Ин бандаро ъаҷузае буд вилодат ӯ дар бисту ҳаштуми сифри санаи аҳадии ъушрау хмсмоиаҳ буду моҳ бо офтоб буду миёни эшон ҳеҷ баъдӣ набӯд пас саҳми алсъодаҳу саҳми алғиби бад-ӣни иллат ҳар ду бар дараҷаи толеъ афтода буданд .
Ва чун син ӯ ба понздаҳ кашид ӯрои илм нуҷум биёмухтам ва дар он бора чунон шуд ки саволҳои мушкил аз ин илми ҷавоб ҳаме гуфту аҳком ӯ ба савоби азими наздик ҳаме омаду мухаддирот рӯй ба вай ниҳоданду савол ҳаме карданд ва ҳар чаҳ гуфт бештар бо қазо баробар афтод .
То як рӯзи перзанӣ бар ӯ омад ва гуфт :
« писарӣ аз он ман чаҳор соласт то ба сафараст ва аз ваии ҳеҷ хабар надорам на аз ҳаёт ва на аз мамот бингар то аз зиндагонаст ё мурдагон ? онҷо ки ҳаст маро аз ҳол ӯ огоҳ кун . »
Мунаҷҷим бархест ва иртифоъ бигирифту дараҷаи толеъ дуруст кард ва зоиҷаҳ баркашиду кавокиб собит кард ва нахустин сухан ин бигуфт ки :
« писари ту боз омад ! »
Перзан тайра шуд ва гуфт :
« эй фарзанд ! омадан ӯро умед намедорам ! ҳамин қадар бигӯӣ ки зиндааст ё мурда ? »
Гуфт :
« мегӯям ки писарат омад ! бирав ! агар наёмада бошад бози ой то бигӯям ки чунаст . »
Перзан ба хона шуд . Писари омада буду бор аз дрозгўш фурӯ мегирифтанд писарро дар канор гирифт .
Ва ду миқнаа барграфт ва ба наздик ӯ оварад ва гуфт :
« рост гуфтӣ ! писар ман омад . »
Ва бо ҳадяи дуоӣ некӯ кард ӯро . Он шаб чун ба хонаи расидам ва ин хабар бишунидам аз вай савол кардам ки :
« ба чаҳ далел гуфтӣ ва аз кадоми хона ҳукм кардӣ ? »
Гуфт :
« бад-ӣн ҳо нарасида будам . Аммо чун сӯрати толеъ тамом кардам магасӣ дар омад ва бар ҳарфи дараҷа толеъ нишаст . Бад-ӣни иллат бар ботини ман чунон рӯй намӯд ки ин писар расед ва чун бигуфтаму модар ӯ астқсо кард омадан ӯ бар ман чунон муҳаққиқи гашт ки гӯйӣ май байнам ки ӯ бор аз хар фурӯ мегирад . »
Маро маълум шуд ки он ҳамаи саҳми алғиб бар дараҷаи толеъ ҳаме кунад ва ин ҷуз аз онҷо нест .