Бисмии ٱллٰаҳи ٱлрҳмни ٱлрҳим

Ва ба нстъину алайҳи алтўкл

Ҳамду сипосу саноӣ бе қиёси ҳазрати воҷиби алўҷўдиро ки аъёни мумкинотро аз олами ғайбу илм ба нури таҷаллии шуҳудӣ , дар олами айну шаҳодат мунаввар гардонид ;у салавот беғоят бар равони поки роҳи байни роҳнамои бод , ки соликони масолики тариқату ҳақиқатро ба иршоду рушду ҳидоят , ба аъло маротиби вусӯли расонид , алайҳи ман алслўаҳи азкиҳо , ва ман алтҳёти асФиҳо .

Аммо баъд , соили соҳиби басирати масъӯди сират аз маънои ин рубои суоли фармӯда буд ки :

Бидон эй азиз ки бар рои равшани асҳоби дониши ҳувайдо ва мубарҳанаст ки таъаллуқи рӯҳи инсонии бад-ӣни бадани хокӣ ба ҷиҳати касби маърифат ҳақиқӣаст ки : « вмои хилқати алҷни волإнси إлои лиъбдўн » эй : лиърФўн ;у маърифати ҳақиқии кашфӣ ба ҳусӯл мавсул намегардад алои баъд аз урӯҷ аз мҳобси тқидоти ҷисмонӣу рӯҳонӣ ба аъло мақомоти итлоқӣ , ва ин маъно ба иттифоқи комилон муяссар намегардад ало ба иршоди комили орифи муҳаққиқ , ки толиби ниёзмандро ба тариқи сулӯку муҷоҳида , ба мақомоти кашф ва мушоҳида тавонад расонид , ки : « ҳам қавми лоишқии ҷлисҳм » .

Чун итилоъ бар муқаддамоти мазкӯр ҳосил шуд , бояд донист ки маъноӣ аз « панҷаи панҷ ва шаш дар шаш ба дар ой » онаст ки дар таҳрису ташвиқ май намояди толиби ошиқонро ки дар тариқи талаб ба мавонеъи роҳи вусӯл ба мақоми ваҳдат мамнӯъ машав , ва дар ин мақоми маҳсусоти муқайяди магараду қадам ба иршоди комил дар роҳи ҳақиқати ниҳода , аввали худро аз панҷаи панҷ ҳиси зоҳирӣ ки сомъаҳ , босира , шома , зоиқа ва ломисааст халос кун ; чаҳ ҳар яке аз инҳо ба ҳақиқати пойбанди шаҳбози рӯҳ инсонӣ гашта , намегузоранд ки тайрон ба олами алавии намояд . Баъд аз халосӣ аз ҳавоси панҷгона , дигар бораи худро аз хонаи шаш дар шаш ҷаҳот ки иборат аз фавқу таҳту ямину ясору қдому рост [ мебошад ] берун андозу маҳбӯсу муқайяд ба хонаи пурофати ҷаҳот сета машав . Чун аз ҷаҳоту маротиб аносир даргузаштӣ , аз кашмакашу мулоиму номлоиму бадӣу некии сипеҳри саркаш ки ҳаргизи рому мнқод кас намегардад , убӯр намӯда , ба дар ой , ва ба хушӣу нохушии афлоки тсъаҳ низ ки фии нафаси аламри мФизу мудаббири олами суфлои ҳавос ва ҷаҳотанд гузашта , аз олами афлок низ ки ба қайди тааюн ҷисмонӣ муқайяданд даргузар , ки тақӣед ҳоҷиб ва сотар итлоқаст .

Чун солики роҳи тариқат , аз олами ҷисмонӣ бар ҳасби фармӯдаи билкул убӯр намӯда , боз мефармоед :

Яъне ба ҳақиқат на чунонаст ки ҳар ки аз олами ҷисмонии гузашт , вусӯли ҳақиқӣ ӯро муяссар гардад , балки бояд бадоне ки то замонӣ ки тааюни рӯҳонӣу илму шуъӯр низ боқӣаст , аз завқу лиззати умум ки иборат аз фанои фӣ аллٰаҳаст , маҳрӯмӣу матлӯби ҳақиқӣ ки вусӯл томаст надорӣ .

Инаст маъноӣ « алФқри саводи алўҷаҳи фии алдорин » .

Чун ба ҳукми байт

Фанои ҷиҳати халқят , мусталзими бақоӣ ба ҳақаст ,у урӯҷ ба маротибу мақомот тадриҷӣаст , на дафъӣ , мефармоед ки агар хоҳӣ ки лиззати нестӣу вусӯл ба олами итлоқу ваҳдат сарф биёбӣ , ва ба бақои ҳақ мтҳққ кардӣ , ба мӯҷиби байт

Бояд ки аз нохушӣ ва беҳузурӣу тафриқау касрати вуҷӯди маҷозии худу ғайр , ва ҳастӣу тааюн ки хаёлу пиндорӣ беш нест , хуши хуш яъне ба тадриҷу оҳистагӣ ба дар оеу муқайяд ба ҳеҷ қайд нагардӣ , хоҳи офоқӣу хоҳи ҷисмонӣу хоҳи рӯҳонӣ ; чаҳ то замонӣ ки толиби висоли ҳақиқӣ , ба мартабаи фаноу адамяти аслии зотии руҷӯъ наме намояд , аз ҳазрати итлоқӣ маҳҷӯбаст , балки то осори илму ҳаёт ки аз сифот зотӣаанд , бо солик боқӣаст , ҳануз ба ҳақиқат итлоқ нарасидааст . Бибояд ба яқин донист ки авлиёъи аллٰаҳ

Ва арбоби камолро ҳолот ва мақомотӣ ҳаст ки фаҳми уламои сӯрӣ аз идроки он қосираст ва Аслан роҳ бидон маъно намебаранд , балки мункиранд .

Ҳар чанд масоили улӯми ҳақиқии ваҷдонеи комаи инбғӣ дар иборат намегунҷад , « вأмои алсоӣли Флои тнҳр » , ба сиблати ?имау ишорати калимае чанд дар қайди алфозу ҳуруфи муқайяд гардонида шуд . Умед ки аз илм ба айн ва аз гӯш ба оғӯш ояд !у аллоҳи иқўл алҳақу ҳўи иҳдии алсбил .