард ончӣ дар даст дошт ва ночиз шуд ҳарчӣ май пиндошти илоҳӣ аз он ту мефузуд ва аз он раҳе мекост то охир ҳамон монад ки аввал буд рост