Соҳиби комили алсноъаҳи табиби ъздолдўлаҳ буд ба порс ба шаҳри Широз .
Ва дар он шаҳри ҳмолӣ буд ки чаҳорсад ман ва панҷсад ман бор бар пушт гирифтӣ , ва ҳар панҷ шаш моҳи он ҳмолро дард сар гирифтӣ ва беқарор шудӣ ва даҳ понздаҳи шбонрўз ҳамчунон бимонадӣ .
Як бор ӯро он дарди сари гирифта буд ва ҳафт ҳашт рӯз бар омада ва чанд бор ният карда буд ки хештанро бикашад .
Охири иттифоқ чунон афтод ки он табиби бузурги рӯзӣ ба дар хонаи он ҳмол бигузашт . Бародарони ҳмоли пеш ӯ давиданд ва хизмат карданд ва ӯро ба худои ъзу ҷл савганд доданду аҳволи бародару дарди сар ӯ ба табиб бигуфтанд .
Табиб гуфт :
« ӯро ба ман нмоӣид ! »
Пас он ҳмолро пеш ӯ бурданд . Чун бидидаш мардии шигарфу қавии ҳайкалу ҷуфтии кафш дар пой карда ки ҳар пои манӣ ва ним буд ба санг .
Пас набз ӯ бидиду тФсраҳи бхўост . Гуфт :
« ӯро бо ман ба саҳро оред ! »
Чунон карданд . Чун ба саҳро шуданд табиби ғуломи хешро гуфт :
« дастори ҳмол аз сараши фурӯи гир ва дар гардан ӯ кун ва бисёр битоб . »
Пас ғуломи дигарро гуфт :
« кафш ӯ аз пой берун куну тоӣии бист бар сараши зан . »
Ғулом чунон кард . Фарзандон ӯ ба фарёд омаданд аммо табиби муҳташаму муҳтарам буд ҳеҷ наметавонистанд кард .
Пас ғуломро гуфт ки :
« он дастор ки дар гардан ӯ тофта Эй бигир ва бар асб ман нишин ва ӯро бо худ кашони ҳамеи давон . »
Ғулом ҳамчунон кард ва ӯро дар он саҳро бисёр бдўонид . Чунон ки хӯн аз бинӣ ӯ бикшод , ва гуфт :
« акнӯн рҳокн ! »
Бгзошт , ва он хӯн ҳаме рафт гандатар аз мурдор . Он мард дар миёни ҳамин ръоФ дар хоб шуду дрмснгии сесад хӯн аз бинӣ ӯ бирафту бози истод . Пас ӯро бар гирифтанд ва ба хона овараданд . Аз хоб дар наомаду шбонрўзӣ хуфта бимонад . Ва он дарди сар ӯ бирафт ва ба муолиҷа муҳтоҷ науфтод ва мъоўдт накард .
Ъздолдўлаҳ ӯро аз кайфияти он муъолиҷат пурсед .
Гуфт :
« эй подшоҳ ! он хӯн на модтӣ буд дар димоғ ки ба ёраи Фиқро фурӯд омадӣ . Ваҷҳи мъолҷтши ҷуз ин набӯд ки кардам . »