Ҳакими Мӯсилӣ аз табақаи мунаҷҷимон буд дар ншобўру хизмати хоҷаи бузурги низоми алмалик тӯсӣ кардӣ ва дар муҳимоти хоҷа бо ӯ машварат кардӣу раъйу тадбир аз ӯ хостӣ .
Мӯсилиро чун соли баромаду Фтўри қавии зоҳир шудан гирифту астрхоءи бадан падед омад ва низ сафарҳои дароз натавонист кард аз хоҷаи истеъфои хост то ба ншобўр шавад ва биншинад ва ҳар солии тақвимӣ ва таҳсилӣ мефиристад .
Ва хоҷа дар домани умру бақоёии зиндагонӣ буд . Гуфт :
« тсиир барон ва бингар ки инҳилоли табиати ман кӣ хоҳад буд ва он қзоءи лобуд ва он ҳукми ногузир дар кадоми таърих нузул хоҳад кард ? »
Ҳаким Мӯсилӣ гуфт :
« баъд аз вафоти ман ба шаш моҳ ! »
Хоҷаи асбоби трФиаҳ ӯ бФзўду Мӯсилӣ ба ншобўр шуд ва мураффаҳ бинишаст ва ҳар соли тақвим ва таҳвил мефиристод . Аммо ҳаргоҳ ки касе аз ншобўр ба хоҷа раседӣ нахуст ин пурседӣ ки Мӯсилӣ чунаст ва то хабари саломату ҳаёт вай меёфт хуши табъу хўшдли ҳаме буд .
То дар санаи хумсу смонину арбъмоиаҳи ояндае аз ншобўр дар раседу хоҷа аз Мӯсилӣ пурсед . Он кас хизмат кард ва гуфт :
« садри исломи вориси аъмори бод ! Мӯсилии колбуд холӣ кард . »
Гуфт :
« кӣ ? »
Гуфт :
« нимаи моҳи рабиъи алаввали ҷон ба садр ислом дод . »
Хоҷаи азим рнҷўрдл шуду бедори гашт ва ба кори худ боз нагиристу авқофро сҷл карду идроротро тўқиъ карду васият нома бинвишту бандагонӣ ки дили фориғӣ ҳосил карда буданд озод карду қарзӣ ки дошт бгзорду онҷо ки даст расед хушнӯд карду хасмонро бҳлии хосту корро мунтазир бинишаст то ки рамазон андар омад ва ба Бағдод бар дасти он ҷамоат шаҳид шуд анори аллоҳи барраонау вусъи алайҳи ризвона .
Аммо чун толеъи мавлуди расадӣу кадхудоӣу ҳилоҷи дуруст буду мунаҷҷими ҳозиқу фозили он ҳукм ҳар оина рост омаду ҳўи аълам .