Пер тариқат гуяд : эй ҷавонмард , одам то вақте қолаби қудрати надида ва дар пардаи сунъ лутф наёмадау нури сари илм бар ӯ натофтау сари мўослту ҳақиқати муҳаббат ба ӯ рӯй нанамуда буд хок буд акнӯн ки он маъонии зоҳири гашт ва ин дар ҳақоиқ дар дил вай ниҳоданд ӯро хок магӯ ки ӯро поки гӯу ӯрои лؤлؤи макнуни гӯ , агар кимиё ки сохта халқ аст мешояд ки мисро зар кунад чаро муҳаббатӣ ки сифат ҳақ аст нишоед хокро аз тирагии поку тоҷи торак афлок кунад ?

Агар аз гулӣ ки сиришта туаст гул ояд чаҳ аҷабгар аз гулӣ ки сиришта худоаст дил ояд ки қул алрўҳи ман амри рабӣ ки ин ҳамаи шаъну мартабат на дар шани он гул буд ки он султони дилро буд чаҳ ки рӯҳи сиррӣ аз асрори подшоҳӣу латифаи ӣӣ аз лтоӣФи хдоӣӣу мънӣӣ аз маъонӣ ғайбӣ аст

Ин тФзлу мазияти нисбат ба паямбарон танҳо нест локини ҳаркас ки заъиф тар бошад худованд ба ӯ меҳрбон тарасту кори заъифонро чунон созад ки ҷумлаи нерӯмандон дар шигифт оянд сад ҳазорон фириштаи муқарраб дар дарёии суҷуду рукӯъ ғаввосӣ карданд ва касе аз онон ҳадисӣ накунад вале он гадоӣ бенаво аз хоб барояд ва гуяд : оҳ ки бегоҳ шуд ( вақти намози гашт ) худованд дар дафтари иззату маҷди рақами эъзозу икром бар кисвати роз вай кашад