Бхтишўъи яке аз нсорои Бағдод буд . Табибии ҳозиқу мушфиқии содиқ буду мураттаб ба хизмати мأмўн .
Магар аз банӣ ҳошим аз ақрбоءи мأмўни якеро исҳол афтод . Мأмўнро бидон қариби дилбастагии тамом буд .
Бхтишўъро бФрстод то муъолиҷат ӯ бикунад . ӯ бар пой хосту ҷон бар миёни баст аз ҷиҳати мأмўн , ва ба анвоъ муъолиҷат кард . Ҳеҷ суд надошт ва аз наводири муъолиҷати ончӣ ёд дошт бикрад , албата Фоидт накарду кор аз даст бишуд ва аз мأмўни хаҷал май буд .
Ва мأмўн ба ҷой оварад ки бхтишўъ хаҷал мемонад . Гуфт :
« ё бхтишўъ ! хаҷал мабош ! ту ҷаҳди хешу бандагии хеш ба ҷой оварадӣ , магари худои ъз ва ҷл намехоҳад . Ба қазои ризои даҳ ки мо додем . »
Бхтишўъ чун мأмўнро маъюс дид гуфт :
« як муъолиҷати дигар мондааст , ба иқболи амӣралмуъминӣни бикунам , агар чаҳ мухотирааст аммо бошад ки бории таъолии рости орад . »
Ва бемор ҳар рӯзи панҷоҳ шаст бор менишаст . Пас мсҳли бсохт ва ба бемор дод . Он рӯз ки мсҳл хӯрд зиёдат шуд . Дигари рӯзи бози истод .
Атиббо аз ӯ савол карданд ки :
« ин чаҳ мухотира буд ки ту кардӣ ? »
Ҷавоб дод ки :
« Модати ин исҳол аз димоғ буд ва то аз димоғ фурӯд наомадӣ ин исҳол мунқатиъ нагаштӣ . Ва ман тарсидам ки агар мсҳл даҳум набояд ки қӯт ба исҳол вафо накунад . Чун дил бар гирифтанд гуфтам охир дар мсҳл умедаст ва дар но додан ҳеҷ умед на , бидодаму таваккул бар худоӣ кардам ки ӯ тавоност ,у бории таъолӣ тавфиқ дод ва некӯ шуду қиёс дуруст омад , зеро ки дар мсҳли но додани марги мутаваққиъ буд ва дар мсҳл додани маргу зиндагонӣ ҳар ду мутаваққиъ буд , мсҳл додан аўлитр дидам . »