Аллоҳ Акбар гуфтам , дидам ки андешаҳои фосид ва ҳар андеша ки ғайри андешаи аллоҳ буд ҳама мунҳазим шуданд . Ба дил омад ки то сӯратии пеш хотир намеояд , ихлоси ибодат зоҳир намешавад ва то калимаи лафза « аллоҳ » падед намеояд , аз фасод ба салоҳ намеоянд ва то тасаввурӣ намекунам аз сифоти аллоҳ ва то назар намекунам дар сифоти махлуқ , ваҷду риққату убудийят зоҳир намешавад . Пас гӯйӣ ки маъбуд мусаввир омад .

Ва гӯйӣ ки аллоҳ , лафз « аллоҳ »роу асомии сифотро чунон офарӣдааст то чун пайдо ояд халқ дар ибодат оянду тавҳидро сабаби қатъ тараддудҳо кардааст ,у иштирокро сабаб парешоне кардааст , ва ҳар ҳуруфу андешаро мадор кардааст .

Чу инҳоро назар кардам , гуфтам биё то ҳарчӣ фонӣаст ва мақҳураст ҳамаро аз назар маҳв кунам ва давр кунам , то чун бингарам қоҳирроу боқиро тавонам дидан . Ва хоҳам ки чандоне маҳв кунам ки назари ман бар сифати қоҳирии аллоҳу сифати бақои аллоҳу камоли ҳақиқии аллоҳ қарор гирад .

Ва ҳарчанд маҳв мекардам , худро маҳбӯси мақҳурот ва муҳаддисот меёфтам , гӯйӣ ки аллоҳи муҳаддисотро барме гирданд .

Ва ман дар ин миён медидам ки бар дӯш аллоҳам . Боз медидам ки ҳам ман ва ҳам чарх ва ҳам афлоку хоку арши ҳама бар дӯш аллоҳем , то куҷомон хоҳад андохтан . То ҳамаи фарёд ошиқона баровардем ки эй аллоҳ ! мо чангол дар ту задаем ва бар дӯши ту часбидаему даст аз ту намедорем аз онкии ошиқи зори тўоим . Акнӯн эй аллоҳ ! чу икдми чашму назар дар ту менаҳему азимату ҳасани туро мебайнем , май осоииму дам хуш мезанем ,у дамии дигари нола ошиқона мезанем , ва ба вақти хоб низ ҳамчунонем . Акнӯн чу дидам ки мо ҳама бар дӯш аллоҳему аллоҳи моро меҷанбанду шарбатҳоу хушиҳои гӯногӯн дар мо мефиристад ва мо аз хушиҳои он маст мешавем ва фарёд мекунему аллоҳи идрокоти мо ҳамвор мекунад ва дар андаруни гардишҳои дигару аҷоибҳои дигар равон мекунад ва май намояд , то ман он ҳамаро май байнам ва мустағриқ мешавам дар зумра , он чунонкии аллоҳи рӯҳ ҳар касеро дар олимӣ мегирданду малакӯти худро бадишон май намояд то бадоне ки малакӯти аллоҳ бениҳоят аст

Ва аллоҳи аълам .